bütün sakatların ve ölümcül hastalıkların

@85 öncelikle cevapladığın için teşekkür ederim.
ilk cümlenden anladığım kadarıyla sana kişisel olarak saldırdığımı çıkarmışsın. bu düşüncenin yanlış olduğunu belirtmek isterim. benim asla öyle bir amacım yok. sadece anlatmaya çalıştığım fikirleri, belki de benim anlatamamdan kaynaklanan nedenlerden, yanlış yorumladığını düşünüyorum.

yazılarımda hiçbir yerden esinlenmediğim, sadece kendi kafamdaki fikirleri savunduğum için tabi ki kendi yargılarıma, yorumlarıma, kendim hakkındaki düşüncelere yer veriyorum. asla "en iyi biz biliriz." düşüncesi içinde değilim. öyle bir düşüncede olsam zaten fikirlerimi buraya yazıp tarışmaya açmam. "neden?" sorusu zaten felsefenin temelidir. herşeye "neden?" diyebilirsin. ama hiçbir zaman hava da kalmaz. elbet bir cevabı vardır. önemli olan cevabı aramaktır.
hasta olan insanlara istediğin kadar normalsin de büyük çoğunluğu hiçbir zaman kendisini normal hissetmez. merdivenlerin yanındaki rampadan tekerlekli sandalyesiyle çıkan bir insan, merdivenlerden koşarak çıkan insanları gördükçe kendisini ekgib hiseder. Bu düşüncesini de dış dünyaya yansıtır. bu da toplumu etkiler. sakat insanların ne kadar normal olduklarını düşünseler de onlara acımaya başlarlar. bu da sakatların aslında normal olmadığının farkına vardırır insanları. sakat insanlar hiçbir zaman ekgiblikleriyle gurur duymaz. "dünyaya bir daha gelsem yine sakat olmak isterdim." diyebilecek bir sakat düşünebiliyor musun?. söylese bile o adamın pgibolojisinden şüphe edersin. bu konuda hem fikiriz sanırım. Zencilerden örnek vermişsin ama zenciler, zenci olmalarıyla gurur duyabilir. "dünyaya bir daha gelsem yine zenci olmak isterdim." diyebilir. bu yüzden zenci olmak bir çeşitliliktir. mavi gözlü olmak bir çeşitliliktir. sarışın olmak bir çeşitliliktir. çünkü bunlar bir ekgiblik değil farklılıktır. ama sakat olmak, hasta olmak bir ekgibliktir. her farklılığa, çeşitlilik olarak bakamazsın. böyle bir mantık olamaz. çeşitlilik olsun diye her kötü şeye sahip çıkamazsın.

bugüne kadar olan adaptasyonda hiçbir sınıra ulaşılmaması, adaptasyonun bir sınırı olamayacağı anldıbına gelmez. ki yukarıda bahsettiğim gibi bir sakatın "dünyaya bir daha gelsem yine sakat olmak isterdim." diyemeyecek olması, pgibolojik adaptasyonun bir sınırıdır bence. fotosentez örneğinin konuyla alakasını kavrayamadım. sonuçta biz fotosentez yapan canlılarla bir mutualizm yaşam içindeyiz. onlar olmassa hayatımızı devam ettiremeyiz. ama sakat insanlarla böyle bir bağlantımız yok. hatta tam tersi bir durum söz konusu gibi.

acıyı dindirmek konusuna karşı bir görüş içinde değilim. tabi ki insanların acıları dindirilmeli, hastalar katledilmemeli. bu düşünceyi savunmak pgibopatlıktan başka bir şey değildir. ama onların üremesi engellenirse sonra ki nesillerde yaşanacak acıların önüne geçilebilir. bu onlara yapılan bir kötülük değil, gelecek nesillere yapılacak bir iyiliktir. mutasyon sonucu yine sakat insanlar doğacaktır doğru. ama şuan yaşayan sakat ve hastalardan çok çok daha az olacaktır bu insanlar. eğer onların da üremesi engellenirse her nesil giderek sakat ve hasta sayısı azalacaktır. bir gün benim de bir mutasyon sonucu genetiğim bozulabilir ya da bozuktur belki de. böyle bir durumda sakat bir çocuğum olacağana, onu acılarla dolu bir hayata mahkum edeceğime, hiç çocuğumun olmamasını tercih ederim. eğer bu genetik bozukluk benim hayatta kalmamı da etkiliyorsa o zaman tabi ki tedavi olmak isterim. bu benim en doğal hakkım. hayatta kalmamın kimseye bir zararı yok sonuçta ama sakat bir çocuk dünyaya getirmemin önce kendi çocuğuma, sonra onun çocuklarına ve bu şekilde oluşacak bir topluma çok büyük zararları olur. bu ikisinin farkına varmak lazım önce.

sanırım sen "hasta insanlar, sakat insanlar her zaman olsun. biz onlarla beraber yaşamayı öğrenelim." temalı bir fikri savunuyorsun. genel olarak yazdıklarından çıkarttığım bu.

yin yargılarla dolu ve yine anlamak isteyene arkası gayet dolu cümlelerle cevap verdim. eğer ardı boş bir cümle farkedersen bu kadar uzun uzadıya yazmana gerek yok. sonun "neden?" yazarak gönderirsen, elimden geldiğince net açıklamaya çalışırım. az önce de yazdığım gibi amaç "neden?" sorusuyla tartışamayı bitirmek değil bu sorunun cevabını aramak olmalı. o zaman bişeyleri daha net öğrenebiliriz. ayrıca son cümlen ile ilk cümlen arasındaki tutarsızlığa da dikkat çekmek isterim.

@62 bak dostum, dostum diyerek sıcak bir giriş yapıyorum çünkü kişisel saldırmak tartışmada benim tiksindiğim birşey.

Şimdi yazın uzun olunca sevindim, okuyunca boşa sevindiğimi farkettim çünkü fikirlere değil senin yargılarına, yorumlarına hatta yer yer kendin hakkında düşüncelerine yer vermişsin, "En iyi biz biliriz " demişsin fakat neden en iyi siz bilirsiniz sorusuna cevap vermemiş, NEDEN sorusu havada kalmış her cümlede.

Hasta olan insan neden kendini öyle algılamasın ? Hayatın çok yönlülüğü ve adaptasyonu bu nedenle söylüyorum sana, tek doğru yok ve onun tek yolu yok. Hasta ne demek ? Mesela insanlar yürüyor, bir takım insanlarda yürüyemiyor, ne oldu Türkiye coğrafyasında bu adamlar seyahatte sıkıntı çekiyorlar, yürüyenler merdiven çıkarken diğerleri çıkamıyor ne oldu böyle diğerleri hasta oldu ve günlük rutinde hep öyle hissedecekler. Benim dediğim ise bir rampa yaparsan merdiven yerine, herkes gider oradan istediği yere ve hastalık dediğin hatta engel dediğin şey kavram olarak çeşitliliğe dönüşür o zaman, ari ırk olayını o yüzden dedim, bu mantıklı cidden temele inersen, aynı olmayan zencilerde hasta addedilebilir. Herkes beyazken siyah olmak alışılmadık bir durumdur, herkes yürürken ya da görürken bunları yapamamak gibi.

Adaptasyonun bir sınırı yoktur, adaptasyonun bir sınırı olsaydı şu an bu evren olmazdı çünkü milyarlarca yıl önce illaki adaptasyonun sınırına dayanacaktık fakat big bang anında fizik kuralları ile şimdi farklıysa, Aşırı soğuk, sıcakta yaşayan ve dediğim gibi arsenikle beslenen canlılar varsa adaptasyonun sınırı yoktur. Etkiye Tepki, evrende enerji kaybı olmaz ve dengeli bir durumdadır o nedenle biz burada oksijen yakıp karbon dioksit çıkarıyorsak, evrende bir yerde karbon dioksit soluyup oksijen çıkaran birileri olmalı ki evrende değil aynı dünyada hayatı paylaşıyoruz o canlı türüyle.

Acıyı dindirmek ve o hastaları yoketmek yerine, acıyı yaratan kavramı yoketmek ve hasta insan kavrdıbını normal insan kavrdıbına dönüştürebilmek mesele. Herkes yok eder, giderim afrikaya 100 tane sıtma hastasını gebertirim sonra ortaya bir somun ekmek atarım geldiğim gibi geri dönerim, bunda sorun yok, mutasyonun her zaman olması demek senin bunun önüne geçemeyeceğin demek, bunu baskılamak bu türleri yok etmek evrenin işleyişine karşı bir hareket yapmak oluyor ki baskılamak zorunda kalıyorsun onunla dans edemiyorsun. Fakat tamamen değişken yapıya uyum sağlarsın, kavramları toplum olarak oturtursun, o zaman bir bakkal, bir macar, bir insan kaynakları müdürü, bir ağaç, bir kanser hastası aynı kefede kavramlar olur, her kavram sadece hayatın çeşitliliği olur. Bu herkese ve herşeye sahip çıkmaktır, öbür türlü dar bakış açılı yoketme davranışında ansızın bir mutasyonun haddini aşarak seni kanser etmesi sonucu, bu fikrin uygulamaya geçmesini sağlayan cesur kişisi olarak idama gönderildiğinde ya da bunu kastetmediğini söylemişsin fakat yardım etmemekte idamdan farklı değil, seni ölüme terk ettiklerinde sen bir canlı davranış biçimim en temel ve aklını başından alacak derecede temel olan "hayatta kalma" ile karşı karşıya kaldığında bu fikrin karşısında bir direnişçi olarak bile görebilirsin kendini.

Rica ediyorum yargılardan oluşan cümleler yazıyorsan ardını besle, hangi cümlenin sonuna neden yapıştırsam cevapsız kalıyor, ne yazık ki boş konuştuğuna işaret ediyor.