bir holiganın hayatı

o gece bayağı bir muhabbet ettik abilerle, hayatın sillesini yemek deyimi tam anlamıyla oturuyordu bu heriflerin üstüne. anne yok, baba yok. yetimhanelerde büyümüşler. ben de babamı kaybettim, bu benim için dünyadaki en büyük yıkım olmuştur ama. o muhabbetlerden sonra, benim hayatımın ne kadar toz pembe olduğunu anladım. tekrar şükür ettim, tanrıya inanmazdım, ama ona şükürler ettim. sabaha doğru saldılar hepimizi, verdiler eşyalarımızı. amir de gibtir çekti, klagib muhabbet işte, bir daha sizi buralarda görürsem, atarım cezaevine gibimde olmaz! aynı böyle dedi herif. çıktıktan sonra otobüs durağına kadar yürüdüm, semtimden geçecek otobüsü bekliyorum. aynı zamanda da kendi kendime:

ulan yavşak, senin baban yaşıyordu serseriydin, baban öldü hala serserilik peşinde koşuyorsun. annenin de bir ayağı çukurda sayılır. o da ölürse ne yapacaksın lan sen bunu hiç düşündün mü?! baban için adam olacaksın, bırakacaksın tribünü. ne katıyorlar sana tribün, beşiktaş sensiz de beşiktaş! o kardeşlerin mi, hepsi unutur gider, bir tek samet kalır. onunla da tribünün ötesinde bir kardeşliğimiz vardır zaten. babam için adam olacaktım, iş bulacaktım, çalışacaktım.

Gene Efkarlandı Gönlüm, Sen Düştün de Aklıma..
Sağ iken Bilemedim, Varamadım Farkına..
Ne Zaman Dara Düşsem, Sen Gelirdin Yardıma..
Ah Babam Sağ Olsaydı, Köşede Otursaydı..
Bir Karlı Dağ Gibiydi, Başımızda Olsaydı..
Günden Güne Çoğalıyor, Çekilmiyor Derin Acın..
Hayat Belimizi Büktü Gönlünce Yaşatamadım,
Yokluğunu Çok Aradım, Nasihatına Muhtacım..
Bir Kaç Gün Göremese Nerede Diye Şaşardı..
Başıma Bir iş Gelse Yüce Dağları aşardı..

ah ulan ah, babam benim..