17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

15 yaşındaydım o zaman. köydeydim karamanın bir köyünde. hatırlarsınız depremden bir kaç gün önce güneş tutulması olmuştu. uzaktan akrabamız olan yaşlı bir kadın vardı güneş tutulması olunca töbe yarabbi hayra alamet bişey değil bu demişti. biz o zaman gülmüştük. nine bu doğal bir şey falan diye. deprem olduğu zaman dağda koyun güdüyordumo gün sıra bendeydi. dağdaydım yani gökyüzü çok aydınlık ve birsürü yıldız vardı. demiştim kendi kendime güneş tutulması yıldızlara ışık vermeiş olmalıki bu denli parlak ve hepsi görünüyor diye düşünmüştüm. yanımda saat yoktu yanı zamandan tam emin değilim ama sabaha karşı 3 sularında yani yatan koyunların birden melemesini duymam köpeğin havlaması ile uyanmam üzerimde bir ürperti oluşturmuştu. saat 8 gibi sürüyü dağdan indirip eve geldiğimde bize 16 17 km uzaklıktaki bir köyde yaşayan eniştemin evi araması telefonu benim açmam ve eniştemin istanbulda deprem olmuş altı üstüne gelmiş sözleri halen kulaklarımda tazeliğini korumakta. 2 tane abim 3 amcam ve 7-8 tane kuzenim aileleriyle birlikte istanbulda yaşamaktaydılar. sırayla hepsine ulaşmaya çalışsakta öğleye doğru sadece abimin birisine ulaşabildik ve kuzenimin birisi hariç hepsinin iyi olduğunu haberini aldık. haber alamadığımız kuzenımin evleri yıkılmış. istanbul güneşlide oturuyorlardı. kuzenim, eşi ve iki çocuğu bir odada birbirlerine sarılmış şekilde cesetleri çıkartılmış göçük altından. halen aklıma geldikçe gözlerim dolar. ve depremin bir resmi varya hani binler yaşlı bir adam var arkasında enkaz kucağında ekmek ve gözyaşlarını siliyor. işte o resim her gördüğümde dünyamı gibiyor lan. Allah o acıyı birdaha milletimize yaşatmasın. o depremi yaşamış ve acısını yaşamış olan insanların hepsine allah sabır versin