pusudayız reyiz, efsana başladı yine, devam.

*
eylül'ün verdiği adrese varmama yaklaşık 200 metre kalmıştı.
eylül açıkta bi yerdeyse arabanın sesini duymasın diye oraya bir yere park ettim.
yürüyerek gidiyordum.
sahildeki yürüme yoluna indim.
etrafıma dikkatlice baka baka yürüyordum.
3 tane bank geçmiştim.
2 si boş, birinde de genç çocuklar oturmuş laflıyorlar görmesem de belki çaktırmadan da bira içiyorlardı.
takılmadan, yürümeye devam ettim.
2 bank ötede tek başına oturan eylül'ü gördüm.
acayip mutlu olmuştum.
koşarak gitmek istesem de ne diyeceğimi düşünmek için istemsizce yavaşladım.
aklıma bi tak gelmemişti.
stres altındayken mantıklı düşünememek hatta bazen hiç düşünememek hobilerim arasındaydı.
yine aynısını yapmış, o bazenki duruma düşmüştüm.
bomboştu beynim.
öylece mal gibi yürüdüm.
yavaş adımlarla yanına yaklaşmıştım ama hala dönüp "kim bu" diye bakmamıştı merak edip de bana.
önünden geçerek yanına oturdum.
hala bakmıyordu,
o gecenin serinliğinde uzun uzun denizi izliyordu.
ben henüz bi şey dememiştim ki
-geç kaldın. dedi
kafamda milyon tane şimşek çaktı yine birden, "ne yani sen beni mi bekliyordun" diye sevinçle bağıracaktım ki kendimi zor tuttum, sükunetimi korumaya çalıştım.
-müşterim vardı. dedim sanki beni beklediğini biliyormuşcasına.
-biz ona manita diyoruz. dedi aysel'i kastederek.
"manita" lafı normalde pek sevdiğim bi laf değildi, bir erkeğin ağzına bile yakıştırmazken bunu eylül'den duymak çok ilginç geliyordu.
ama o sevmediğim lafı bile yakıştırıyordum ona.
nasıl kör olduğum hakkında hiç bir fikrim yoktu.
-manitam olsa... diye girdiğim cümleyi yarıda keserek
-kız arkadaşım olsa bu saatte burda olmazdım. dedim.
"müşteri alıp buraya yakın bir adrese getirmesem gibsen aklıma gelmezdi verdiğin adrese gelip sana bakmak" diyememiş kendi çapımda coolluğumu bozmamaya çalışıyordum hala.
beni kıskanması içten içe deli gibi hoşuma gidiyor ama benle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamasından nefret ediyordum. ama çaresizce kendimi ona bırakıyordum.

*
ipler tamemen onun elindeydi.
o an ne dese ne istese yapacak moddaydım.
bi 5 dk kadar sessiz kaldıktan sonra
-ablan nasıl. dedi
-iyi, daha iyi merak etme. dedim
-manitan benden daha iyi bakmış demek ki ona. dedi
fırsatını her bulduğunda lafı henüz adını bilmediği aysel'e getiriyor, çok pis laf çakıyordu.
-eylül deme böyle, üzülüyordum. dedim
-ben de çok üzüldüm. dedi
hiç bir suçum olmamasına rağmen,
-özür dilerim. dedim
-ne için. dedi
-seni üzdüğüm için. dedim
ve beni oracığa gömen o cümle geldi eylül'den.
-beni sen üzmedin ki. dedi.
emre'den bahsettiği çok belliydi.
kendimi o an o kadar kötü hissettim ki beyler, anlatamam.
o cümleden sonra hiç konuşmadım.
o da bana eşlik etti, öylece denizi seyrettik.
hava soğuktu.
üşüdüğünü hissettim.
"tam ceketi çıkartıp üzerini örtsem mi lan acaba" diye düşünürken eylül başını omzuma koydu.
hastanedeki gibi hissettim kendimi, bırak ceketi çıkartmayı o an hiç bozulmasın diye hareketsiz bir şekilde saatlerde durabilirdim.
saatler sürmemişti ama bi süre öyle de yaptım.
tahminimce saat 3'e geliyordu.
ben de çok üşüyordum ama sırf o üşüyor diye
-hava çok soğuk kalkalım mı artık. dedim
kolundaki saate baktı.
saat beni hemen hemen doğruluyordu
saat 3'ü çeyrek geçiyordu.
-birazdan kalkarız. dedi başını omzumdan kaldırmadan.
aradan bi 10 dk kadar geçmişti ki
-bana bi su alır mısın çok susadım. dedi
o zaman şimdiki gibi değil, sahilde sabaha kadar açık tekeller vardı.
onlardan biri burdan görünmüyordu ama yerini biliyordum 10 dk'lık yürüme mesafesindeydi.
"giderken alırız ya da zaten birazdan kalıcaz" demeyi bile düşünmeden kalktım yerimden.
gecenin o saatinde onu orada yalnız bırakacağım için aklım fazlasıyla onda kalacaktı ama "beraber gidelim" diyemedim, "öyle olsa benden istemezdi zaten" diye düşündüm. bi an arabayla gitmeyi düşünsem de araba ters yönde olduğu için daha fazla vakit kaybedeceğimi düşünerek
koşar adımlarla hatta bazen koşarak tekel büfenin yolunu tuttum.
2 küçük su aldım.
gidip gelmem 15 dk kadar sürmüştü tahminimce.
döndüğümde eylül yerinde yoktu.

bi part daha yaz reis dinlemedeyim dersi biraktik seni dinliyoz

*
kendi çapımda ufak bir panik yaşasam da
az ilerle yavaş yavaş yürüyen eylül'ü gördüm.
arabayı koyduğum yeri bilmiyordu ama boş boş o tarafa doğru yürüyordu.
"belki beni gördü de kalktı daha fazla üşümemek" için diye düşündüm içimden.
fazla kurcalamamıştım,
hızlı adımlarla yetiştim eylül'e.
yanına geldiğimde önce farketmesem de
sonra sokak lamlalarının parlattığı yanaklarını gördüm.
ağlamıştı.
gözleri ve yanakları ıslaktı.
yine içim parçalanmıştı lan beyler.
2-3 dk boyunca hiç bi şey konuşmadan öylece yürüdük.
aldığım sulardan birini uzattım ama görmüş olmasına rağmen istemedi.
"acaba rahat ağlayabilmek için mi beni gönderdi" diye düşündüm bir an ama çok takılmadım.
yürümeye bi süre daha devam ettik,
sonra birden durdu.
durduğu yerde bana doğru döndü.
-korkuyorum ömer. dedi
"neyden korkuyorsun?" sorusunun "emre" cevabını bildiğim için sormadım o soruyu.
bi casaret direk sarıldım eylül'e.
karşımda bir kadın olduğunu umursamadan emrah'a, cemil usta'ya, selim'e ve hatta babama sarılır gibi sımsıkı sarıldım beyler.
belki canını bile yakmıştım ama
hiç bişey demedi.
omzumda ağlamaya devam ediyordu.
-korkma, ben yanındayım eylül. dedim
-söz istiyorum senden. dedi
-ne için. dedim
-ne olursa olsun hep yanımda olacağına. dedi
-söz veriyorum. dedim
boyu bir kıza göre normalde uzun ama benden kısa olan eylül benim de istemsizce hafif öne eğilmemle dudağımın kenarından bir defa öptü beni.
kıpkırmızı olmam 1 sn bile sürmemişti beyler.
19 yıllık kulaklarımın ilk defa bu kadar çabuk yanmasına şahit olmuştum.
elim ayağım birbirine dolanmıştı.
eylül beni öptükten sonra hala yaşlı ama gülen gözlerle bana bakıyordu.
-daha fazla geç olmadan gidelim artık. diyerek eylül'ün kolundaki saati kaldırdım ve baktım.
saat 03:51'i gösteriyordu.
saate bakmamdaki tek amacım o anı asla unutmamak üzere aklıma, beynime kazımaktı.
öyle de olacaktı.
13 Aralık 2005 Salı - 03:51
yıllar sonra bile o anı unutmayacaktım.

reis tam yerinde bıraktın amk son 1 part daha at bari :D

akşam 11'de devam beyler, olaysız dağılalım hadi.

11 e beklemedeyiz reis

Ulan tüylerim ürperdi be hay anasını avradını oh be sonunda mutlu sonlu part ilk defa eline sağlık Reyiz.

Adam yazıyor beyler başlık takip düğmesini kullanın kaybetmemek için

beyler amk yazmaya başlayalı 2 hafta olmuş biz hala eylül'le tanıştığımız ilk haftadayız müsadeniz varsa önemli 2-3 olay dışında gerisini özet geçicem haberiniz olsun yoksa bitmez bu şekilde hikaye.

şu hikayeyi bi de eylülden dinlemeyi isterdim amk...

Boncuk kardeşim sözlüğe giriyorsun hikâyeyi de yazsana bizi merakta bırakma

Sen bunu gün boyu yaz maşa balıcaz seni panpa :D

Omer hikaye gercekmi

Edit=cugulayanlar aq soru sorduk

rezerved be boncuk daşşağına gurban

reyiz yapma öyle bişey lan her gün seni bekliyoz biz amk kısa kesme hikaye bitince napacaz

ayrac sayfa 30

Aramızda yönetmen veya yapımcı varsa bunun dizisini çekerim şahane olur

Boncuk fena sardı mk derslerde bile okuyorum kısa kesme yardır gitsin