lisedeyken yediğim akıl almaz dayak

suratım davul gibi şişmişti. sadece bir gözüm o da yarıya kadar açılıyordu. şebnem ağlamaya başlamıştı. nolur bırak gitsin sonsuza kadar senin olcam bırak gitsin diye bağırıyordu. turan şebnemin memelerini okşuyor, seni bu zütün gözünün önünde bi kere gibiyim bırakacam tamam diyordu. şebnemse nolur yapma artık bırak ya diye ağlıyordu. daha sonra arkaya gidelim arkada yap nolursun gibi şeyler söylüyordu.

o arada ordaki boş çuvalları yere serdiler. turan yanındakilere siz çıkın ben bi dıbına koyup geliyom dedi. şebnem bir yandan ağlıyor diğer diğer yandan üzerindekileri çıkarıyordu.. kafamı çeviremediğimden sadece önümde olanları görebiliyordum sanırım diğerleri dışarı çıkmıştı ve içerde 3 kişiydik.

kız çuvalların üzerine uzandı turan pekekenti ise sadece pantolununu yarıya kadar indirerek kızı becermeye başladı. şebnem bir ağlıyor, bağırıyordu ama huur çocuğunun bırakmaya niyeti yoktu. bir yandan işini görüyor diğer yandan seni adet gördüğün günden beri ben gibiyorum başkalarına kuyruk sallarsan olacağı budur diyordu.

gözlerimi kapatıp başımı indirdim. kaçamıyordum, konuşamıyordum sadece gözlerimden yaşlar akıyordu. acaba kaç saattir burdaydım. zaman kavramım yitip gitmişti. ailem kim bilir beni ne kadar da merak etmişti. gerçi eve geç gitmeme alıştıklarından belki de hala bir yerlerde olduğumu düşünüyordular.

sonunda adi herif bağırarak boşaldı ve giyin git gözüm görmesin dedi. şebnem ağlayarak bir yandan bana bakarak görüş açımdan çıkıp gitti.