bir holiganın hayatı vol 2

anlat dinliyoruz

panpa lutfen ozet gec kız olayını harbı sıkıcı amk az actıonlara gel trıbun olaylarına gel şu bursa olayını cok hızlı gectın mesela pıc bızene kızla bulusmandan olum onu baska baslıkta ask hıkayesı dıye anlatırsın.

neyse okula gidip geliyorum, sıralara beşiktaş! yazısını kazıyan ben, sadece onun ismini kazır olmuştum. okulun her yanında onunla benim adım kalp içinde yazılıydı. o haftanın perşembe günü, basket maçı vardı karşıyakayla, o zamanın flaş takımı baskette. karşıyakaragümrük yani bilenler bilir, severiz birbirimizi. ki abilerimiz de vardır ordan. ama kız beni aradı, tam maç saatinin olduğu vakitte buluşalım mı dedim. al dedim şimdi beşiktaş mı sevgilin mi sorusuyla baş başa kaldın. kalbimin bi yanı, sen yıllardır beşiktaşa emek verdin, senin asıl sevgilin o derken. diğer yanı gözleri bile yetmez mi boolm diyordu. sonunda aradım arkadaşım samet'i, dedim birader gelmiyorum ben maça takılın. tabi sevgilimle buluşacağım deseydim, yüzyılın makarasını yaparlardı benle. dedem hasta falan dedim, ektim onları. onunla buluştum. yüzüne baktığımda, bu dünyada beşiktaştan başka şeylerde var dedim kendime.. var, var ama bana var mı?

@65 ben kız için tribün topladım be, herşeyin sırası var. tribün çocuğu karşılıksız sever, 3.sınıf amerikan aksiyon filmi anlatmıyorum ben burda hayatımı anlatıyorum..

hayatta bir sevgilinizin olması güzel bir şeydir, benim iki tane vardı. biri 10 yaşımdan beri içinde bulunduğum beşiktaş tribünü, biri de sevgilim. kızla daha lisedeyken evlenmeyi düşünüyordum. günler akıp geçiyordu, o zamanlar bbm mi vardı aq, yapardık 5 smsten sonra bütün gün bedava olan paketi, konuş konuşabildiğin kadar.. geceleri arardım sesini duyar öyle uyurdum. güzeldi hayat, sorumluluklarım yoktu. bana sadece sevmek kalıyordu. ta ki o güne kadar.. babam bana o gün maça gitme, seninle bir şeyler konuşalım demişti. dinlememiştim. ''beşiktaş'ın maçı var, hangi güç beni evde tutabilir?dedim.allah, yukarda oğlum.onu da mı inkar ediyorsun dedi. ben sadece babam üzülmesin diye, onunla bayram namazlarına falan giderdim. din dersi cumanın olduğu vakte geldiği zamanlar, hocadan izin alırdık çocuklarla.cumaya gidebilir miyizdiye izin alırdık. hemen izin verirdi, o süre zarfınca internet kafede cs atardık ah ulan ne günlerdi.. anlayacağınız inançlı birisi değildim. neyse maça gittik bağırdık ettik, tribün ritüeli olangırtlak patlatma'' yı gerçekleştirdik. eve tek dönmek istedim, evin önünde bir kalabalık vardı. lan dedim noluyor. lise 3'teyim o sıra. yerde yatan birisi var, herkes başına toplanmış, ambulans bekleniyor. yardım kalabalığı, baktım yatana, babamdı lan o babam kalp krizi geçiriyordu. nefes alamıyordu. sabah bana bunu hissettiği için mi demişti yoksa gitme senle konuşacağız diye. çaresizlik çok kötü bir şeydir. deli dana gibi ordan oraya koşturdum, anladım ki fayda yok. kalabalıkta tiyatro izler gibi izleyenlere saldırdım. sadece annem, babam ve ben kalmıştık orada. birşeyler demeye çalışıyordu bana, anlayabildiğim kısmı evlat, ne kadar haylaz olsan da, sen benim kalbimde en büyük yere sahipsin.. son sözü bu oldu, kollarımın arasında can verdi babam ve bugün onun doğum günü.. bir erkek evlat için babasının ölümü çok acıdır, gidin eğer beraber oturuyorsanız sarılın öpün, uzaktaysanız arayın. baba ulan bu baba, değerini kaybedince anladım..

bugünkü son entry bu, gerçekten de tribe girdim. beni sadece bi cigaralık paklar.. hadi selametle..

senaryo çalıntı aq green street hooligans dan

tam bana göre bi hikaye panpa başladım okumaya bi saate yetişirim bu arada hangi tribün?
edit:çarşıymış biz de çarşıyız lan karşıyaka giber

lan oğlum nereye gittin yazsana

anlat amk lan bu arada aynen lan bizanstan iyi anlaştığımız tek takımsınız gsnin de fbnin de dıbına koyim karagümrüklülere selamlar o tribünden var bi kaç tanıdığım bi ara konuşuruz belki biliyondur

madem kapalıdasın , bu kadar da zaman oradaydın , bi söyle kimsin nesin pm den ? Elbet tanırız. ona göre inanıp dikkate alıp okuyalım entry'leri. üçüküncüler geldiğinde de burdaydım , bebişinci olarak

döndüm yine burdayım , beşiktaş tribünden bir tane adama rastlamadım. anadoludan adam gibi kovalayana da rastlamadık.

@72 bizim tribünün yarısı karagümrükten, çok abim vardır ordan..

günlerden biri, kızla artık iyice sevgiliyiz her şeyimden öte olmuş. oturuyoruz bir cafede, bu bi ara tuvalete gitti. telefonunu da masada unuttu. ulan dedim bakayım şunun mesajlarına neler var. girmemle bir erkekten gelen mesajda aşkım, bebeğim, bir tanem vs şeyler yazıyor. başımdan aşağı kaynar sular indi, ulan diyorum nasıl olur, benim uğruna ölümü göze alabileceğim kız nasıl böyle şeyler yapar. koydum telefonu yerine. bunun gelmesini bekledim, aşkımın karşılığı bu muydu, teşekkür ederim.. dedim. masaya hesabın parasını attım, ceketimi aldım çıktım gittim oradan. ağlamamak için zor tutuyorum kendimi, yok böyle bir şey usta. orda mesaj atan çocuğun numarasını almıştım. bana ihanet etmek ne demek gösterecektim, gözlerimden ateş fışkırıyordu yürürken. yapılır mıydı lan bu bana yapılır mıydı?! hemen aradım o lavuğu, kiminle konuştuğunu bilmiyor doğal olarak. mekanın neresi lan senin dedim. sen kimsin ayağı falan yaptı, ünalan çocuğuyuz, gel bekleriz. falan yaptı. tribün çocuğuyuz aq, yemediğimiz cop, yemediğimiz tekme, yemediğimiz yumruk mu kalmış? neden korkacağım. ama bu benim mevzumdu. tek başıma olacaktım, kimseyi çağırmayacaktım. aldım emanetimi yanıma. bindim vapura, karşı tarafa geçiyorum kafamda düşüncelerle birlikte, tek bir yamuğunda saplardım bıçağı. buna kuşku yoktu, her türlü şeyi görmüştüm bu hayatta, bir çekincem yoktu. kaybedeceğim bir şey de yoktu, arkamda bırakacağım anam vardı bir tek ona üzülürdüm. canım benim.. vapur yanaştı kadıköye.. minibüslerin olduğu yere doğru yollandım, tek düşüncem bana yapılır mıydı lan bu! ydu..

up up up

bindim kırmızı başlıklı minibüslere, belimde emanetim var. sinirli gözlerle etrafıma bakıyorum, neyse hafiften geldiğimi anladım, dayı müsait bir yerde atsana dedim. indim minibüsten. etrafımı kolaçan ediyorum, çocuğun tarif ettiği mahallenin girişindeydim. tam bir köşeyi dönecektim ki, köşeden çıkmamla geri dönmem bir oldu. 10-15 genç muhabbet ediyorlardı, onun da aralarında olduğunu düşündüm. ama çocuklar beni görmüşlerdi, üstüme doğru koştular. belimden emaneti çıkardım, hepsi frenlediler. murat hanginiz lan?! dedim. benim diye çıktı bir tanesi..

utanmıyor musun lan sevgilisi olan kızla öyle konuşmaya yavşak?!
kız seni sevmiyor birader, hayırdır?

bu beni daha da çileden çıkarttı, tam üstüne doğru koşacaktım ki arkamdan bir taş yedim, uyandığımda. bir berber dükkanındaydım, abi diyorum ne oldu bana, hatırlamıyorum hiç bir şeyi. meğer bu lavuğun arkadaşlarından biri arkadan taşı geçirmiş kafama, yere yığılmışım öyle. anlattıklarına göre, ben bayıldıktan sonra da bayağı bir dövmüşler beni. onların semtindeyim, tek başımayım. berber dayıya teşekkür ettim. semtimin yolunu tuttum, pansuman yapılmış bana oradaki bir eczanede çalışan abla tarafından. sağolsunlar ilgilendiler.. semte doğru gidiyorum, ama bunu kimsenin yanına bırakmazdım.

nitekim bu efsane bestenin yazarı bizim semtin çocukları;

engeller aşılmadıkça yaşanılmaz,
bu hayat yaşanmadıkça anlaşılmaz,
beşiktaş çocuğuyuz deliyiz biraz,
oğlum manyak mısınız bizimle uğraşılmaz..

gösterecektim onların hepsine gösterecektim..

up up up

döndüm semte, kimseye gözükmemeye çalışıyorum. yoksa benim halimi gördükleri anda, kasap ali dayı satırını alırdı, dönerci halil abi döner bıçağını alırdı, bütün esnaf gider yıkardı ortalğı. bunu bilmek güzel bir şeydir. ama bu benim meselemdi, kimsenin karışmasını istemiyordum. iyileşir iyileşmez gidecektim, karnına saplayacaktım bıçağı, başka yolu yoktu. şimdilerde o yaşlardaki halime bakıyorum, harbiden yaparmışım. ama bunların saçma işler olduğunu sonradan anlıyorsunuz.

neyse, kimseye görünmeyeyim diye başım öne eğik gidiyorum. birden şşt, bilader selam yok mu yaa diye bir ses duydum. ulan en son istediğim de buydu. şuan içerde olan kardeşimin sesiydi bu. benim yüzümü gördüğü anda, alırdı emanetini. koşardı iskeleye, ilk vapura binerdi. onların semtine giderdi, vururdu hepsini. bu delikanlılığı yüzünden kaybetti zaten bu hayatta..

yüzümü gördü, dedi ki noldu lan sana, kim yaptı oğlum sana bunu, kim yaptı?! cevap vermiyordum. oğlum benim meselem bu, teşekkür ederim ama kendim halledeceğim. bırak da eve gideyim.. dedim. ikiletmedi bile, görüşürüz dedi. şaşırdım. 2 saat sonra evin kapısı aşağıdan çalındı, gel aşağı, konuşacağız senle diyor. indim dedim ki bak, sana çocukları söylersem öldürürsün lavukları içeri girersin. kimsenin başını yakmak istemiyorum. olan sadece bana olacak o kadar! dedim. sevgilimin numarası vardı onda, ben vermiştim. bir sıkıntısı olur da ben yardım edemezsem, sen edeceksin demiştim öyle vermiştim numarasını. delikanlı adamdı, aklının ucundan bile geçmezdi bana yamuk yapmak. aramış kızı, demiş bu çocuğun hali ne böyle falan filan. huur da olanları anlatmış işte, ben dayağı yer yemez, sevgili olmaya başlamışlar. pes edeceğimi zannediyordu herhalde kevaşe.. benim arkadaş çocukların semtini falan öğrenmiş, bizim semti topladı, tribünden de bi 20 kişi toplamış. 2 gün sonra ben hafiften iyileşiyorken yine kapımı çaldılar aşağıdan, 50 kişi vardı aşağıda. hayırdır lan dedim, savaşa mı gidiyonuz? aynen kardeş, komutan sensin dedi. bu saatten sonra geri dönüş yoktu. indim aşağı, hepsiyle tokalaştım. vapura doğru gidiyoruz. bugünün sonu pek hayırlı bitmeyecekti, bunu anlayabiliyordum.

panpa ayıp olcak ama eski hikayeden kopyalıyon lan gene de çok yavaşsın hadi geç çabuk buraları tribün mevzularına gel dayak yicen cart curt 50 kişi gitceniz falan

reterved

sırf beşiktaşlı olduğun için okuyacam amk 512124123 sayfa da yazsan okuyacam amk.

reserved