gelin beyler dün gördüm ki insanlık ölmekte

bir gün arkadaşla ne yesek tribindeyiz. o diyo şunu yiyelim yok lan diyorum dün yedik ben diyorum şunu yiyelim yok lan diyo sabah bilmem kimlerle yedik biz onu. falan filan derken bi baktık sokağın birinde nohut-pilav satan biri var gel lan dedik pilav yiyelim aq. neyse gittik hayırlı işler vesselam abi dedik doldur tavuğu bol ayranı soğuk olsun başladık yemeye. o ara orta yaşlı bi kadın geldi çocuğuyla pilavcıya. pilavcı dediğim seyyar tabureleri falan var oturuyoruz öyle. fiyatını sordu önce. sonra bi tabak yaparmısın dedi. aldı neyse tabağı uzattı çocuğa. çocuk da muhtemelen 8-9 yaşlarında. o ara çocukla göz göze geldik. ayranı yudumluyodum tam. anne dedi çocuk ayran da alalım mı? hayır oğlum dedi ayran alacak paramız yok şimdi, onu da sonra alırız. ve çocuğun elinde plastik tabak ilerlemeye başladılar. ben ilk başta anlam veremedim aq. dedim ki arkadaşa heralde çocuğun bi rahatsızlığı falan var dokunuyo ayran yoğurt gibi şeyler. yoksa ne bileyim aq ayran dediğin 50 kuruş lan. sonra da dank etti aq ohaa dedim ya harbiden yoksa ayran parası ve sırf 50 kuruşu olmadığı için o çocuğa ayran alamadıysa. ve o çocuğun bana bakışı gelmeye başladı gözümün önüne. çok kötü hissetmeye başladım kendimi. yemeği ayranı falan geçtim karnım karıncalanmaya başladı resmen. yemin ediyorum alıp bi koli ayran koşacam peşlerinden, başta yedik bi tak utancımdan yerimden de kalkamıyorum. neyse uzatmayayım. o gün bu gündür ayran içemiyorum hatta ne zaman bi yerde gibik bi ayran görsem bu mevzu geliyo aklıma ve dünyanın en büyük huur çocuğu olduğumu düşünüyorum. ben böyle düzenin gelmişini geçmişini gibeyim.