aşkın sabreymeye vakti vardı

size umut ve azim kazandırabilecek gerçek bir yaşam öyküsü sunuyorum. dinleyen olursa entry girsin.

benim çocukluğum aşırı bir utangaçlıkla geçti. ne kadar aşırı bir utangaçlık olduğunu anlamanız için size bir örnekte bulunacağım. ben henüz dört beş yaşlarındayken annem umreye gitmişti. o gittiğinde çok üzülmüştüm çünkü anneme çok düşkün bir insandım. haftalarca kimseler anlamasın diye yatağımda sessizce ağladım. küçüktüm ağlasam kimse yadırgamayacaktı. ama ben ağlamaya utanıyordum.

bir sabah uyandım salona geçtim salonda babam oturuyordu ve karşısında beyazlar içinde melekler gibi ışık saçan annemi gördüm. o kadar özlemiştim ki annemi koşup boynuna sarılmak istedim. ama yapamadım. bir çocuk dört beş yaşlarında bir çocuk annesinden babasından bile bu kadar çekinebilir mi? attığımı düşüneceksiniz. nasıl hatırladığımı soracaksınız. ama çok iyi hatırlıyorum. gidip babamın kucağına oturdum. annem çağırmadan gidip sarılamadım.

bu hikaye de kişiliğimin değişme evresiyle birlikte 17 ay 7 gün boyunca peşinde koştuğum ve sonunda benim sevgilim olmasını sağlayabildiğim dünyalar güzeli eski sevgilimi kazanmak için harcadığım efor ve gösterdiğim azmi anlatacağım.

dinlemek isteyen panpalarıma saygılarımı sunarım. varsa bir up beni kendime getirecektir.

http://fizy.com/#s/1h6ghs @107 dinleyicime saygılarla

yürümedim. yürümek istemedim. o an zaman dursa ve ben orada unutulsam. nefes bile almadan onu süzdüm. yanımdan öylece süzülüp giderken bir kelime bile edemedim.

o geçti ve o geçtikten sonra kendime gelip etrafıma baktım. küçük bir şehirde yaşıyorum. neredeyse herkes birbirini tanır. solumda ayakkabıcı mesut abi vardı. sol çaprazımda geçen gün lambalarını yapmak için geldiğim teyze kapıda bana bakıyor. elektrikçilik yapıyordum aynı zamanda. ve karşımda kuafördeki o güzel kız. herkes bana gülümseyerek bakıyor. hiç ses etmeden adımlarımı hızlandırıp oradan kaçarcasına ayrıldım. çok utanmıştım. rengimin değiştiğini hissedebiliyordum. ama aklım o kızda kalmıştı. neden dönüp peşinden gidemedim diye kızıyorum kendime. ya bir daha göremezsem o kızı. bütün bunları düşünürken dershaneye vardım.

bir sabah saat altıda uyanıp lisenin yanına gittim. amacım onu sabahın köründe görmek. ve onunla o şekilde konuşmaktı. hem kimse olmazdı etrafta hem de sabah sabah ilk gördüğü kişi ben olacaktım.
ama çok erken gelmiştim. uykusuzdum da. bekledikçe sıkılmaya başladım. etrafta kimseler yoktu. bu benim işime geliyordu. caddede in cin top oynuyordu. ve kız kapıdan çıkıp bana doğru geldi. tam cadde müsait kimseler yok diye düşünürken. sanki bütün şehir anlaşmış aynı anda o caddeye varacakmış gibi oldu. neye uğradığımı şaşırdım. kimseye belli ettirmeden arkamı dönüp gittim.

suya düşmüştü bütün planım. anlamıyorum ki kendimi. kimden çekiniyordum. kim ne diyecekti. hem ne derlerse de bana ne. neden bu kadar takıntılıydım hiç anlamıyorum.

17.09.2007 - 24.03.2009 tarihleri arasında deliler gibi aşıktım yaşım 20 idi ben üniversiteye hazırlanırken düşünebildiğim tek varlık oydu.

zamana karşı direnebilen çok nadir aşk vardır. ama benim aşkım zamana meydan okumuştu. çoğu kişi benim bir platonik aşık olduğumu düşünüyordu. ama ben öyle düşünmüyordum çünkü onu kazanmak adına hala bişeyler yapıyor ve onu kazanacağıma bütün benliğimle inanıyordum.

okuyan varsa ses versin

huur çocugu

kızıl saçlı beyaz tenli bir kadındı. izmirliydi kendisi ve bizim rehberimiz olmak için gelmişti. konuşma sırası ona gelince istediğiniz zaman yanıma gelebilir sorunlarınızı anlatabilirsiniz demişti bu da beni çok mutlu etmişti. tenefüs arasında direk onun odasına gittim odada benden önce davranıp gelen üç kişi vardı. buyur içeri dedi. girdim.
"ne oldu neden geldin" dedi
"arkadaşlar çıkarsa daha iyi olur dedim" (mına koyarım onların ne işleri var hemengelmişler)
onlar çıkınca oturup sohbet ettim. aslında sadece sizi görmeye geldim dedim. o ders sınıfa girmedim. çok bilgili ve çılgın bir kadındı. bana günümü gün etmemi öğretti. bana o gün hiç denemediğim şeyleri yapmamı söyledi.

o kadın günler sonra benimle çarşıya çıkıp kızlara laf attı. o derece iyi bir hocaydı.

derken günlerden bir gün yine o kızı gördüm

arkadaşımla bankadan çıkarken karşıdan geliyordu. o ve sürekli yanında olan arkadaşı. arakdaşı da güzel kızdı ama biraz itici bir tipi vardı bana göre.
arkadaşıma "bak şimdi şu kıza ne yapacağım" dedim. ( bu arada kızdan soğuduktan sonra arkadaşlarıma gösterme gereği de duymamıştım. yani o konu öylece kapanmıştı.
kızlar yanımıza yaklaştığında kızın yüzüne doğru eğilip aşağılayıcı bir dille " tehlé" dedim. tehlé çirkin kız anldıbına gelir.
şu anda bunu okuyan bir arkadaşım olursa okuduğunu hiç belli etmeden devam etsin. beni tanıdığını çaktırmasın yoksa hevesim kaçar.
ona attığım bu laf beni hayata döndürmüştü. kendime olan güvenim tavan yapmıştı.

ona söylediğim bu laf karşısında kız şaşkına döndü. o kadar güzel bir kızdı ki belki hayatında bu lafı şaka amaçlı bile duymamıştır. arkadaşına dönüp hayretler içinde "viiiiii bana mı dedi o lafı" dedi.

bunu söyledikten sonra kız tekrar aklımdan çıkmaz hale geldi. her gün dershanenin kapısında onun geçmesini bekliyordum. onların evi bizim dershanenin 50 m kadar aşağısındaydı. bir pazartesi günü akşama doğru arkadaşımla çarşıda yürüyorduk. bizim dershanenin oradan geçerken karanlık çökmüştü. günler kısaldığı için lise dağıldığında karanlık çökmüş oluyordu. o sırada da lise dağılmıştı. her şeyden habersiz yürürken caddenin karşı tarafından bir grup kız sesi duyduk. "tehlo tehlo" diye bağırıyorlar (tehlo erkeklere çirkin deme şeklidir). arkadaşım baksana şunlar bize söylüyor dedi. ben paltomun kapşonunu kafama geçirip "gel oğlum rezil olacağız" dedim.
kız bütün arkadaşlarını toplamış güya benden intikam alıyor.
arkadaşıma durumu anlattım ama keşke anlatmasaydım. tutturdu yanındaki kız çok güzel ben de ona laf atacağım belki o da bana atar diye.

bu arkadaşım benim geçenlerde anlattığım bir hikayemde geçiyor. çok değişik bir insandır ama severim kendisini. güzel bir macera yaşamıştık.

bu olay beni çok etkilemişti. çünkü bana cevap vermişti. cevabın ne olduğu umurumda değildi. kız beni görmezden gelebilirdi ama görmüştü ve intikam alma gereği duyduğuna göre beni epey düşünmüştü. ve eğer bir kız sizi gece düşünürse nasıl olursa olsun bu. onu tavlayamama gibi bir durumunuz olamaz.

belkide kendi kendime gelin güvey oluyordum. olabilir ama ben artık her gün onun çıkışını bekliyordum. öyle bir şehirde yaşıyorum ki. gidip yolun ortasında kıza açılamam. el alem ne der gibi bir şehir burası. demiştim ya küçük bir yer. ve evleri de uzak değil hemen dersanenin yanı sayılır. yani herhangi bir tenha sokaktan bile geçmiyor. liseden çıkıyor. belediyenin önunden geçiyor sonra dershane sonra onun evi.

kusura bakmayın arkadaşlar işteyim şu an zor şartlarda yazıyorum yani

şu müşterilerin amk çok rahatsız ediyorlar

dinleyen varsa arada bişeyler sorabilir. yazılarım ardarda olmasın

nerde bu yalanına sokuyumcular amk bari siz yazın

akşam çocuk geldi ayin öncesi konuştuk. tamamdır dedi yarın okul çıkışı dershanenin kapısında ol seni görmek istiyor dedi. ertesi gün okul çıkışını iple bekliyorum. giyinip kuşanmışım. içimdeki heyecan dışarı çıksa caddelerin parke taşlarını sökerdi.
ve zaman geldi, okul dağıldı. kapıda beklemeye başladım. ama o kadar garip geldi ki bana bu duygu. kendimi mal gibi hissetmeye başladım. böyle şey mi olur dedim bakkaldan domates alır gibi insan bir buluşma ayarlar en azından. derken kız geldi ve geçti benim tarafıma bile bakmadı. bakmadığına hem üzüldüm hem sevindim. aslında dershanenin kapısı caddeye çıkan bir sokağın içindeydi. ben sokağın başında bekleyeceğime pgibolojikmen dershanenin kapısında beklemiştim o yüzden bakmamış olabilirdi ya da beni görmüş tanımış ve gereğinden fazla bakmak istememiştir.

recep abinin dediği gibi insanın aklına herşey geliyor.

dinleyen varsa yazsın da devam edeyim

eğer herkes uyuduysa yarın devam edeyim

devam eet panpa ben dinliyodum

dinlemedeyim moruk

bu şekilde bir yere varamayacağımı anlayıp kendim halletmeye karar vermiştim. çünkü benim istediğim kadar hiç kimse isteyemezdi. çünkü ben kendime istiyordum onlar bana benim istediğim kadar isteyemezdi. bu çok doğal bir şeydi. kendim halledeceğime karar verdim ama nasıl halledecektim. bir şekilde onu tenha bir yerde ya da bir zamanda görüp konuşmam gerekiyordu. sonunda nasıl yapacağıma karar verdim

rizörv

neden kimse soru sormuyor amk çok mu gerçekçi anlatıyorum da kimse yalanlamıyor

arada birileri soru sorsa fena olmazdı hani

abim sevgilisini görmek için penceresine gider eskici diye bağırırdı. benimkisi farklı olacaktı. çünkü daha sevgilim değildi. bende iki arkadaşımı alıp poşetlerle kızın sokağına gittim. belli ettirmemek için önce birkaç tane eve girip cenaze için buz lazım varsa bir kaç kalıp allah rızası için dedik. sıra onların kapısına gelmişti. kapıyı çaldığım gibi açıldı. oda ne. kapıyı abisi açmıştı. rengim soldu birden. adam farketmişte nöbette beklemiş sandım. ne istiyorsunuz dedi. allahtan soğuk kanlı kuzenim oradaydı da ben altıma kaçırmadan müdahale etti. "cenaze için buz istiyoruz" dedi. adam yukarı seslendi. bikaç kalıp buz getirin diye. bir iki dakika sonra merdivenlerden ayak sesleri geldi ben direk merdivene yöneldim. yine karşımdaydı. o aptal şaşkın bakışlarla yine bana bakıyordu. ama bu defa yüzüne gülümsemekten korktum. çünkü abisinin nefesini ensemde hissedebiliyordum. buzları alıp bir sebil su dolabına yerleştirdik.

bundan sonra ben onu göremeyecektim diye çok üzülmüştüm. çünkü abisi beni bir kere görmüştü. ve ikince görüşte şüphelenip monako edebilirdi.

son çarem kalmıştı onu görebilmek için.

gececi tayfadanım anlat sabaha kadar yolu var