1. 1.
    +13
    beyler marmara bölgesinde yaşamıyorum, ne ailem den biri öldü ne de akrabam ama maramaralı çok arkadaşlarım acılarını anlattı çok üzüldüm. Maramaralı kardeşlerim acılarını burada paylaşabilirler. Dinleriz dimi ? buyrun..
    ···
  2. 2.
    +13
    çok sıcaktı bursa. erkek kardeşim benim odam serin diye yere uzanmış, halının üzerinde yatıyordu. anlamadım önce, sanki bir gazetenin üzerine kum döküyorlar gibi bir ses gelmeye başladı.
    yerde uyuyan kardeşimi görebilecek kadar net bir ışık doldu odaya. ayağı ile yatağımı sallamıyordu. ama ben bu şiddetli sallantının ne olduğunu anlayamıyordum annemin çığlığını duyana kadar.. "korkmayın. korkmayın, kızım nerdesin? kardeşin yatağında yok oğlum neredesin?" dolap hızlı hızlı duvara çarpıp geri yerine oturuyor, üzerinde duran kumbaramdan para sesleri geliyordu, dışarıdan çığlıklar. "yeteeerr allahıııımmm" diye bir feryat. hala sallanıyor her yer. kardeşimin üzerine kapaklandım. dolap düşecek korkusuyla. annemi gördüm o sıra. emekliyordu.. elini iceri uzatıp elimi tuttu ve kendine cekmeye calıştı. bende kardeşime sımsıkı sarılıyor,ama aslında kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. hiç kımıldamadım annem beni çekmeye çalışırken.

    bitmişti o cehennem. herkes sokaklara dökülmüş. arabaları olanlar arabalara, olmayanlar boş arsaya doluşmuştu.

    telefonlar çalışmıyor ki adapazar'ında yaşayan dedemi ninemi arayalım.
    arabanın radyosunu açtık...
    hiç bir kanal cekmiyor trt radyodan başka.

    merkez üstü izmit dediler önce. gelen ilk bilgilere göre ölü vardı.
    sonra 10 ölü var dediler,
    beş dakika geçmeden ölü sayısı 100 ün üzerinde dediler.
    yerle bir oldu dediler sakarya, izmit, gölcük. böyle olmayacak dedi babam sabah 5'te adapazarına gidiyoruz...
    dualarla, evimizin kapısını dahi kilitlemeden. korkarak içerden aldığı cüzdanı ile arabaya geldi babam.
    sakarya'ya yaklaştıkça, yıkılan evler, çatlayan yollar...

    biz o şehre girdik, girmesine ama... kıyamet. kan kokusu. toz.

    inlemeler, ağlayanlar,
    adresler değişmiş, apartmanlar çökmüş... bir bankanın atm'si patlamış ama hiç kimse bakmıyor bile ortalıkta uçuşan paraya

    babam dahil hepimiz ağlıyoruz arabanın içinde. sokaktaki insanlar ağlıyorlar, yürüyebilenler yürüyemeyenlere yardım ediyor ayaklarında ayakkabı yok.

    yarı çıplak çoğu insan.

    dedem'lere gittik. sadece bir enkaz var... ne dede, ne nine?
    ne de halam...

    babamın nasıl bir feryatla elleriyle o enkazı kazmaya çalıştığını asla unutamam.
    asla unutamam, halamın bir gözünün açık, öbür gözünün kum dolmuş olduğunu, ve asla unutamam dedemin ninemin üzerine kapaklanmış halde duran cansız, tozlu bedenini.

    başı sağolsun tüm ülkemin.
    Tümünü Göster
    ···
  3. 3.
    +8
    resmi kayıtlara göre,17.480 kişi hayatını kaybetti, 23.781 kişi yaralandı. 285.211 konut, 42.902 işyeri hasar gördü, 600.000 bin kişi evsiz kaldı.

    tüm bunlara karşılık iki (2) kişi hapis yattı. bu iki kişiden biri hapisteyken hayatını kaybetti, diğeri ise geçtiğimiz günlerde 7 yıl hapis yattıktan sonra tahliye edildi. (isim vermiyorum)

    şöyle basit bir hesap yaparsak 17.480 kişi hayatını kaybetti, fiili olarak toplam 7 yıl hapiste kalındı. yani bir türkiye cumhuriyeti vatandaşının hayatı için ortalama 3,5 saat hapis yatıldı.

    alın size "demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti."

    ben böyle adaletin dıbına koyayım arkadaş.

    not: 1999 depremi sonrasında, yapım hatalarından çöken binaların müteahhitleri aleyhine yaklaşık 2100 dava açıldı. Bu davalardan 1800 kadarı, kamuoyunda Rahşan Affı olarak bilinen Şartlı Salıverme ile cezasız sonuçlandı. Geriye kalan 300 davanın 110 kadarında ise ceza verilse de çoğu ertelendi. Bunun dışında kalan davalar ise 16 Şubat 2007 Cuma günü 7,5 yıllık zamanaşımı sürelerini doldurarak düştü.
    ···
  4. 4.
    +8
    benim bütün ailem gitti amk çok ciddiyim lanet olsun herşeye hayata dedim
    5 yıl çocuk esirgeme yurdunda kaldım
    (bkz: sabahları bir bardak) ayrıca (bkz: bu günkü yemeğim şehriyeydi)
    okuyorum utanmıyorum boğaziçi çevirmenlikteyim hiçbirzamanda fakirliğimden utanmadım burslarım üni paramı karşılıyor gerisine ihtiyacım yok.bir gün bunlar geçecek..
    ···
  5. 5.
    +7
    biz depremde sevdiklerinin cansız bedeni üzerine yığılmış o çocuklardanız..
    burası adapazarı 45saniyede oldu canpazarı..
    ···
  6. 6.
    +6
    daha önce bı baslıga daha yazdım tekrar yazmak reklam gıbı gelebılır o entrymı gorenlere.ama beyler anmak ıstıyorum arkadaslarımı.bu amk sözlügü dısında baska sosyal hayatım iletisim kurdugum konstugum ınsan yok amk yok

    o sabah her sabah cıkıp top oynadıgım arkadaslarımın enkaz altından cıkarılıslarını ızledım elimde oynadıgımız topla birlikte. hatırlamayanlar ıcın soyluyorum beyler öyle bır gündü ki etraf ölü insan kokuyordu yerdkılere bakamıyordunuz belkı bı tanıdıgımdır dıye. korkuyordu ınsan amk.o zamanlar bende cok buyuk degıldm 8 9 yaslarındaydm ama arkadaslarımı o halde gördügüm an bi ömür cıkmaz aklımdan

    ömer merve soner

    ruhlarınız şaad olsun kardeslerım
    ···
  7. 7.
    +5
    biz anarız.
    depremde anarız.
    şehitleri anarız.
    atayı anarız.
    trafikte maden ocaklarında yangınlarda boştan yere yitip gidenleri anarız.

    anarız anmayada ders çıkartmayı unuturuz hep. neden öldüklerini anmayız bi türlü.bu kişileri anmamız bile 1 dakika sürer. sonra unuturuz.
    sonra terördür dincisidir politikacısıdır amerikasıdır dandik bürokratıdır bize anımsayacak birsürü fukara daha çıkatırlar.
    sil baştan.
    biz anarız..
    ···
  8. 8.
    +4 -1
    adapazarı - taraklı. bilen bilir.

    o zamanlar 12 yaşındaydım, ağustos ayında erdekten gelmiştik. dönerken tatilin bitmesine az bi süre kaldığı için biraz babannemlerle yazlıkta vakit geçirelim dedik. 17 ağustos sabah 7 gibi vardık. kahvaltımızı falan yaptık. o gün içimde kötü bir his vardı. ellerim, ayaklarım titriyordu.(şu anda ellerim kasıldı) bütün gün boyunca annem neyin var oğlum, hastalandınmı gibisinden konuşmalar yaptı. bişeyim yok dedim geçiştirdim. akşam oldu. yemeğimizi yedik. hacı dedemle birlikte televizyon izliyorduk. korkudan ellerim titriyordu hala. dedem bi okudu üfledi ama ne çare. kim dindirebilir. resmen köpek gibi hissediyordum depremi. birden dedimki bu gece kötü şeyler olacak. dikkatli olun. tabi haliyle kimse giblemedi beni. en son yatma vakti geldi. yatmam, uyumam, olmaz dememe rağmen gibe gibe uyudum. çok korkuyordum. ellerim titremeye devam ediyordu. ve birden ellerimin titremesi kesildi. ve 15 saniye sonra annemin sesini duydum.

    herkes bir yere çömelsin, deprem oluyor !

    o korkuyla hemen gardolabı yatağın ayak ucu kısmına yatırdım, hayat üçgeni oluşturudum. ilkyardım ve deprem eğitimi konusunda çok uzmanımdır beyler. hemen üçgene çağırdım herkesi. 5 kişi o küçük gardolabın altına nasıl sığdık hala anlamam. en son deprem geçti. dışarı çıktık. çıkar çıkmaz dışarıdaki cesetleri görmemle bayılmam bir oldu. bi 2-3 saat baygın kalmışım. uyandığımda her yer kan, ceset kokuyordu. az bişey köy yaşdıbını bilenler bilir. her köyde bi ark vardır. su akar genelde. o gün ordan şarıl şarıl kanlar akıyordu. birden dedeme baktım, kalbini tutuyordu. kesin kalp krizi geçirdiğini anladım (heyecana hiç dayanamaz) hemen yatırdım. kalp masajı yapmaya başladım. hayata geri döndürdüm dedemi. şu anda üniversite 3. sınıftayım, bütün masraflarımı dedem karşılar. o ceset kokusunu hayatta unutamam. bu gece uyuyacağımı da zannetmiyorum.
    ···
  9. 9.
    +5
    Ben deprem bölgesindenim burada maalesef bu aksam herkes anıyor ama maalesef yarın...
    ···
  10. 10.
    +4
    allah rahmet eylesin o gün hayatını kaybedenlere. yaşayan daha iyi bilir. ben 8-9 yaşlarında bursa daydım. depremi bile hissetmedim. uyandırdırlar kalk deprem oldu diye. aşağıya indik bende 15-20 dk sonra çıkarız diye öyle yataktan kalktığım gibi inmiştim. 4 gün girmedik eve. 4 gün annemin terliğiyle gezdim amk. havaya baktığımda tüm gök yüzü yıldızla kaplıydı. 21 yaşındayım kendimi bildim bileli sadece o gün gördüm ben o kadar yıldızı. o zaman gölcükte ikamet edenleri düşünemiyorum bile. gerçekten allah rahmet eylesin, allah bir daha yaşatmasın.

    manisa da okuduğumdan geçen ki simav depremi de salladı biraz 11 katlı bir sitede oturuyorum. 4-5 saniye sürmesine rağmen o gelen hafif çatırtılar bile beni yeterince korkutmaya yetti. allah daha büyüğünü yaşatmasın.
    ···
  11. 11.
    +4
    edit:uzun yazdığımı farkettim, içimdekileri dökmek istedim
    o sıralar 7-8 yaşlarındaydım. deprem olduğunu duyunca sabahtan çıkıp umarım bişey yoktur telaşıyla gidişimizi hatırlıyorum. telefonlarla ulaşmak mümkün değil, haberler bi öle bi böle diyo. bursa civarlarında akrabalarımızın(2 ev) evlerinin yıkıldığını bir kısmının öldüğünü bi kısmının göçük altında olduğunu öğrenmiştik.
    adapazarına girerken ortadan ayrılan o köprüyü hiç unutmadım.

    adapazarı içerisinde şeker fabrikasının bahçesinde birsürü çadır kurulmuştu.. diğer akrabaları burda bulmuştuk. feryatlar,ağlamalar. sonrasında göçüğe gittiğimizi hatırlıyorum. burda enkaz kazan dev gibi amcalara su taşıdığımızı hatırlıyorum. neden bilmem hala o amcalar dev gibi canlanır gözümde.
    insanları kurtarmak için akıtılan terin heybetinden olsa gerek.

    bu sırada tekerlekli bir sanayi tüpünün cadde ortasında yanması, itfaiye nin suyu sıkar sıkmaz düşüp hızla ayakta kalan binadaki kahveye girişi, masaların sandalyelerin havada uçuşmaları ve olmazsa olmazlarımızdan çığlıklar, hıçkırıklar,feryatlar.

    kızılayın iyice eski çadırlarında sıkılıp bi top bulmuştum fabrikanın bahçesinde. öyle kendi halimde oynarken kafası sargılı bi abinin gelip benimle maç yapmıştı. hayatımda yaptığım en acayip en zevkli,en garip maçtı. şimdi düşünüyorumda neler yaşamıştı kimbilir.
    ihtiyaçlarımızı karşılamak için o fabrikanın lojman gibi bi yerinde kalan teyzeye giderdik.o kırışık yüzünün nasıl acıyla yandığını, köşeye çekilip sakin sakin gözyaşı döktüğünü unutmadım.

    ondan sonra her gece bu gece deprem olmasın diye dua ettiğimi hatırlıyorum.
    o yavşak mütahitlere hiçbişey olmayınca, deprem zina yuvalarını vurdu vaazlarını verenleri görünce, yıllar sonrasında o kente tekrar gidip hala yıkık duran evleri, sokakta yatıp kalkan annesini babasını kaybetmiş 3 kuruş için arabaların önüne atlayan çocukları görünce
    bu işin kaderle, allah la çok ta alakası olmadığını farkettim.

    özet: ben 17 ağustos u unutmadım.

    ha unuttuğum bişey var.ne zaman deprem aklıma gelse şunu düşünürüm,bi daha nerde olursa olsun ne zaman olursa olsun ilk işim kazmamı küreğimi alıp koşmak olacak enkazlara.
    ···
  12. 12.
    -4
    Beyler benzin getirin ağıt yakıcam zaaa
    ···
  13. 13.
    -4
    şu an evdeyim limonata içiyorum
    ···
  14. 14.
    +3
    her gün top oynadığım arkadaşım ne yapıyordur şimdi ne haldedir. subay oldu hayata direndi başkoydu.ama bu geceyi nasıl geçirir of of...

    not: depremde arkadaşımın annesi vefat etti.

    ...

    babam depremden 1 yıl önce vefat etti. deprem gecesini hala anlatıp anlatmamakta gidip gidip geliyorum. yazıp yazıp siliyorum.

    ...

    boş gözlerle entryleri 3. kez okuyorum öyle bakıyorum.. bakıyorum...
    ···
  15. 15.
    +3
    en acınası olayda binlerce kişinin canı, ciğeri yanarken, bazılarının çıkıp deprem zina yapanların, günahkarların evlerini vurdu demesiydi, bu kadar mı gözleri kördü ? konuşacaklarına ellerine kazma, kürek bir bardak su alıp insanlara yardım etselerdi en büyük ibadeti yapmış olacaklardı.. insan utanıyor böyle kişilerle aynı havayı solumaktan bile
    ···
  16. 16.
    +2 -1
    ölenlere rahmet diliyorum.. zor olsa gerek.. kalanlara da sabır diliyorum
    ···
  17. 17.
    +2 -1
    Gidin Değirmendere'de dalın o meşeleri görün sahil topluca nasıl kaymış görün
    ···
  18. 18.
    +2
    antalyadayım. hiç deprem yaşamadım. ama nerde bi inşaat görsem küfrederim bu huur çocuğu müteahhitlere. 18bin insan ne demek ulan? 18bin hayat bu kadar mı kolay riske atılır aq. hiç ders alınmıyo ya ona yanarım
    ···
  19. 19.
    +2
    @140 sen yazınca dikkat ettim, gerçekten insanın içini acıtıyor
    ···
  20. 20.
    +2
    bütün entryleri teker teker okudum. o anı tekrar yaşadım adeta.

    bişeyler yazayım diyorum ama yok, dalıp dalıp gidiyorum. neyse gölcüklüyüm işte daha ne diyeyim.
    ···