peki ya sen olsaydın ne yapardın

madalyon pgibiyatri merkezi. türkiyenin ilk ve en büyük pgibiyatri merkezi.
bu 10 gün işyerini hiç aksatmadım. ama akşamlarıda bara gitmeyi hiç aksatmadım. eve gitmek istemiyordum. eve gidersem nefesi izleyecek daha kötü olacaktım. arkadaşın dükkana gitsem, müşteriler gelip gidiyor sürekli güzel bi muhabbet edemiyoruz. tek gidecek yerim barlar olmuştu. barlara hergün gide gide artık arkadaş olmuştuk tüm personelle. gidince hepsi tokalaşıyor hoşgeldin nasılsın felan. bir gün gitmediğim yer sonraki gün gittiğimde dün yoktun felan diyor o durumdayız düşünün. aslında utanç verici bir durum, bununla ilgili bir olay anlatayım. birgün uzaktan bir arkadaşım geldi, bayan. ama normal arkadaş. neyse akşam cıkalım dedik. gezdik biraz sonra bişeyler içelim felan dedik. aaa sen içiyormuydun dedi. yok dedim pek içmem de bugün içelim. aldım kızı geldim bara. daha kapıda ki adam ooo hoşgeldin dedi tokalaştık. kız şaşırdı tabi, sonra içeri girdik şefinden garsonuna müdüre kadar her gören oo abi hoşgeldin diye tokalaşınca kız yaklaştı iyiki pek içmiyormuşsun dedi. ne diceğimi bilemedim amk alkolik durumuna düşmüştük. sahiden ben alkolikmiydim? kötü bir damga. bana sorarsanız değildim. taaki birgün içip içip sabaha kadarşı hastanelik olduktan ve bu olay 3-4 kez tekrarlandıktan sonra birgün yatağın başucunda duran hasta kontrol şeyinde kocaman alkolik yazısını görene kadar.. çok utanmıştım varya arkadaşda görmüştü o yazıyı. neyse amk eve pek gitmemeye başlamıştım. bar ve iş arasında sadece birkaç saat uyumak ve kıyafetleri değişmek için gittiğim bir otele döndü ev benim için. zman zaman ilhanla takılmaya başladık barlara giderdim oda gelirdi. genelde çok sık olarak Fiesta ve nile giderdim. kızılaydaki çoğu barın personeliyle akrabaya dönmüşümdür hatta bu dönem yüzünden. özellikle ada bar, nil bar, fiesta bar. bunlarla hala aynıyız. hergün ağlayarak biraz daha özleyerek nefesin özlemiyle geçti. ama o hiç gelmedi.. aramadı. mesaj atmadı...