yazları sevmiyorum

abim var bir de benim. calısıyor, liseyi henüz bitirmiş, bir büroda getir zütür yapıyor, işi öğrenmeye calısıyor. o gün izin alıp hastaneye gitmiş galiba. eve geldi, gözleri kan canagı, ama aglamıyor, ağlamıs, belli oluyor. tutuyor gözyaslarını belli etmemek için, gelip bana sarılıyor, gögsüne bastırıyor. ilk defa yapıyor bunu, hep aramızda bi sınır vardı, aramız iyidi ama vardı bu sınır be hep. sonra antrenin girişindeki masanın önüne cöküyor, komsular ona bakarken. tutamıyor daha fazla gözyaslarını, durur muyum ben bugüne kadar dimdik gördügüm abimi aglarken. ne kavgalara girmiştir benim için ama bir defa olsun aglamamıstır, kanasa bile orası burası. ben daha fazla aglıyorum, hıckıra hıckıra aglamaktan damagım düşüyor...