17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

ben balıkesirdeydim. o zamanlar 10 yaşındayım tabi kardeşim 6 yaşında. müstakil evde oturuyoduk. peder dışarı çıkmış. anneme bağrıyo

alsana şu çocukları diye. annemde ben nasıl alıcam 2 sini diye bizi kaldırmaya çalışıyodu. babam içeri girmedi. vefakar anam 2 mizide

almıştı dışarı saolsun. babamı da o gün tanımıştım.

bu başlığı kaldırın amk ağlamak istemiyorsanız. çıkıcak 2-3 tane gölcüklü görüceksiniz ebenizin dıbını.bi anlatıcak size kimlere kaybettiğini, neler gördüğünü oturup ağlıcanız amk.ben izmitliyim depremin anasını gibeyim. organ mafyası mı dersin, yardımları silah zoruyla çalanlar mı dersin, siyasilerin paranın dıbına koyması mı dersin her şey oldu 1999'da burada... arkadaşlarımız göçük altında kaldı.of neyse bu başlığa uğramam amk

gümüşyaka da yazlıkdaydım. 13 yaşımda ve hayatımda ilk defa bilardo oynamıştım, eve geldim 3 arkadaş playstation a geçtik gece 2:30 a kadar oynayıp yattık üst katta. gözleri bi açtım bi gürültü ev sallanıyor kaptım playstation u vınn bahçeye çıktım amk. sonra evdekiler geldi arkamdan. ne değerli malın varmış demişti babam.

@8 o kırmızılığı ben de gördüm. kimseye inandıramadım ama amk.
şimdi aklıma gelince zütümle gülüyorum ama gecenin üçünde yolda durup istanbul tarafına doğru bakınca ve o kırmızılığı görünce ananısını gibeyim nükleer bomba attılar demiştim.
çok kötü bir görüntüydü lan

televizyonda tutti furutti vardı ona bakıyodum sonra bi baktım babam don kundura çorap üçlüsüyle çıplak bir şekilde kimseyi almadan dışarı kaçıyor, lan be adam insan çoluğuna çocuğuna karısına falan bakar, yok amk direk kendi kaçtı

donanmada asteğmendim 12 saat göçük altında kaldık bilenler için söyliyeyim bekar subay misafirhanesinin karşısındaki orduevi yıkıldı
daha sonra 15-16 kişinin enkazdan çıkmasına yardım ettim ertesi gün kara kuvvetleri geldide tüm gölcüğün karnını doyurdu falan filan ama çok kötüydü :(

istanbul'daydım.

sigara içiyodum cam kenarında birden güm diye bi ses çıktı amk sonra 4 apartmanın yıkılışını seyrettim 1dk'ya yakın sallanmıştı zütüm 3buçuk ata ata evden sigara paketi çakmak,el feneri ve kuşu alarak kaçmıştım binalardan elektrik direklerinden uzak boş bi arazide geçirdim günlerimi 1 hafta boyunca.

bide huur çocukları şu günlerde fay hattı gerildi deprem olacak dedikçe geriliyorum iyicene

edit: bide hakkaten gözyüzü,ay falan aşırı derecede kırmızıydı amk ebesinin amı gibide yıldız vardı

ben eşek gibi uyuyodum beyler sabah bi kalktım ev yok

şişli feriköyde oturuyodum tgrt de leon vardı onu izledim zıbardım. sora annem kalk kalk die bağırdı. dıbına kodumun malları apartmanın kapısını kitlemiş. çok fena ölüm korkusu yaşadım zira gecekondudan bozma ev sağa sola gidip geldi. babamla annem ayrı olduğu için babam hemen geldi kurtuluş son durakta çıplak ayakla yürüdük. elektrikler yok sabaha karşı evinde önünde duran kamyonetin radyosundan yüzlerce ceset çıkarıldığını duyduk gölcükten. sonrası ... sonrasına lanet olsun

düzcedeydim ben. yalova depreminde düzcede, düzce depreminde yalovadaydım. öyle şanslı bir binim.
düzcede sallanma olmadı pek, sadece büyük bir gürültü oldu. amcaoğlu kapının kapalı olduğu görmemiş, kaçarken girdi kapıya direkt. bahçede herkes depremden, amcoğlu burnunun acısından ağlıyordu. gökyüzü de hakikaten kırmızıydı lan :/

balıkesirdeydim, köpeğimizin suratımı yalamasıyla uyanıp dışarı fırladık.

akıllı it amk

farkettiyseniz buraya yazanların hiçbiri depremi yaşayan insanlar değil. sadece yakınlarında duyan kişiler

arkadaşım gölcüklü ve bu depremi en derinden yaşayanlardan. bir keresinde sadece sorusunu sorduğumda direk gözleri dolmuştu ve boşver dedi. öyle bir acı işte. onlar bu olayı hatırlamak bile istemiyorlar. kaldırın bu başlığı bir tak bildğimiz yok

şimdi biz ıspartada ufak tefek sallantılarda direk zütümüzden tırsarken arkadaşım sadece odasında oturuyor yerinden kımıldamıyor bile. gel diyorum çıkalım. ya gibtir et diyor ne olacak. adeta intikam almak istiyor depremden meydan okuyor. neyse allah ölenlere rahmet eylesin yakınlarına sabır versin

adapazar merkezde beş katlı apartmanın üçüncü kattaki dairemizde uyuyordum

ortaikiden ortaüçe geçtiğim yazdı

bir daha hiç bir şey eskisi gibi olmadı

aslında yazmak istemedim okumak istemedim ama işte insanoğlu merakını dindiremiyor ki. beyler ben o depremde 9 yaşındayım.Ama deprem anını hatırlamam.o gece ben karşı komşuda kalıyorum . gece deprem oluyor annem direk bana koşuyor felan ben abaza babannem indirdi beni aşağıya diyorum . Ki kadın 40 gün önce öldü o zamanlar. Beyler deprem anı felan aslında hikaye kısmı işin. Sonrası var ya sonrası sakaryada pgibolojisi bozulmayan bir tane insan bulamazsınız onları görenlerden. devlet hastahanesinin oralar kan dolu kan. kamyonla ceset getiriyorlar.kan kokuyor ceset kokuyor beyler.su içemiyoruz sular mikroplu. çok kötüydü yaşatmaz inşallah yaşatırsa yaşarız evelallah

istanbul anadolu yakası'nda, halen oturduğumuz evimizdeydim.
eylül'de okula başlayacaktım.
ranza vardı bizim ama ben tek çocuktum kardeşim o sene kasım ayında doğdu.
ranzanın hemen yanında büyük dolap vardı.
annemin sesine uyandım, elimden tutup odadan çıkarır çıkarmaz dolap yatağın üstüne doğru düştü.
ranza olduğu için tam düşmedi altta boşluk vardı.
meğersem babam korkudan dışarı kaçmış, sonra aklına annemle ben gelmişiz eve geri gelip bizi almıştı.
ilk gece hiç kimse uyumamıştı, o zaman araba yoktu bizde komşunun arabasının arka koltuğunda yatmıştım.
sonraki günlerde yakın olduğumuz komşularımızla birlikte karşımızdaki boş arsaya büyük bi çadır yapmışlardı.
ortadan ikiye bölünmüştü, bi tarafında erkekler bi tarafında kadınlar yatıyordu.
ben tabii ki kadınlar kısmındaydım, komşuların genç kızlarıyla birlikte uyuyordum.
şimdiki aklım olsa bütün çadırı giberdim amk.
kimse evlere giremiyordu lan korkuyorlardı, sadece annem eve giriyordu bir şeyler alıp geliyordu sürekli.
vay dıbına koyayım ne günlerdi ya.
allah hepsine gani gani rahmet eylesin...
-sesimi duyan var mı?

15 yaşındaydım. depremde baya hasar gören çınarcık'a 45 dk uzaklıkta yazlıktaydık. ve amk o gece rahat 1-2 saat bi kaç deste iskambil kağıdından sırayla evler yapıp bi ucundan dokunup domino gibi yıkmaca oyununu oynadım. taktan bi tesadüf işte. saat 3 oldu annem de uyumuyordu, hadi yat artık dedi. gittim çarşafı serdim yatağa, tam dizimi koydum yatağa yatak sanki benim dokunmamla ileri kaydı. bu o ilk dalga dedikleri şey amk artık prof olduk hepimiz. noluyo diye bağırdığımı hatırlıyorum. sonra asıl sarsıntı geldi, "noluyo, noluyo, deprem oluyo deprem oluyo" diye bağırdım şokla. ablam uyuyodu aynı odada, hemen kalktı bana sarıldı. o sırada annem bizim odaya doğru gelmeye çalışıyor koridordan ama sallantıdan yürüyemiyor görüyorum. elektrikler gitti, babam kalktı bizim odanın önüne geldi. o da korkmuştu. dördümüz tam bizim odanın önünde çamaşır makinasının yanında sarıldık yere çöktük. bismillahlar allahuekberler dualar... ben duvarlara bakıyorum artık ne zaman çökecek diye. o andaki birazdan ölecez galiba hissi çok çok kötü. duvarlar çökmedi, biz ölmedik çok şükür. ama o an duvarlara bakan bizim gibi onbinlerin üzerine çöktü malesef o duvarlar. bunu ne zaman hatırlasam çok çok kötü oluyorum amk.

tam evden dışarı çıkıcaz, artçı oluyor hatta. annem durdu, köpeğimiz vardı bizim muallaktor bişey. onu alıcam dedi, anne gitme falan diyoruz karanlıkta. evlat gibi seviyor tabi, annelik böyle bişey. aldı onuda ve indik aşağıya.

sahil kenarında oturduk biraz. soğuktan dolayı babam girdi eve battaniye aldı. anneme sarıldım korkumdan ağladım. ufak da değilim amk ama fena oldum işte.

sonra öğrendim. yazlıktaki kapı komşumuzun torunu. benim çocukluk arkadaşım orçun. kendisini pek sevmezdim, sıkıcı bulurdum ufakken. habire beni onlara çağırırdı saçma bulduğum oyunlar oynardık. çok sıkılır bi yolunu bulur kaçardım, 10 dakika sonra gene gelir gene çağırırdı. benden başka doğru dürüst arkadaşı yoktu zaten. gölcüklüydü onlar.

orçun depremde vefat etti. enkazdan çıkardıklarında köpeğine sarılmış bir şekilde bulmuşlar.

yakınlarını kaybeden bütün panpalarıma baş sağlığı ve hala sabır diliyorum. benim bu yaşadıklarım bile bana hala inanılmaz koyuyor, onlar neler hissediyor tahmin bile edemiyorum.

umarım bir daha böyle bir acı yaşamayız.

izmit te körfez ilçesinde evimdeydim. orta 3 bitmiş lise 1 e geçecem. o zamanlar anadolu lisesi 7 yıl. tam deprem olduğu an bilgisayarda quake 2 oynuyordum. vücudumda ki tüm kan zütümden pompalanacak kadar korktum. peder beni ve iki kız kardeşimi dışarı çıkardı. benle peder dışarı çıktığımızda bütün mahalleye bizim eve şimşek çaktı diye bağırıyoruz. çünkü o herkesin bahsettiği kırmızı ışığı harbi harbi gördüm. karşı komşu veysel abi vardı şlak diye yaz olması nedeniyle 0 numaraya vurduğum kelleme vurdu. gibtir lan dedi baksana eve. o an hemen 2 sokak altta ( önümüz çayırdı o zamanlar) yıkılmış ve yan yatmış iki ayrı apartmanı gecenin karanlığında (aslında arkasından tüpraş yangınından dolayı baya bir korkutucu görünüyordu)görünce şoke oldum. resmen minas trith ten mordor a bakan gandalf triplerine girdim. sabah oldu körfez belediyesinden anons yapıldı ( o zamanlar ding dang dong diye her sokak başında megafonlu bir anons sistemi mevcuttu bilen bilir). anonsta yavşak bir kadın hemen 15 dakika içinde şehri boşaltmamız gerektiğini, tüpraşın patlayacağını duyuruyorlardı. tabi bizim peder arabayı almış amcamla yıkılan evlerimizi görmeye gitmişti ve arabasızdık. peder gelene bütün aile ağlaya ağlaya zaten ölmüş sayılırdık. neyse peder geldi ve dağa kaçtık.. buda böyle bir anımdır.

cinarcik da yazliktydim. normalde evimiz golcuk kavaklideredeydi 16 agustos da babam yillik izne cikti bizde 16 agustos saat aksam saat 9 a dogru yola koyulduk cinarciga gittik. ben gelmek istememistim istanbuldan arkadasim gelmsti onunla ev de kalip takilacaktik arkadaslari toplayip annem istemedi izin vermedi yalvardik yakardik yok dedi. el mahkum gittik bizde cinarcia vardik biraz atistirdk sohbet flan yattik sonra aradan 10 dk gecmedi pencernin yanindaki ufak biblo kafama dustu firladim ayaga bir baktim ev sallaniyor. annem bagirdi flan flan evde 9.kattaydi hepimiz bir odaya toplandik olumu beklerken durdu deprem hemen attik kendmizi disari merdivende de sallaniyorduk belkide ben o 2 dk yi hatrlamiorum neyse sonucta ev yikilmadi kurtulduk. hemen bir radio vs vs birseyler bulmaya calistik merkez ustunun golcuk oldugunu ogrendim komsulari aradik ama ulasamadik. atladik arabaya mazda 323 e 7 kisi bindik. daha onceden yazlikta olan kuzenlerim ve ananem flanda bizimle geldi yola koyulduk. golcuge geldigimzde evin sokagini bulmadik kaybolduk heryer yerlebirdi. etrafta cesetler vardi birsuru :S battaniye ye sarilmis yatiolardi yol kenarinda. neyse sonra bir binayi tanidim bu bizim binann caprazindaki binaydi ancak bizim bina yoktu yerinde!! yikilmisti binadan sadece 3kisi sag cikmisti. belki de o gun orada kalsak bizde olecektik. verilmis sadakamiz varmis. herseyimin gitmisti yeniden sifirdan basladik hayata. hikaye daha da uzar da bu akdar ozetledim yeter.

mekan eskişehir üniversite dönemleri
gecenin saat 3 ünde arkadaşın evinden çıkmışım (niye zıbarıp orda yatmadıysam) yenikentte ki eve doğru yürüyorum yanımda ki ev arkadaşımla. ikimizin de kafa bi milyon. caddenin kenarından kaldırımdan yürüyoruz,ben sallanıyor muyuz lan falan demeye kalmadan elektrikler kesildi ortam zaten karanlık bir tane yol lambası var o da gitti. köpeğiydi kedisiydi hayvanlar çığırıyor,ne oluyoruz demeye kalmadan 1 metre yanımıza güm diye eşşek kadar çanak anten düştü. çatıdan mı balkondan mı ne kopmuş amk. geberiyorduk az kaldı. eskişehiri böyle salladıysa kimbilir gölcüğü falan ne biçim sallamıştır amk.

23 yaşındaydım o zaman ( evet doğru okudun liseli 23 yaşındaydım )

gündüz tütünçiftlikten denize girdik. karadeniz çocuğuyuz iyi yüzeriz diye hava attık. atladım iskeleden denize. ulan bir kötü oldum. baş dönmesi mide bulantısı. kustum kusacam. dalga geçtiler benle. meğersem denizin dibi karıncalanıyormuş o gün.

bira falan içtik arkadaşlarla. hatta sahilde yakamoz vardı o gece. daha önce hiç yakamoz görmediydim. ne ilginç bişey la o. denize bi taş atıyon halka halka floresan gibi parlıyo.

manitayla yeni ayrılmışız. orhan gencebay , ferdi tayfur falan... biri bi kolumda diğeri diğer kolumda... bunalımlardayım... böyleemrah gibi kaşlarım falan var o günlerde...

eve geldiğimde gece saat 12 falan... pederle küs gibiyiz... laf çarptırıyo böyle liseli kızlar gibi... ergenler gibi odama kapanıyorum...

neyse çavuşu tokatladım, biraz eski lemanyaklara falan baktım... vurdum kafayı yattım...

gece saat 3 de film başladı dıbınakoyim.
anlamadım önce... bi gümbürtü... annemin çığlıkları babamın ilkeeğğğğrrrr diye bağırışları falan...

ateistim ben bildim bileli... hala da öyleyim aslında... aa inanın bana bir anda korkunca bismillaaaağğhhhh diye fırladım yataktan... züt korkusu detected yani...

küçük bir odaydı benimkisi... duvarda bauhaustan alınma raflar falan var... elini dokununca dağılıyo zati... yatağın iki duvar arasında gidip geldiğini gördüm abiler ablalar... kitaplar uçuşuyor... karanlıııkkk... gürültüüü... ananı gibiiim... yok böyle bişey...

kapıya atladım hemen... kapı açılmıyo... çavuşu tokatlarken kitlediydim... açıl dıbınakodumun kapısı açıl... o kapının anahtarını iki tur çevirene kadar bağırsağı kalbime dolandı dıbınakoyim...

açtım kapıyı... pederi gördüm karanlıkta ... bıyığından tanıdım... tuttu kolumdan çekti beni yanına... yanında annem... yanında birader... kucağında da bizim köpek... kanişimiz vardı o zamanlar... çok tatlı bir köpekti... babamın olduğu odada yatardı... başka kimseyle kalmazdı geceleri... nasıl havlıyor garibim... korktu belli ki... sarıldık birbirimize... bekliyoruz bitmesini...

devamı için

(bkz: 17 ağustos 1999 depremi anılarım capssiz)