bir ölü ile verdiğim 20 yıllık mücadele

şuan bile bakıyorum aynada kendime

boy 1.80 kilo 60.. hala hedeflediğim ölçülerde değilim.. fakat bu yaza kadar bu farkı da kapatıcam..
hayatı şuan seviyorum.. ağlamıyorum ya da ölmek falan da istemiyorum..
bir güc gösterisine dönüşen bu hayat mücadelemin nasıl bu hallere döndüğünü merak ediyosunuz tabi..
o yüzden hikayeyi en başa sarıp geçen yaza dönücem..
daha doğrusu geçen yaza kadar hayatımın tamdıbına..

burdayım panpaaa helalll

komutanim peki korucu mu orgut uyesi mi nasil ayirt ediyordunuz?

hikayeleri karistirmis olabilirim

şimdi.. 2011 yılı eylül ayından başlayıp yazına kadar süren depresyonumun devamında hayatı algılayışım çok değişmese de iyice yaşanmaz bir hal almıştı.. kendime herşeyi lüks olarak görüyodum amk.. hayatım yaşamaya değer olmadığı gibi yaşamak için bir sebebim de yoktu..
lise bitmişti üniversite başlamıştı.. fakat ben bir türlü insanlara ayak uyduramıyordum.. onları sevemiyor onlar gibi olamıyordum..

hayatımın ta en başında kaybeden olarak başlamıştım ve bu kaybeden olma işi artık beni bıktırmıştı.. dile kolay 19 sene

rezerrr

sende kendimi gördüm lan bir an için. ben de çok zayıftım herşey boya gitti amk bir türlü kilo alamıyodum. bodye başladım 10 kilo aldım. şimdi bir 10 kilo daha almaya çalışıcam. hedef 75

çocuklukta çektiğim sıkıntılar sevgisiz ilgisiz anne babadan uzak büyüme.. hatırlıyorum o günleri.. 3 yaşında ailesiz kalıp 6-7 yaşında aileme kavuşmuştum.. el bebek gül bebek büyüyeceğim o yaşlarda ağlaya sızlaya anne sevgisi baba sevgisi görmeden yemeden içmeden yapayalnız yaşlı bi kadının yanında büyümüştüm..

şuan düşünüyorum belki de o zamanlarda kafayı kırmış olabilirim.. normal insanlar gibi oldugum söylenemez..

her neyse.. o yaşlarda ruhuma sinen yalnızlık aileme geri dönünce de devam etti.. onlarla büyümemiştim.. anne ve babamı 7 yaşımda görmüştüm boru mu amk.. onlar da bana ilgi gösteremediler işleri vardı tabi.. ilkokul sürecimde de yalnız kaldım..

arkadaşlarım falan da yoktu.. zaten babamın işi dolayısıyla doğudaydık.. (askeri personel) her neyse.. orda da kürdünden dayak ye, rütbeli çocugundan dayak ye..

sonra işte lise.. tabi batıya (istanbul) gelmiştik.. doğudan kalk hop istanbul.. orta okul lise.. ilk başlarda ayak uyduramadım.. ne ilk başı hiç uyduramadım amk..

millet el bebek gül bebek şımarık büyümüş .. sen ? sen amk 3 yaşında hayatı tek kişi yaşamaya başlamışsın kolay mı ? ..
ne bilim olmadı insanlara ısınamadım.. beni de pek istemediler zaten aralarına.. zayıftım hep tipsizdim de.. doğuda dişlerimi falan kavgalarda hep kırmıştım çirkindim.. üstüm başım kirli pasaklı biriydim işte..

neyse.. liseye geçtik.. orda da olmadı... yalnızsın.. farklılaşmışsın. bi süre sonra kendini ucube gibi hissediyosun amk.. herkese bir de kendine bakıyosun.. aranızda daglar kadar fark var.. kalabalıkta yalnızları oyna.. insanlardan hep uzaklaş.. görüntü olarak sima olarak düşünce olarak herşey olarak onlardan farklı ol.. tuhaf giyin.. ne biliyim..

lisedeki arkadaşlarım da aşırı salaktı amk.. düzliseydi amk.. o lise kafasını hala anlayamıyorum.. haydi uçuyoruz kopuyoruz hehehe höhöhö nedir dıbına koyim lan nedir ??

üniversiteye başladım.. tek umudum orda normal insan olmaktı.. ilk gittim.. okulun ilk günü bi kızla falan tanıştım.. arkadaş gurubu falan.. hani bura son çaremdi.. burda değişmeliydim.. çabaladım falan.

kız aldattı beni hemen daha ilk ay.. arkadaşlar da zütünü çevirdi bana..

sonra iibf biliyosunuz zaten yoklama falan zorunlulugu yok.. en azından bizim ünv iibfsinde yoklama zorunlulugu yok.. derse girmeden geçebiliyon amk.. gibim öyle okulu da neyse..

yurda demir attım.. okula gitmiyorum.. her gece oturuyom aglıyom.. niye böyle oldu

reserved kardeş anlat

http://www.youtube.com/watch?v=wmS6FJKpEQI

dinleyen olur belki..

neyse devam ediyim hikayeye.. bi de sigara yaktım binler.. bi bunu bırakamadım ama bunu da bırakıcam.. eski halimden kalan herşeyi değiştiricem amk..

reserved

Panpa grunge dinle gitar cal tam sana gore

temmuz ayına geldiğimde hayatım kararmıştı.. 2012 yılı temmuz ayından bahsediyorum..
babamın asker oldugu zamanlardan kalma tabancasını hergün sandıktan çıkarıp kafama sıkma hayalleri kuruyodum o zamanlar..

normal biri değildim olamazdım da. öyle düşünüyordum.. kimse beni sevmeyecekti vs.. tip vardı ama tak olacaktı gibimde de değildi..
tuhaftım.. kendimi aile babası yada iş sahibi normal biri olarak hayal edemiyordum.. olmayacaktı amk..

hedefim de yoktu.. ölmeliydim.. 30 temmuz ilk ve son teşebbüsü ettim.. kurdum falan silahı... akşam.. oturdum.. ölecektim..
sonra annemin aldıgı pgibomatik ilaçlardan aldım.. nasıl sakinleştirdi falan anlamadım ama o gece ölemedim...

ve o günden sonra yükselişe geçtim..

reserved

sonunda adam ölüyor.

sonra bi kız geldi hayatıma agustos ayında..

ona herşeyi anlattım.. o da intihara falan girişmişti vs.. (şizofren değilim beyler cidden) internetten tanıştık..
birbirimizi çok sevdik.. o halimle beni nasıl sevdi hala anlamış değilim.. (merak etmeyin şimdi başka bi çocukla gibişiyo beni unuttu.. kızın burdaki tek vasıfı bana gerçekleri gösterişi ve beni hayata tutunduruşu)

herneyse.. ilk ay biz işte birbirimiz için yaradılmışız kaderler aynı hayatı görüşümüz aynı..
ben dedim ben bu kızın bütün insanlardan farklı oldugunu biliyorum o da farkında.. başkasını düşünemiyorum olmaz o da farkında.. vs.. dedim tama hayatlar birleşti biz evleniriz bi ömür yaşarız.. nası hayaller kuruyom ama.. daha dogrusu hep yalnız yaşadığımdan hayal kurdugum için o hayallere uygun kişi bulunca hemen hayallere o kişiyi yerleştiriyorum..

arabadayız yol boş gidiyoruz bunun saçlar uçuşuyo elde sigaralar teypte ahmet kaya yakamoz çalıyo
sahildeyiz güneşin batışını izliyoruz önümüzde ateş güneşin batışını birbirimize sarılmış izliyoruz vs..

devam et bin dinlemedeyiz

eylül ayı.. dedim ki.. ne olursa olsun bu kilo problemini silmeliyim.. kızla aram bozuk ama yapıcam... hatırladıgım kadarıyla onun için yiyip içiyorum.. (kız bu aylarda beni unutmuş şuan farkettim başkalarıyla yiyişiyo) neyse.. ben diyorum kilo aliyim kız beni görünce daha da sever.. ona onunla güçlü oldugumu gösteriyim vs..

hayvan gibi yiyorum.. kamçılıyorum kendimi.. yaşayamadığım hayatı yaşama umuduyla nasıl yiyorum. 48den 52 oldum 1bucuk 2 ayda..
sonra hayatı da sevmeye başlıyorum yavaştan.. yalnızım.. ama umudum var vs.. kız bi yandan normalleşme isteği bi yandan..