bir ölü ile verdiğim 20 yıllık mücadele

dinleyen olursa anlatıcam.. sabahcı tayfaya uyar mı bilmiyorum ama anlatiyim diyorum ya..

bir ölü olan kendimi diriltme çabamı anlatıcam amk..
gecen sene 48 kilo ile ölümü zorlayan benin 6 ayda nasıl 60ı aştığını
hayata bakışımın nasıl değiştiğini nasıl zorladığımı nasıl çabaladığımı falan.. neyse başlıyorum amk

şuan bile bakıyorum aynada kendime

boy 1.80 kilo 60.. hala hedeflediğim ölçülerde değilim.. fakat bu yaza kadar bu farkı da kapatıcam..
hayatı şuan seviyorum.. ağlamıyorum ya da ölmek falan da istemiyorum..
bir güc gösterisine dönüşen bu hayat mücadelemin nasıl bu hallere döndüğünü merak ediyosunuz tabi..
o yüzden hikayeyi en başa sarıp geçen yaza dönücem..
daha doğrusu geçen yaza kadar hayatımın tamdıbına..

şimdi.. 2011 yılı eylül ayından başlayıp yazına kadar süren depresyonumun devamında hayatı algılayışım çok değişmese de iyice yaşanmaz bir hal almıştı.. kendime herşeyi lüks olarak görüyodum amk.. hayatım yaşamaya değer olmadığı gibi yaşamak için bir sebebim de yoktu..
lise bitmişti üniversite başlamıştı.. fakat ben bir türlü insanlara ayak uyduramıyordum.. onları sevemiyor onlar gibi olamıyordum..

hayatımın ta en başında kaybeden olarak başlamıştım ve bu kaybeden olma işi artık beni bıktırmıştı.. dile kolay 19 sene

çocuklukta çektiğim sıkıntılar sevgisiz ilgisiz anne babadan uzak büyüme.. hatırlıyorum o günleri.. 3 yaşında ailesiz kalıp 6-7 yaşında aileme kavuşmuştum.. el bebek gül bebek büyüyeceğim o yaşlarda ağlaya sızlaya anne sevgisi baba sevgisi görmeden yemeden içmeden yapayalnız yaşlı bi kadının yanında büyümüştüm..

şuan düşünüyorum belki de o zamanlarda kafayı kırmış olabilirim.. normal insanlar gibi oldugum söylenemez..

her neyse.. o yaşlarda ruhuma sinen yalnızlık aileme geri dönünce de devam etti.. onlarla büyümemiştim.. anne ve babamı 7 yaşımda görmüştüm boru mu amk.. onlar da bana ilgi gösteremediler işleri vardı tabi.. ilkokul sürecimde de yalnız kaldım..

arkadaşlarım falan da yoktu.. zaten babamın işi dolayısıyla doğudaydık.. (askeri personel) her neyse.. orda da kürdünden dayak ye, rütbeli çocugundan dayak ye..

sonra işte lise.. tabi batıya (istanbul) gelmiştik.. doğudan kalk hop istanbul.. orta okul lise.. ilk başlarda ayak uyduramadım.. ne ilk başı hiç uyduramadım amk..

millet el bebek gül bebek şımarık büyümüş .. sen ? sen amk 3 yaşında hayatı tek kişi yaşamaya başlamışsın kolay mı ? ..
ne bilim olmadı insanlara ısınamadım.. beni de pek istemediler zaten aralarına.. zayıftım hep tipsizdim de.. doğuda dişlerimi falan kavgalarda hep kırmıştım çirkindim.. üstüm başım kirli pasaklı biriydim işte..

neyse.. liseye geçtik.. orda da olmadı... yalnızsın.. farklılaşmışsın. bi süre sonra kendini ucube gibi hissediyosun amk.. herkese bir de kendine bakıyosun.. aranızda daglar kadar fark var.. kalabalıkta yalnızları oyna.. insanlardan hep uzaklaş.. görüntü olarak sima olarak düşünce olarak herşey olarak onlardan farklı ol.. tuhaf giyin.. ne biliyim..

lisedeki arkadaşlarım da aşırı salaktı amk.. düzliseydi amk.. o lise kafasını hala anlayamıyorum.. haydi uçuyoruz kopuyoruz hehehe höhöhö nedir dıbına koyim lan nedir ??

üniversiteye başladım.. tek umudum orda normal insan olmaktı.. ilk gittim.. okulun ilk günü bi kızla falan tanıştım.. arkadaş gurubu falan.. hani bura son çaremdi.. burda değişmeliydim.. çabaladım falan.

kız aldattı beni hemen daha ilk ay.. arkadaşlar da zütünü çevirdi bana..

sonra iibf biliyosunuz zaten yoklama falan zorunlulugu yok.. en azından bizim ünv iibfsinde yoklama zorunlulugu yok.. derse girmeden geçebiliyon amk.. gibim öyle okulu da neyse..

yurda demir attım.. okula gitmiyorum.. her gece oturuyom aglıyom.. niye böyle oldu

http://www.youtube.com/watch?v=wmS6FJKpEQI

dinleyen olur belki..

neyse devam ediyim hikayeye.. bi de sigara yaktım binler.. bi bunu bırakamadım ama bunu da bırakıcam.. eski halimden kalan herşeyi değiştiricem amk..

temmuz ayına geldiğimde hayatım kararmıştı.. 2012 yılı temmuz ayından bahsediyorum..
babamın asker oldugu zamanlardan kalma tabancasını hergün sandıktan çıkarıp kafama sıkma hayalleri kuruyodum o zamanlar..

normal biri değildim olamazdım da. öyle düşünüyordum.. kimse beni sevmeyecekti vs.. tip vardı ama tak olacaktı gibimde de değildi..
tuhaftım.. kendimi aile babası yada iş sahibi normal biri olarak hayal edemiyordum.. olmayacaktı amk..

hedefim de yoktu.. ölmeliydim.. 30 temmuz ilk ve son teşebbüsü ettim.. kurdum falan silahı... akşam.. oturdum.. ölecektim..
sonra annemin aldıgı pgibomatik ilaçlardan aldım.. nasıl sakinleştirdi falan anlamadım ama o gece ölemedim...

ve o günden sonra yükselişe geçtim..

sonra bi kız geldi hayatıma agustos ayında..

ona herşeyi anlattım.. o da intihara falan girişmişti vs.. (şizofren değilim beyler cidden) internetten tanıştık..
birbirimizi çok sevdik.. o halimle beni nasıl sevdi hala anlamış değilim.. (merak etmeyin şimdi başka bi çocukla gibişiyo beni unuttu.. kızın burdaki tek vasıfı bana gerçekleri gösterişi ve beni hayata tutunduruşu)

herneyse.. ilk ay biz işte birbirimiz için yaradılmışız kaderler aynı hayatı görüşümüz aynı..
ben dedim ben bu kızın bütün insanlardan farklı oldugunu biliyorum o da farkında.. başkasını düşünemiyorum olmaz o da farkında.. vs.. dedim tama hayatlar birleşti biz evleniriz bi ömür yaşarız.. nası hayaller kuruyom ama.. daha dogrusu hep yalnız yaşadığımdan hayal kurdugum için o hayallere uygun kişi bulunca hemen hayallere o kişiyi yerleştiriyorum..

arabadayız yol boş gidiyoruz bunun saçlar uçuşuyo elde sigaralar teypte ahmet kaya yakamoz çalıyo
sahildeyiz güneşin batışını izliyoruz önümüzde ateş güneşin batışını birbirimize sarılmış izliyoruz vs..

eylül ayı.. dedim ki.. ne olursa olsun bu kilo problemini silmeliyim.. kızla aram bozuk ama yapıcam... hatırladıgım kadarıyla onun için yiyip içiyorum.. (kız bu aylarda beni unutmuş şuan farkettim başkalarıyla yiyişiyo) neyse.. ben diyorum kilo aliyim kız beni görünce daha da sever.. ona onunla güçlü oldugumu gösteriyim vs..

hayvan gibi yiyorum.. kamçılıyorum kendimi.. yaşayamadığım hayatı yaşama umuduyla nasıl yiyorum. 48den 52 oldum 1bucuk 2 ayda..
sonra hayatı da sevmeye başlıyorum yavaştan.. yalnızım.. ama umudum var vs.. kız bi yandan normalleşme isteği bi yandan..

aralık ayı.. kıza her gece mesaj atıyorum ama kız beni unutalı 3 ay olmuş.. cevap atmıyo zaten.. arada canı sıkılınca ego pompalamak için dönüyo.. bende it gibi seviniyom.. 50 fotografı var bende her birini ezberlemişim.. yastıgın altında onsuz uyuyamıyorum.. ama bi yandan da onun gideceğini artık hissediyorum ve çok zor geliyo..

ocak ayı.. onu bulmaya yanına gitmeye karar verdim.. şehrine gittim otele yerleştim.. finalleri verdikten sonra.. otele yerleştim kıza mesaj attım ben senin şehrindeyim (gitmeden önce haber verdim bilmiyom falan dedi ben dedim gelince haber veririm) neyse cevap atmadı

dedim yarın buluşalım cevap atmadı.. hergün dedim ben iskeledeyim 3-3bucuk arası cevap atmadı.. ben her gün gittim orda onu bekledim.. gelmedi.. 4-5 gün aynı inancla elişm boş dönse de ertesi günü de gittim iskeleye.. gelmedi amk.. twitine giriyorum hiç gibinde bile değil..

gelicek diyorum.. son günden bi gün önce.. sevgilisi olan bi kürde aşık olmuş.. cocuk sevgilisiyle geziyo bu da o cocuga yavşıyo.. çocuk da bunu pompalıyo.. sen ise onun için o şehre yapayalnız gelmişsin hiçbilmediğin etmediğin yere.. aylardır her gece mesaj atıyosun aglıyosun seviyosun vs..

o şehirden ayrılmadan önce son gün hayatım bu şeklini aldı..

o şehirde son gün oturdum bi banka.. düşünmeye başladım..
hayatta hep yapayalnızdım.. görünen oydu ki hep de yalnız kalacaktım..
hayatım başından beri zordu.. ama dayanmıştım.. ölemezdim ki şu aralar en güçlü zamanımdı ölmeyi tamamen silip yaşamayı kafaya koydum..
herkesin darbe vurması ve benim ayakta durmam bilmiyorum ama mazoşistçe hoşuma gitmişti..
yıkılmıyodum.. ve bu saatten sonra da yıkılmazdım.. yıkılmadığıma ve yıkılmamın büyük aptallık olacağına göre artık dik durmalıydım..

içimde nefret vardı.. ve gücümü ispatlama ihtiyacı hissediyordum.. birşeyleri kırmak dökmek nefretimi birşeylere aksettirmek istiyordum..

sonra aklıma taks fikri geldi.. taksa başlamalıydım.. kafama koydum amk.. şubat ayı..
hemen gittim bi kursa yazıldım.. taksa başladığımda 54 falandım.. 60ı aştım işte şimdi..

kimse için yaşamamayı öğrendim.. kendim için yaşamayı..
hayat benim için bi güç gösterisine kendimle ve herkesle olan mücadeleye dönüştü amk..

1 yıl önce ağzına lokma girmeyen günü 2 paket sigara bi avuc ekmekle bitiren zavallı ben..
1 yıl sonra bir günde 4.000 kalori alan yarım pakedi aşmayan ben..

çok değiştim beyler çok.. cidden çok değiştim..

derslerime odaklandım.. dersler baya kötüydü.. onları da hallettim vizeler baya iyi geçti..
hedeflerim (uzun vadede):
okulu bitirmek..
70 kiloyu geçmek..
hurda da olsa bi klagib araba almak

hedeflerim (kısa vadede)
taksa devam etmek.
65 kilo olmak (yaza kadar)
okulun sürtüğü yasemini gibmek ve milli olmak ;) (bu mayıs ayında kesin beyler)

anlatmamı istediğiniz merak ettiğiniz bişe var mı beyler aklınıza takılan bişe ??

uppuuppupupppupupup

dibi çok gördüm kanka.. bir de zirveyi görmek istiyorum..
bakalım.. hiçbişey imkansız değil.. insan uğraşınca herşeyi yapıyo.. uğraşmamam için bi sebep de yok..
bakalım hayat o mükemmel insanların gözünde nasılmış amk..

@35 yedim bol bol.. sabah aksam iki ögün fazlalaştırdım yediğim yemeği aç durmadım..
kilo=ihtiyactan fazla kalori alımı..

gece yatmadan önce yemek ye.. badem kuru üzüm ve sandöviç ve öğlen aralarında yemek ye.. biraz dikkat et bilinçli beslen.. hedefini koy.. 1 ayda 2-3 kilo iş değil amk.. (para olucak öğrenciysen)