bir holiganın hayatı vol 2

yollar akıp gittikçe, kilometreler tükendikçe herkes kendi içine kapanıyordu. kimi sevdiğini düşünürdü, kimi de fosur fosur uyurdu. uyumayanlar ise uyuyanların hakkı olan içkileri içerdi. tabi deplasmanların efsane bir olayı vardır, benzinci marketi patlatılır. eskişehir dolaylarındayız, ama bayağı tenha bir yol. bir benzinlik gördük, hemen dedim kaptan dur iki dakka! yağmalama olayı benim hoşuma gitmezdi. ben tribünün diğer ayılarına pek benzemezdim. vicdan sahibi bir insandım. ama paramız yoktu ne yapacaksın, çalmak zorundaydık. 2 kişi marketteki lavuğu oyalarken diğerleri bira, votka, viski, çerez, çikolata, sigara falan çalarlardı. bir tane gerizekalı bigiblet çalmış aq, dedim lan oğlum sen salak mısın? napıcan bigibleti zütüne mi sokucan?yok be abi, babamın kardeşime bir bigiblet alacak parası yok. çocuk ne zamandır istiyor. ona zütürecektim. istiyorsan bırakayım.'' yok dedim kardeşim yok, helalindir senin o bigiblet. aldık nevaleleri bindik otobüse. türkiye'de gitmediğim yerler takımları 1 lige hiç çıkmamış veya türkiye kupasında beşiktaş'la oynamamış illerdir. elimden geldiğince her deplasmana gitmişimdir, lisede hocam tuvalete gitmem lazım deyip az mı okuldan kaçtık. neyse dayı geldik antep'e saat daha öğlen 12 falan. maç akşam 8'de. bayağı bir vaktimiz var anlayacağınız. güzel bir kebapçıya attırdık kendimizi. etleri höpürdettik. tabi hesap verme vaktiydi, ilk önce ben kalktım restorandan dedim dayı hayırlı işler adam baktı herkes kalkıyor. ümit ediyor biri hesabı toplu verecek diye ama kimse kalmamış. otobüse son binen kişiyi görünce fırlıyor dükkandan, lan diyor haram zıkkım olsun size onlar. tabi o anda otobüs vınlamış oluyor. ve biz çektiğimiz ziyafetin mutluluğunun üstüne bir de efes çakıyorduk..

geceden okuyoz amk işte ne peşindesin sen beşiktaşlıyım kemik tayfadanım diyon da rant peşindesin amk tribüncü değerin sarsılıyo gözümde

ya amk sabahları yazıp duruyon biz napalım bilader ya

@115 gibecem sımdı hikayeni anlat amk biz 20 gün sonra olsa da okuruz anlatmıcaksan da gibtir git hergün baktırma suraya adamı

bilader beni deli etmeyin aq, entry girerken burda olsanız can feda. entryleri giriyorum 2 gün sonra ortaya çıkıyorsunuz.

rezerved @93

lan yazsana amk hadi

yaz oc yaz okuyoruz yaz

devam panpa ben okuyorum

alın muallakler, yazıyorum yazıyorum kimse yok. haliyle devam etmem hikayeye böyle olursa, beni deli etmeyin.

gün geldi, saat gece 11 falan, biz tabi akşam 8'den beri piizleniyoruz abilerle. kafalar bi milyon. ulan ne göreyim, eski sevgilim, yanında da başka bir çocuk, dövdüğüm değil yani, başka bir çocuk. el eleler. kafam da hafif güzel ya hani. nevrim döndü, laaaan diye bir bağırdım, herkes bana bakıyor. durumu çakozladılar. benim koşmamla beraber hepsi koştu, çocuğun bir koşuşu var, aman allahım, allah bana böyle korku yaşatmasın. kızı itti, kız yere düştü. çocuk da dünya 500 metre olimpiyat rekorunu kırmıştır herhalde, bizim abiler yaşlı tabi, erken kesildiler. biz de biraz daha koştuk ama sigara alkol falan kesildik. kaçtı gitti lavuk. geriye kız kaldı tabi, yüzüne baktım, ölmedim hayattayım kodumun kaşarı, bir daha aynı sahneyi görürsem, bu filmin yönetmeni benim. bu film kopar. iki kişi ölür, üçüncü de müebbetlik olur. sakın karşıma çıkma! kız zaten ağlıyordu, bir de bu korkunun üstüne o da koştu, evine gibtir olup gitmiştir, o gün biten şişeler hatırladığım kadarıyla, chivas, absolut 1 lt. 35 kutu falan efes, bir de tekirdağ rakısı. maça gitmeden iyice zom olmuştuk, nasıl ayılacağız bilmiyorum. neyse otobüs geldi, hareket saati falan da yaklaşıyor. antep uzak yol, uzatmadan çıkmak lazım. biz ayrıcalıklı tayfadanız tabi, para vermedik. otobüsün ön kısmı pek tanınmayan tayfa olur, zaten otobüs onların parasıyla kalkar genelde, şoförün parasını onlardan karşılanır. diğer yarıda kalan arkadaki tayfa ise tanınan adamlardır. öndekiler onları para verir zanneder ama tek bir kuruş çıkmaz ceplerinden. biz de öyle tabi.. yola çıktık, o kafayla daha semtten çıkmadan girdim besteye, sen çok yaşaaaa! sonra da bütün otobüs, güzel günlerin şerefine 1126 km feda olsun..

up up up

up up up

up up up

up up up

iş de bulmuştum, eve ekmek getirebiliyordum. galiba gerçekten adam olmaya başlamıştım. annemin yüzündeki o tebessümü, gururu görmek dünyalara bedeldi benim için. ama arkadaşlarım sürekli arıyorlardı, kanka engelli maçı var nerdesin, kanka bursayla maç var nerdesin, kanka kadın voleybol maçı var nerdesinhepsine bir bahane buluyordum. ama özlemiyor da değildim. yıllarımı vermişim lan ben bu işe, kolay mı? günler böyle geçerken, semte çıkayım dedim. aldım sigaramı biramı. bizim meşhur parka gittim. oturdum bankların üstüne. daldım gittim uzaklara, bir de beni seven bir kız buldum mu hayat tam olacaktı işte. ben otururken benim çocuklar geçti önümden,bilader sana yakışmıyor, yüz üstü bıraktın kardeşlerini. şimdi grupta düzen kalmadı, dikilitaş dendi mi millet burun kıvırıyor, sete bizim yerimize herkes çıktı. biz saygımızdan çıkmıyoruz.bu beni sinirlendirdi, ulan o kadar emeğimizin karşılığı bu olmamalıydı, kendimi geçtim. bu çocuklar hiç bir zaman bana saygısızlık etmedi, kurucu başkanıydım grubun, para bulsak dernek falan açacaktık. herşeyiyle ilgilendiler. bir kere bile üste çıkmaya çalışmadılar.bir sonraki maç ne zaman lan?!'' dedim, antep deplasmanı var dediler. iyi dedim güzel. özlemiştim deplasman havasını, ben para toparlayayım. anneme de haber vereyim merak etmesin, yarın atlarız karagümrüklülerin otobüsüne gideriz. gün geldi işte, ilk deplasmanımı hatırladım. konya deplasmanı, yenmiştik, üstüne de bir etli ekmek yemiştik. unutmak mümkün değil, dün gibi aklımdaydı, emre abinin himayesi altındaydım, çok güzeldi be, çok güzeldi..

yine aynı iç hesaplaşmalarıyla geçti işte günler, maçlara pek sık gitmiyordum. sadece semtimizde olan süleyman seba spor salonundaki hentbol maçlarına gidiyordum, zaten bedava olduğu için kimsenin pek umrunda olmazdı. 5 dk bağırırdı herkes sonra dışarda sigara içer, muhabbet ederdi. benimse kafamda tek birşey vardı, adam olmak.. aslında tribündeki özgeçmişime bakarsak, tribün çerçevesinde adamlık müessesini aşmış biriydim. kimin yakınına kan lazım olsa, aynı kan grubundansak koşa koşa giderdim. kimin kız mevzusu olsa alırdım emanetimi, yanımda da 5 arkadaşım giderdim. deplasmanlar desen benden sorulurdu. otobüsün koridorlarında uyumanın keyfi başka hiç bir şeyde yoktur. ama işte tribünün dışında da bir hayat vardı. annem vardı, sert çocuk imajım onun için önemli değildi. tribünün içindeki kurallar da önemli değildi. tribünü bırakıp gitmem onun için bir anlam ifade etmiyordu, sadece sevinirdi. tribünde herkes beni severdi, yardımıma da koşarlardı. ama beni ben olduğum için seven tek insan annemdi. yavaş yavaş büyüyordum işte. aklım eriyordu bazı şeylere. kitaplar okumaya çalıştım. anlamasam da okumaya çalıştım. bazı kelimeleri anlamadığımda angiblopediden sayfalarca araştırdığım olmuştur.. günlerimi böyle değerlendirince boş geçmediğinin farkına vardım, içim huzurluydu, sebepsizdi bu huzur, ama huzurluydu işte kim takar ki..

kimse yoktu yazmadım ulan 2 gündür aq, burda olduğunuzu belli etseniz yazardım.

reserved

reserved