bir holiganın hayatı vol 2

10-11 yaşlarındayım, temmuz ayındayız. klagib mahalle maçları işte sabahtan akşama kadar, varoş semtlerden birinde oturuyorduk. tabi bu mahallenin de abileri olacaktı elbette, fakir mahallerin olmazsa olmazı o mahallelerin abileridir. ve küçük çocuklar o abilere ilah gözüyle bakarlar, severler sayarlar. özellikle de ben ne derlerse yapmaya, saygıda kusur etmemeye çalışırdım. şimdinin bebeleri öyle mi, saygısız ipneler.. neyse emre abi vardı, en çok sevdiğim insanlardan biriydi mahallede. hep iyi davranırdı bana, sağolsun. yazın sonuna gelmiştik yavaş yavaş, sezon da başlıyordu haliyle. emre abi dedi ki gel lan seni beşiktaşın maçına zütüreyim tabi dedim abi gelirim, ama anneme sorayım önce. annemlerden de güç bela izin aldım, o da emre abiyi tanımaları vesilesiyle. ve maç gününü heyecanla beklemeye başladım.

up up up

up up up

hikaye varsa varım panpa rezerved.

tribün koşturan adamı severim reserveliyorum

beşiktaşlısın ya bu şuku+nikaltı sana gönülden geliyor

o ortamı bildiğim için reserve

maç günü geldi çattı, bayram sabahı gibi telaş vardı bende. banyomu yaptım, en güzel kıyafetlerimi giydim. saat daha sabahın 9'u, ulan diyorum nasıl geçecek bu zaman, adam beni saat 2'de bizim evden alacaktı. neyse vakit geldi, emre abi beni evden aldı. gidiyoruz beşiktaş'a doğru. beni neyin bekleyeceğini bilmiyordum. ama içimde çok derin bir heyecan, otobüsten indik, dedi ki bak burası beşiktaş. dünyanın en güzel yeridir dedi. e bende yeni bir yerler görmüşüm, oranın çöplüğünü görsem aa ne güzel derim. olur ya hani başka bi ülkede ne görseniz size güzel gelir, halbuki kendi ülkenizde de vardır o ama hiç dikkatinizi çekmez. neyse maçtan önce beni başkalarıyla tanıştırdı emre abi, çok tanıdığı vardı herifin. hepsi de beni kardeşi gibi sevdi, maçtan önce besteler, tezahüratlar takıldık öyle, sonra maç saati geldi..

ne demiştim maç saati geldi. herkes ufaktan stada yollanmaya başladı. biz de gidiyoruz emre abinin arkadaşlarıyla meşhur dolmabahçe yolunda yürüyoruz. hiç unutmam elazığspor maçıydı, o zamanın flaş takımıydı elazığ. neyse girdik maça kapalıdaydık, tribünle alakası olanlar bilir. beşiktaş tribünün kalbi kapalı tribünüdür. kemik tayfası da kapalı tribünün kutu denen kısmında bulunur. çok taşşaklı herifmiş emre abi yeni yeni anlıyorum. maça girdiğimiz gibi demire çıktı (bana göre demirdi o zamanlar, tribüne girdikten sonra anladım oraya set denildiğini) maça arkasını döndü bağırsanıza lan! falan diyor. ulan dedim bu herif deli herhalde para veriyor maçı izlemiyor, ama en taşşaklı adamlar setteki adamlardır her daim tribünde. neyse yendik elazığ'ı ve döndük evimize. o gece ki kadar huzurlu biçimde hiç uyumadım bir daha. allahım binlerce kişi tek bir amaç uğruna orda toplanmış, taparcasına, gırtlaklarını patlatırcasına bağırıyorlardı. çok ilgimi çekmişti o zamanlar..

ilgi var mı yok mu?

beşikrtaştan sonrasını okumadım eksini de verdim

buraları geçeceğim, hep aynı şekilde oldu emre abi maçlara zütürdü beni. ve tribünün maskotu oldum neredeyse ''lan diyorlar sen emre'nin yeğeni değil misin?yeğeni diye tanıtmıştı, öyle kaldı. bozmadım ben de..gel bakayım buraya, bize 2 bira kap gel'' falan filan, büfeciler bile tanırdı bira verirlerdi bana. yıllar yılları kovaladı böyle geçti, tribünün kemik tayfası tarafından tanınan biriydim. çok seviyorlardı beni, size nasıl anlatayım bilmiyorum, bu dünyada aidiyet duygusu var ya hiç bir şeye değişilmez. green street hooligan's ta da der zaten buna benzer bir şeyi. ama asıl arkadaşlarının senin arkanı kolladığını bilmek en güzel duygudur..

reserved

N kadr malsin amk tribun n lan gibik hayatini harciycagin baska yer bulamadin mi tuvalet nobetcisi ol daha anlamli amk

reserved

aidiyet duygusu değilmi bu amk holiganlarını başımıza saran neyse devam panpa up up up

beşiktaşı görünce okumayı bıraktım

up up up up

la gibecem kaplumbağadan betersin up up up up