beni dinler misiniz panpalarım

dün gece ayrıldık. bitti 3 senelik emek. hayatta gerçek anlamda güvendiğim tek insandı. ne şiirler ne şarkılar teselli eder beni. derdimi sadece siz anlarsınız lan. isterseniz yazayım size dünümü ve bugünümü. . hayatını daha ibretli yaşamış abilerim ve kardeşlerim kusura bakmasın ama anlatmasam derdimi birilerine çatlayacağım. gurbet elde ne dilimi bilen var ne derdimi anlayan. benimde tek tesellim yazmak. dinlerseniz yazayım.

bu da son mesajı.
hayatındaki insanlara çok değer verirsen giderler. değer vermezsen de giderler. yani insanlar giderler. çok uğraşma...

ben anlatayım kardeşlerim. ama herkes gibi ileriden geriye değil en baştan şimdiki geldiğim noktayı anlatayım. sadece aşk hikayesi değil sandığınız gibi. garipliğin, fakirliğin, ezikliğin ama bir yerde dur demeninde hikayesi. görün dünyada ne insanlar varmışın hikayesi

herkes geçmişte yaptığı hatalar için suçlayacak birilerini arar panpalar. bugün geldiğim noktada bende aradım. dün itibariyle ayrıldığımızda tek suçlu onu gördüm. kaderi gördüm. ama şuan anlıyorum ki bazı şeyler sadece yaşanmak işin yaşanıyor. ve de yaşam dediğimiz şey sadece mutlu olmak değil. veya birilerinin anladığı gibi arabeskle hayatın sadece acı yüzünü yaşamak değil. her duygu aslında yaşamda bir dönem diğer duyguların önüne geçebiliyor. bazen sevgi, iş yaşamında hırs, kavgada öfke, ayrılıkta pişmanlık yalnızlıkta nefret. hayat dediğimiz şeyde aslında yürek sepetinde kalan duyguların bir toplamı. daha yaşayacaklarım çok. ama birde yaşanmışlıklar var

7 yaşındaydım babamı kaybettiğimde. babam hep gurbette çalışmıştı. 7 yaşıma kadar toplamda 1 sene yanımızda olamamıştır. zamanında çıkıp gelmişler doğudan burada bir tak var diye. tabi burada da iş yok güç yok. bir akrabanın aklına uyup suudi arabistan’a gitmişler. çalışmış çabalamış. evimiz olmuş. hayat dediğimiz bir bahçeli yerde 3 4 kardeşiyle birlikte yaşadığı gecekondudan çıkıp apartman dairesi almış. araba almış. son olarak burada iş yeri açması gereken parayı biriktirmeye gitmiş. biriktirmişte. demiş gelmişken hac görevimi de yapayım. hacı olmasına kısa süre kala trafik kazası geçirmiş kutsal topraklarda. kaza yerinde ölmüş.

o gün kalmışım babasız. 4 erkek kardeş en büyüğü 9 en küçüğü daha 3 yaşında kalmışlar ortada. suudi hükümeti babamın oradaki tüm mal varlığına el koymuş nakit parası dâhil. amcalarımda diğer kalanlar için “dursun bizde bu çocuklar buyunene kadar” diye kalan parayı almışlar arabayı satıp parasını almışlar. annem ve 4 çocuk kalmışız evde. o dönem sigortamız yapılmış. sigorta birde amcamgılın bizden aldıgı koklata koklata verdikleri para yani bizim paramız geçindirmiş bizi.

ben ve abim hem çalıştık hem okuduk yıllarca.
su mu satmadım,
muavinlik mi yapmadım,
barlarda mı çalışmadım,
çaycı mı derseniz magaza mı dersiniz...
yemin ediyorum say deseniz sayamam çalıştıgım yerleri.
o kadar çok girip çıkmışımdır bir yerlere

kalkıpta siz sıcak yataklarınızda siz buyuk bahçelerinizde
siz babanınızın dizinde
siz parklarda siz kız peşindeyken
ben buralaraydım diye hayatın size sunduğu ama benim sahip olamadığım şeyler için vicdanınızı gibecek halim yok.
ve asla zengin veya benden durumu iyi olan birine imrenmedim.
ve asla kendimden ustun görmedim.
ne fiziksel olarak benden iyi olması ne benden zengin olması bir an olsun üzmedi beni.
hayat dedim. herkes aynı hayatı yaşasa ne kadar saçma olur bu dünya dedim. ve ben sadece bana yazılan hayatı yaşamaya çalıştım.

ne kadar kadercisin panpa diyenleriniz olabilir.
ama ben elimden geldiğince suya karşı yüzmeye çalıştım.
en alınmayacak riskleri aldım.
en olmaz işlere girdim. ama olmayınca olmuyor.
bir amelenin sesini bir iş erbabı dinleyince bakın maddi olarak ne noktalara geliyor da
siz nitelik olarak ne yaparsanız yapın olmuyor.
o günü kurtarmak için verdiğin çaba senin omuzlarına basıyor sen yükselemeyesin diye

. meyhanede sarhoş kadehi doldururken
muavinken devlet su işleri diye bağırırken nasıl bir dünya öngörebilirsinki kendine.
mesele sadece kendin değilsin. tek kendim olsam bir çanta alırım sırtıma angutyus gibi giderim alanyaya.
o da dayısına güvenip gitmiş zaten.
ha tabi bizim dayılarımızda yok onun gibi. biz doğuluyuz.
ne tanıdığımız ne tanışığımız var.
olanlarında kendine hayrı yok.
okumuş bir seviyeye gelmiş insanlar hep sonradan görme oldukları için bizde ilk onlar gibmeye çalışır seni.
elinden tutmak yerine ayakçı yapma derdindedir hepsi. neyse panpa onlarıda gibtir et.

geldik lise çağımıza. lan hatırlıyorum yemin ediyorum ilk liseye başladığımda abimin eski çeketiyle başlamıştım.
o kendine yeni çeket almıştı. ben onun eskisiyle.
o gün ilk kez kafaya taka taka yokluğa üzülmüştüm.
lise sakin başladı. mahalleden arkadaşlar orda da arkadaşım oldu.
derslerine giden ders çalışan başı önünde sizin ne salak tip kendine güvensiz diye baktığınız kişilerden biri oldum.
aman okuyayım hayatım değişsin okumak tek çarem düşüncelerine kapılıp asla inek bir öğrencilik yaşamımda olmadı.
veya en dibe vuran içkidir esrardır en taktan ortamlardır tarzı yaşamımda olmadı. sigara bile içmedim lisede.

arkadaşlarla karı kız muhappeti yapan hafta sonları bir pasajın içinde çayçıda, okuldan sonra sanayide zımpara yapan biri oldum. girdiğim her ortamda esmer tenimden dolayı lakabım hazırdı. herkes bana kara derdi. varın sizde bana öyle diyin kardeşlerim.

liseye gelince çalışmaktan utanır oldum. özellikle çaycıda biri görecek diye korkar oldum. i̇çten içe bir kızdan da hoşlanıyordum o zamanlar. ama kendime bile itiraf etmekten korkuyordum. biz kim sevmek kim sevgili kim. en çokta o görecek diye korkuyordum lan...

neyse panpalar lisede eğitsel kollar vardı hatırlarsınız. bende başa bela olmasın diye satranç koluna girdim o zamanlar. en kaçamağı. o kolun başkanıydı içten içe hoşlandığım kız.. adı yağmur. bende bilirdim biraz satranç oynamayı. toplandık çarşamba günü satranç kolu olarak. orda açıklama yaptı yağmur. şehir içi liseler arası turnuva varmış. okul takımı belirlemek için turnuva yapılacakmış. bende katıldım turnuvaya. sağolsun ortaokuldaki erkan hocam beni satrançta iyi geliştirmişti. ortaokulda yaş gruplarında derecelerim falan vardı. finale kadar geldim. puan usuluydu turnuvalar. galibiyet 2 beraberlik 1 puan. 4 galibiyet 1 beraberlikle finalde yağmurla karşılaşmaya hak kazandım

dinleyen panpalarım var mı? yoksa gibtirin edin be anlatmayayım

@24 eyvallah kardeşim. @3'te haklı amk. yaşayarak en acı şekilde tecrübe etmek varken neden bir başkasının yanlışlarını dinleyerek öğrensinki.

neyse kardeşlerim yarın devam ederim. gibleyende @24 kardeşimden başka yok zaten

devam edeyim.
lise 1 deyiz panpa. turnuvanın final maçı. hayatımda daha önce ne bir sevgilim olmuştur ne de bir kıza af atmışlığım vardır. karşı cins hep benim için ulaşılmazdı. yanında sevgilisi olan adamlar gözümde ilahtı sanki. adam gerizekalıda olsa bir sevgilisi varsa karşısında ezik hissediyordum kendimi.
sınıftaki kızlarla konuşuyorsun falan ama bu durum başka. hoşlandığın kız bu. ne yapılır nasıl davranılır bilmiyorsun.
ilk iş oyun masasına oturmadan önce ceketi bırakmak oldu. utanıyordum lan o çeketten.

ilk defa onu bu kadar yakından görüyordum. hafif geniş bir yüzü kıvırcık saçları belli belirsiz çilleri vede gülmese bile kendini ele veren gamzeleri vardı. siz görseniz bu mu lan kız bildiğin sıradan biri diyeceksiniz ama sanırım kendimizi daha fazlasına layık görmediğimiz için anca onu sevmişti kalbimiz. beyaz tenine beyaz gömleği ve alelade bağlanmış kravatı ona farklı bir hava katıyordu. ilk kez onu bu kadar yakından görüyordum. final maçı olması umrumda değildi. beni heyecanlandıran şey onun karşısına oturtmak olmuştu

ezik ses tonumla meraba dedim.
meraba başarılar dedi.
ne adımı sordu ne sınıfımı sordu. tanışmak için tüm yollarımı kapadı. üzülmedim. zaten hiç aksi olacağını umut etmedim.
çaycıda bile bayanlara çay verirken onların sorduğu sorulara kendinden güvensiz cevap verenden ne beklersin.