ah be panpalar,

o'nun elinin tutup, sesini duyduğum zamanın üzerinden dile kolay 16 sene geçmiş.

o zamandan bu zamana hayatıma giren çok değerli insanlar olmadı değil, oldu ama hiçbiri onun yerini tutmadı, tutamadı.

şimdi dönüp bakıyorum birlikte sadece 14 ay geçirmişiz, ondan bana geri kalan isminin dövmesi ve yaşadığımız her bir saniyesi bir ömüre bedel güzel anlar.

ne güzel ankara havaları dinleyip alkol alıyordum şimdi nereden aklıma geldi (ki hiç çıkmıyor ki aklımdan) hazır kafam güzel yazayım madem, okuyan olur olmaz bilmiyorum, ben yazacağım.

16 yaşında galiba beyler anneler gününe özel

o geldi,

ben bildiğin salak gibi mutlu oldum onu görünce, taze çay gidiyor onun masasına, kül tablası hemen boşaltılıyor filan, lan aşık olmak nasıldır bilmiyorum ki; bunları yapıyorum işte

kararımı verdim ama, gidip diyeceğim kızım ben seni seviyorum diye!

lan faşistleri bi yandan devlet bi yandan zaten anamı gibmek için koşturuyor onlardan korkum yok, sevdiğimi söylemekten mi korkacağım *

korktum

1998 yılı, ankara'da konur sokak şimdiki gibi apaçi yuvası değil harbiden kurtarılmış bölge, ssk işhanı henüz yıkılmamış barlar var, mesela gölge bar var.

gölge öyle alaede bir bar değil, şimdi ben yaşlarda olan çoğu insanın ankara'da yolunun kesistiği dönemin en önemli rock barı, duman burada sahne alırdı öyle söyleyim

neyse, tahmin edileceği gibi o olaydan sonra tekrar işe dönmedim zaten işe dönmek istemiyordum bu olay vesile mi oldu yoksa işe dönmemek için mi bunu yaptım bilmiyorum.

bildiğim şey şu;

konur sokak yavaş yavaş benden bahsetmeye başlamıştı, (ö dönem büyükşehir belediyesinin paralı itleri çok girmeye çalıştı konur'a beceremediler şimdi her yer onların)

ben bilmiyordum diklendiğim adamların kim olduğunu, 21 yaşında genç delikanlı bir adamım lan dikleneceğim adamdan vukuatlı nüfus cüzdanı istemedim işte.

sabah 6'da kalkıyordum panpalar, yürüyerek kızılaya iniyor 6:30 gibi ocağa suyu koyup ısıtıyor, ortalığı silip süpürdükten sonra ".. bu bahçe bizim .." diyen muallaklere inat bahçeye masa tabure koyup müşteri bekliyordum, yaklaşık 8 ay bu böyle devam etti.

kimler yoktu ki?

şimdi ki tkp, hkp, hdp, vb vb vb tonla franksiyon tonla adam.

bense sadece mahkeme sonucunu bekliyordum

Konur sokakta o dönem kimsesiz evsiz çocuklar vardı, ezgi'yi işletmeye başladıktan bir süre sonra bunlar geldi, balici dediğimiz elemanlar işte.

bunlarla bir anlaşma yaptık, ben mekanın anhtarını bunlara bıraktım, dolayısıyla kalacak yer sıkıntıları yoktu anlaşmamız şuydu bu mekanda bali çekmeyeceklerdi, kabul ettiler ve allah var o anlaşmaya hep uydular

pazar günü nasıl geçti bilmiyorum, sabah yine 6 gibi gittim çay ocağına bizim baliciler daha yatıyor hepsini uyandırdım, dedim hadi temizlik yapacağız.

abi seni deli mi gibti der gibi bakıyorlar, haklılar.

çiçek ektik yahu çiçek!

o balicilerden orhan vardı, mekanı cennet olsun öldü gitti, abi dedi madem müşteri çekecez çiçek ekelim mi?

ekelim lan dedim, orhan'a o görevi verdim orhan o bahçeyi nasıl güzel bir yer yaptı o kadersiz, mekanı cennet olsun tekrar

böyle bir kopukluk görmedim dıbına kodumunun hikayesinde

reserved
ya bende 16 yıl unutamazsam diye düşünmüyor değilim bazen

Hüzünlendirdin panpa bekliyorum devdıbını

Anladık zaten çok sarhoş olduğunu amk . Nerden nereye bağladın , girişi yazdın eyw güzel hoş okuduk sevdik devam ettik okumaya , gelişmeyi atladın amk direk sonuca bağladın gibtin attın hikayeyi panpa

panpa iyi güzelde öyle bi anlatiyonki sanki 2. dünya savasina girmisiz cikmisiz. dava diyon ne davasi amk.o yillar en özgür gibisin döndügü yillardi. simdi öyle özgür ortam yok. o yillardaki eksi sözlük zirvelerinde efsane grup sex yapildigi yillar. mis gibi ortam vardi ayrica ankarada. bütün kasvet dert seni bulmus sanki mübarek. belkide böyle kastirip dava mava diye takilmanizdan kaynaklaniyor

ailem solcu bir aile, ailemden idam edilmiş sol görüşlü insanlar var, bunu neden söyledim; normal şartlarda benim "çatışmaya" girmem lazım, ama o n'olacak düşüncesi öyle bir ağır bastı ki; tüm önceliğim o, onu oradan göndermek.

neyse sağ sağlim onu gönderdim, sonra gittik kavgaya

dinleyen kimse var mı panpalar?

tamam kimse okumasın dert değil dedim de kendi kendime konuşuyor gibi olmak kötü lan

var mı kimse?

bahsettiğim zaman üstünden aşağı yukarı 20 sene geçmiş, ona göre değerlendirmeniz doğru olur.

neyse efendim, ezgi'ye gittim çay içeceğim.

size biraz ezgi çay evinden bahsedeyim; gibtiri takran bir bodrum katına kurulmuş çay ocağı, sahipleri cezaevinden çıkmış eski devrimciler diye bildiğimizden oraya gidiyordum, oraya gider kendi başıma bir hasır taburede ılık çay içerek saatler harcardım, kimseyle konuşmaz sadece mizah dergisi veya politik yayınlar okurdum

beymen'de tezgahtarlık yapıyorum, çarşamba günleri izin günüm ve ben yaptığım işten nefret ediyorum.

millete gömlek kravat satacağım diye gün boyu ayakta dikiliyorum ve aldığım maaş ile bir gömlek bile alamıyorum, yine bir çarşamba günü ( o zamanlar çarşambaları çok severdim ) konur sokak ve ezgi çay evi ritüelini gerçekleştirmek için ezgiye gittim, her zaman oturduğum en dip köşeye çekildim çayımı aldım dergimi okuyorum, çok zaman geçmedi yükselen sesleri duydum ister istemez dikkatimi oraya verdim.

turgay abi, o zaman ezginin sahibi, kapının önünde 2-3 tiple tartışıyor, gayri ihtiyari yerimden kalktım yanına gittim

o dönem politik bir bilinç vardı tabi, bende devlet tarafından pek kabul görmemiş bir partinin üyesiyim ve sağ - sol çatışması belki de 80'den sonra ilk defa bu kadar tırmanmış ister istemez kişisel güvenlik için silah taşıyorum,

Turgay abi'ye diklenen adamların yanına gittikten sonra aramızda geçen tatsızlık sonrası (en büyük sıkıntım esasında hala bu) sinirime dayamayıp silah çekip heriflere daldım, evet ezgi çay evi için güzel bir şeydi belki ama muhtemelen işsiz kalmıştım, zaten uyuz olduğum o zengin yavşaklara asgari ücret 35tl iken 300tl'ye gömlek satmak onuruma dokunuyordu s.kerim işini dedim ve perşembe gününü izin ilan ettim, o günden sonra bir daha beymen'e gitmedim (hala 2 haftalık alacağım vardır neyse)

Vay be panpa