ayrıkvadi de legolasın hatrına

ege üniversitesi yabancı diller..

ilk hafta konser var, 'dağlara gel dağlara' söylüyor sakallı kavruk bi genç. o ana kadar bir erkekten de ilk defa dinliyorum. ulan dedim erkek yorumu da bir başkaymış. kaldırıma çöktüm, kıstım gözlerimi dinliyorum, yaktım bi camel soft tüyler diken ama. sırtımda yeşil gerilla gömleği. hiç sırıtmıyorum, sanki bana che guevera amk. gözlerim doldu, yıllarca okumuşum etmişim öğrenmişim ya. sol, devrim proletarya, işçi sınıfı, hak, emek, alın teri... lan dedim aha bunlar bizim adamlar solcular hee. gel zaman git zaman pek uğramadığım kampüste, tek uğrak yerim bunların çevresi oldu. çaylarını içerdim, sohbetlerini dinlerdim yoldaş, dava arkadaşı vs. dalgasına. standın önünde yazan bir yazı "çay veren adamdan zarar gelir mi?* gelmez tabii amk, gelir mi hiç? haftada bir gidiyosam okula, bir-iki dostu, bir kızı görüp, yemekhanede 2 liraya yemeğimi yiyip, keyfe keder derse giriyorum, ders sarmadı gibime kadar yolunuz var deyip eve dönüyorum. ilk dönem böyle geçti gitti anlayacağın. neyse efendim 1 ay oldu olmadı yine esti bana, dur dedim bugün bi okula gidiyim 2 kelime ingilizce öğreniyim, seneye bölüme başlayacağım lazım olacak ya amk. bir gidersin, ortalık savaş alanı. hey babam dedim bu ne? bu amcıklar bizim ydy'yi işgal etmişler, hemen karşısı edebiyat fakültesi orda da durum farksız.. oooo dedim sol, isyan, devrim, özgürlük, direniş! amk. zaten silahsız devrim olmazdı ki ya mırıldanıyorum içten içe stalinin sözleri, marxın manifestosu şiir gibi akıyor içimden. ama nasıl hoşuma gidiyor çocukluk heyecanı işte.. bir dr öğrendim ki bunlar pkklı huur çocuklarıymış. ertesi gün çıkmasın mı her gibim ortaya. duvarlarda apo posterleri, tahtalarda pkk sloganları. biji serok apolar gırla.. bütün okulun anasını bellemişler. kapılar, sıralar, sandalyeler ellerine ne geçerse yakmışlar. işgal ya bu amk. be dedim sizin solculuğunuzu da komünistliğinizi de gibiyim terörist huur çocukları. meğersem ydy ve edebiyat fakültesi çevresi komple pkk kampıymış amk. gel gelelim aylar sonra fırat yılmazı da öldürdü bu huur çocukları. yok efendim öyle olmamış olaylar diye anlatırlar hala, ulan gözümüzle gördük ortamı, yaşananları. fıratı da 1 hafta evvel görmem, ayak üstü 5 dk sohbet etmiş olmam ironik. meydanda mhp mitingi varmış, geçerken denk gelirsin, arkadaşın aile dostu. velhasıl kelam fırat sıkılmış bunalmış gibiydi, sanki gitmek bırakmak ister gibiydi tüm her şeyi. öyle tatsız. içten içe diyorum 'saçma zaten davanız bence de bırak hocut'.. neyse sonuça ülkücü değil mi hepsinin köküne kibrit. ama bu olay çok başka. yazık ettiler çocuğa.. çok yazık ettiler..

o gün anladım türk solunun nasıl pkk tarafından sömürüldüğünü. sonra da ne çaylarından içtim ne de yollarımız kesişti. nihayetinde kampüs oldu bir mapushane.. kapılar demir parmaklık, zannedersin ulucanlar cezaevi. haliyle tadım kaçtı hiç gitmez oldum okula. öyle böyle uzaklaştık okuldan da kampüsten de. 2-3 seneye kadar da sarışın bi yavrunun peşinden terk ettim bu şehri, tıpkı bekir misali. pişman mıyım? değilim. ama gerek var mıydı tüm bunlara diye düşünüyor insan bazen.. düşünür tabii.