17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

15 yaşındaydım. depremde baya hasar gören çınarcık'a 45 dk uzaklıkta yazlıktaydık. ve amk o gece rahat 1-2 saat bi kaç deste iskambil kağıdından sırayla evler yapıp bi ucundan dokunup domino gibi yıkmaca oyununu oynadım. taktan bi tesadüf işte. saat 3 oldu annem de uyumuyordu, hadi yat artık dedi. gittim çarşafı serdim yatağa, tam dizimi koydum yatağa yatak sanki benim dokunmamla ileri kaydı. bu o ilk dalga dedikleri şey amk artık prof olduk hepimiz. noluyo diye bağırdığımı hatırlıyorum. sonra asıl sarsıntı geldi, "noluyo, noluyo, deprem oluyo deprem oluyo" diye bağırdım şokla. ablam uyuyodu aynı odada, hemen kalktı bana sarıldı. o sırada annem bizim odaya doğru gelmeye çalışıyor koridordan ama sallantıdan yürüyemiyor görüyorum. elektrikler gitti, babam kalktı bizim odanın önüne geldi. o da korkmuştu. dördümüz tam bizim odanın önünde çamaşır makinasının yanında sarıldık yere çöktük. bismillahlar allahuekberler dualar... ben duvarlara bakıyorum artık ne zaman çökecek diye. o andaki birazdan ölecez galiba hissi çok çok kötü. duvarlar çökmedi, biz ölmedik çok şükür. ama o an duvarlara bakan bizim gibi onbinlerin üzerine çöktü malesef o duvarlar. bunu ne zaman hatırlasam çok çok kötü oluyorum amk.

tam evden dışarı çıkıcaz, artçı oluyor hatta. annem durdu, köpeğimiz vardı bizim muallaktor bişey. onu alıcam dedi, anne gitme falan diyoruz karanlıkta. evlat gibi seviyor tabi, annelik böyle bişey. aldı onuda ve indik aşağıya.

sahil kenarında oturduk biraz. soğuktan dolayı babam girdi eve battaniye aldı. anneme sarıldım korkumdan ağladım. ufak da değilim amk ama fena oldum işte.

sonra öğrendim. yazlıktaki kapı komşumuzun torunu. benim çocukluk arkadaşım orçun. kendisini pek sevmezdim, sıkıcı bulurdum ufakken. habire beni onlara çağırırdı saçma bulduğum oyunlar oynardık. çok sıkılır bi yolunu bulur kaçardım, 10 dakika sonra gene gelir gene çağırırdı. benden başka doğru dürüst arkadaşı yoktu zaten. gölcüklüydü onlar.

orçun depremde vefat etti. enkazdan çıkardıklarında köpeğine sarılmış bir şekilde bulmuşlar.

yakınlarını kaybeden bütün panpalarıma baş sağlığı ve hala sabır diliyorum. benim bu yaşadıklarım bile bana hala inanılmaz koyuyor, onlar neler hissediyor tahmin bile edemiyorum.

umarım bir daha böyle bir acı yaşamayız.