17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

evde babaannemin ördüğü saçma bi örtü vardı onunla üstümü örtmüş balkonda yatıyodum

Ben evde yatıyodum birden bağırışlar oldu annem kardeşimle babamla hemen dışarı çıkmışlar ben daha ne olduğunu anlamamıştım evden çıkamadım deprem bittikten sonra çıktım dışarı annemi gördüm kardeşimi almış kucağına battaniyeye sarmış .. battaniye bile almışlar beni unutmuşlar.. :/

cidden bu başlıkta garip bir şeyler var. bunun nedeni deprem falan değil de şu an burda olanların aynı tarihte ne kadar farklı şeyler yaşıyor olduklarını okumak acayip ilginç.

2. sayfa ayracı..

ben de yazayım bari: 5.5 yaşındaydım. normalde istanbul'da oturuyoruz. samsun'a annemlerin köyüne gitmiştik. sünnet olduk kardeşimle, ertesi gün sünnet düğünü yapılacak. sabah bi kalktık, herkesin yüzündeki o bakışları unutmama amk. bir de annemin köyden en yakın çocukluk arkadaşı kocasının görevi nedeniyle o anda düzce'deymiş. öğrendik ki enkazın altında 2 kendini iki çocuğuna siper etmiş şekilde üçü de ölü bulunmuş. annemin "leyla nerde?" diye haykırışı asla hafızamdan silinmez.

ataköyde 9. kısımdaydım. gece yarısı annem namaz kılarken birden sallanmya bşalmış gelip bizi uynadırmıstı. bnde hemen uyaıp avizenin sallanışını kirişin altında izliyorudm..cok korkmustum lan

Düzcedeydim Allah bi daha yaşatmasın çok acı kötü bi durumdu:(

panpalar bende yazıyım bari.
o zaman 8 yaşındaydım. anneannemler,amcamlar dudullu imariskan denilen yerde kalıyorlardı.ben, ablam anneannemde, annemse amcamlarda kalıyordu. amcamlarada fransadan akrabalar gelmişti. binalar karşılıllıydı.o gece ablamın beni ağlayarak uyandırmasını hatırlıyorum. hala etkisi altındadır.o gece deprem olmadan önce uyanmış balkondan dışarıya bakıyormuş. yıldızlar ne kadarda çok diyordu. sonra birden sallanmaya başlamış bina, vitrinin öne arkaya gidip geldiğini duymuş. teyzemler falan uyanmış, ablam ayakkabılarımı alıp aşağı inmiş, sonra beni almak için tekrar yukarı çıkmış.11 yaşında lan daha. ablam deli gibi ağlıyordu,ben ne olduğunu bilmiyordum bacaklarım zangır zangır titriyordu. allahtan kimseye birşey olmamıştı. deprem olurken teyzemlerin ya ali ya ali diye bağırdığını hatırlıyorum.bir bardak dahi devrilmedi evde o sallantıda.ama ablamın pgibolojisi çok bozuldu,eve giremedi aylarca. annemlerde giriş katında oturan amcamların kapı sıkıştığı için camdan atlamışlardı. onlarca kişi dışarda yatmıştık o gün. acı vardı, korku vardı

31 e devam

5 yaşındaydım hiç bişey hissetmedim. sadece bi kaç ay çadırda kaldığımızı hatırlıyorum.

15 yaşındaydım o zaman. köydeydim karamanın bir köyünde. hatırlarsınız depremden bir kaç gün önce güneş tutulması olmuştu. uzaktan akrabamız olan yaşlı bir kadın vardı güneş tutulması olunca töbe yarabbi hayra alamet bişey değil bu demişti. biz o zaman gülmüştük. nine bu doğal bir şey falan diye. deprem olduğu zaman dağda koyun güdüyordumo gün sıra bendeydi. dağdaydım yani gökyüzü çok aydınlık ve birsürü yıldız vardı. demiştim kendi kendime güneş tutulması yıldızlara ışık vermeiş olmalıki bu denli parlak ve hepsi görünüyor diye düşünmüştüm. yanımda saat yoktu yanı zamandan tam emin değilim ama sabaha karşı 3 sularında yani yatan koyunların birden melemesini duymam köpeğin havlaması ile uyanmam üzerimde bir ürperti oluşturmuştu. saat 8 gibi sürüyü dağdan indirip eve geldiğimde bize 16 17 km uzaklıktaki bir köyde yaşayan eniştemin evi araması telefonu benim açmam ve eniştemin istanbulda deprem olmuş altı üstüne gelmiş sözleri halen kulaklarımda tazeliğini korumakta. 2 tane abim 3 amcam ve 7-8 tane kuzenim aileleriyle birlikte istanbulda yaşamaktaydılar. sırayla hepsine ulaşmaya çalışsakta öğleye doğru sadece abimin birisine ulaşabildik ve kuzenimin birisi hariç hepsinin iyi olduğunu haberini aldık. haber alamadığımız kuzenımin evleri yıkılmış. istanbul güneşlide oturuyorlardı. kuzenim, eşi ve iki çocuğu bir odada birbirlerine sarılmış şekilde cesetleri çıkartılmış göçük altından. halen aklıma geldikçe gözlerim dolar. ve depremin bir resmi varya hani binler yaşlı bir adam var arkasında enkaz kucağında ekmek ve gözyaşlarını siliyor. işte o resim her gördüğümde dünyamı gibiyor lan. Allah o acıyı birdaha milletimize yaşatmasın. o depremi yaşamış ve acısını yaşamış olan insanların hepsine allah sabır versin

23 yaşındaydım o zaman ( evet doğru okudun liseli 23 yaşındaydım )

gündüz tütünçiftlikten denize girdik. karadeniz çocuğuyuz iyi yüzeriz diye hava attık. atladım iskeleden denize. ulan bir kötü oldum. baş dönmesi mide bulantısı. kustum kusacam. dalga geçtiler benle. meğersem denizin dibi karıncalanıyormuş o gün.

bira falan içtik arkadaşlarla. hatta sahilde yakamoz vardı o gece. daha önce hiç yakamoz görmediydim. ne ilginç bişey la o. denize bi taş atıyon halka halka floresan gibi parlıyo.

manitayla yeni ayrılmışız. orhan gencebay , ferdi tayfur falan... biri bi kolumda diğeri diğer kolumda... bunalımlardayım... böyleemrah gibi kaşlarım falan var o günlerde...

eve geldiğimde gece saat 12 falan... pederle küs gibiyiz... laf çarptırıyo böyle liseli kızlar gibi... ergenler gibi odama kapanıyorum...

neyse çavuşu tokatladım, biraz eski lemanyaklara falan baktım... vurdum kafayı yattım...

gece saat 3 de film başladı dıbınakoyim.
anlamadım önce... bi gümbürtü... annemin çığlıkları babamın ilkeeğğğğrrrr diye bağırışları falan...

ateistim ben bildim bileli... hala da öyleyim aslında... aa inanın bana bir anda korkunca bismillaaaağğhhhh diye fırladım yataktan... züt korkusu detected yani...

küçük bir odaydı benimkisi... duvarda bauhaustan alınma raflar falan var... elini dokununca dağılıyo zati... yatağın iki duvar arasında gidip geldiğini gördüm abiler ablalar... kitaplar uçuşuyor... karanlıııkkk... gürültüüü... ananı gibiiim... yok böyle bişey...

kapıya atladım hemen... kapı açılmıyo... çavuşu tokatlarken kitlediydim... açıl dıbınakodumun kapısı açıl... o kapının anahtarını iki tur çevirene kadar bağırsağı kalbime dolandı dıbınakoyim...

açtım kapıyı... pederi gördüm karanlıkta ... bıyığından tanıdım... tuttu kolumdan çekti beni yanına... yanında annem... yanında birader... kucağında da bizim köpek... kanişimiz vardı o zamanlar... çok tatlı bir köpekti... babamın olduğu odada yatardı... başka kimseyle kalmazdı geceleri... nasıl havlıyor garibim... korktu belli ki... sarıldık birbirimize... bekliyoruz bitmesini...

devamı için

(bkz: 17 ağustos 1999 depremi anılarım capssiz)

sözlüğün yarısı babasının taşaklarındaydı

ben uyuyordum panpa.

o depremde portakalda vitamin olanlar seneye liseye gidecek amk

yarının anısına up

avcılardaydım lan ben. evimizin yan binası çöktü.. çığlıklar, gürültü, beyaz ışık. allah o günleri bir daha göstermesin

7 yaşındaydım o zaman avcılardaydım ben de üstteki panpamız gibi. bizim evin önünde park vardı oraya koşmuştuk hemen. hayatımdaki en korktuğum anlardan biridir 17 ağustos. yalnız o gece yıldızlar acayip yakındı en çok hatırladığım şey bu.ve haftalardır parkı sulamayan belediye o gün sulamıştı şansımıza yüzlerce insan rezil olmuştu o çamurda. allah göstermesin bir daha hakikaten

boludaydım. dolaplar devriliyodu uyandım. noluyo baba dedim bişey yok oğlum dedi ben de uyumaya devam ettim. 10 dakka sonra kalktık arabaya gittik. akrabalardan haber alamayınca arabayla yola çıktık. her yerde koşuşan insanlar vardı. arabalar yolları tıkamıştı.

şu new yorkta falan çekilen felaket filmleri gibiydi ortalık. filmlerde olur sanıyordum ama harbiden oluyor panpalar.

ozaman daha 9 yaşındayım amk mahalledeyiz top falan oynuyoz ondan sonra hertaraf şöyle 1 sallandı ben altıma sıçarak eve doğru koşuşumu hatırlıyorum ondan sonrada korkudan bayılmışım amk

Kocaeli/Gölcükteydim. Yani depremin merkezi 5 katlı binamızın 5. katıdaydım. Gölcüğü bilenler bilir Aypa marketin orası şimdi PTT var orada. Herneyse tv izliyordum, Sonra ananı gibiyim ne oluyo dedim sanki bina beşik gibi sallanıyordu.Çk korktm ölcm dye ck krktm s.s.s.s. Sonra bina yıkıldı 2 gun sonra annem ben anneannem ve dedemi çıkardılar göcükten. Allah böyle bi felaketi birdaha yaşatmasın yaşamayanlar bilmez.

sakaryada dedemlerdeydim.. daha 8 yaşındaydım ve hayatımda karşılaştığım ilk depremdi.. yanlış hatırlamıyosam 7.4 şiddetinde olmuştu bizim orda ve 1 dk boyunca sürmüştü.. o kadar sallamıştı ki ayakta duramıyorduk.. hayatımda bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum.. ama bi yandanda iyi oldu o günden sonra depremler bana hamakta yatıyormuşum hissi verdi (:

ben adanada biramı yudumluyodum o sıralar