bu başlıkta herkes kendinden bir şeylr bulacak

burda kısa bi ara verip geçmişle o günler arasında köprü kurmam gerekiyor. aile sevgisinden yoksun başarısızlık yeteneğini kazanmış, çocukluk gelişimi desteklenmeyen aşağılık pgibolojisiyle normal insanlarla özellikle de kızlarla iletişim kuramayan yetersizlik hissini sonuna kadar yaşayan bi adamdım. insanların uyuşturucu içip birbirlerini öldürdüğü mekanlardan çıkıp bugünkü noktaya nasıl geldiğimi hala anlayabilmiş değilim. bunda kendi çabamın da yeri muhakkak ki çok fazla. ama imkansız değildi.
ben insanlar arasına çıktığımda çırılçıplaktım. üzerimde elbisem vardı ama içim üşüyordu. savaşın ortasında gibi bi şey de değildi. cepheler yok. düşman her yerde evde okulda otobüste. bazen beyninin içinde. kendim mücadele ettim kendim anladım yaşamın bizzat içindeydim. kimsenin yardımı olmadı. ezildiğim de oldu dayak yediğimde gibtiğim de. boyun eğmemesini bildim. belki mizaçtır ama kendi işimi kendim görürüm ben. ortaokulda bana gülen benimle dalga geçen huurları verse gibmeyecek düzeydeyim. fakire fukaraya gibtiririz.