Esin aramıştı. 7 aydan sonra en güzel gecemde beni aramıştı. acaba telefonu kapatmakla kötü mü yaptım ? yoksa konuşmalı mıydım, ya zor durumdaysa ? aman banane amk, bunca zamandır aramadı, araya araya en güzel, gurur verici gecemde mi arıyor ? ama pişmandım, yine de onu dinlemek istiyordum. mezuniyet gecesi biter bitmez hemen eve gitmek için can atıyordum. arkadaşlarım kepleri son sürat atarken ben dalgınlıktan kep atmayı unutmuştum. en sın ben attım kepi... herkes küçücük güldü... arkadaşlar filan savaş iyi misin huhuu şakaları yaptılar. her neyse, o geceyi de iyi kötü atlattık...

tam esin defteri kapanmışken 7 ay sonra tekrardan açılmaya başladı..

eve gittiğimde yine kafamda binbir soru:

Burdayız sardı hikaye

-acaba neredeydi bunca aydır ?
- neden aramadı bunca zaman ?
-neden beni bilinmeyen numarayla aradı ?
-acaba şu an nerede ?
- ne yapıyor ?
-onu tekrardan görebilecek miyim _
-acaba zor durumda mı ?

allah benim belamı vermesin. ne diye kapattıysam telefonu tak vardı sanki, dinleseydin ya amk...

gece tam uyuyacağım derken tekrardan çaldı telefon, bütün hızımla yataktan kalktım

yine bilinmeyen bir numara arıyordu. evet esindi bu.O

esin: alo savaş !

ben: sus sus ! pislik seni, bunca zamandır neredeydin, beni en güzel günümde aradın, dalga mı geçiyorsun benimle ha, sen harbi bu yaşamı haketmişsin en azından bir haber verseydin. neden ha neden. bunca zamandır neden bana gözyaşı döktürdün, neredeydin, yine o işi yapıyorsun diymi ? kurtulamadın huurluktan diymi ? senin ruhun bu mesleğe uygun çünkü, bırakamıyorsun işte, sen busun, defol çık hayatımdan, tam seni unutmuşken tekrardan girme hayatıma

esin: dinle dinleeeeee !! (ağlıyordu amk) keyfimden mi gittim sanıyorsun ha, ben de her gün seni düşündüm, keyfimden yapmadım hiçbir şeyi. hem ben sana arayacağım dedim... ne zaman arayacağımı söylemedim... evet aradım işte... geliyorum antalya'ya her şeyi anlatacağım sana.. hem hayatımı hem 7 aydır neden seni arayıp sormadığımı... . geleceğim ve seni arayacağım. benden telefon bekle. merak etme bu sefer çok uzun sürmeyecek. lütfen beni anla. şimdi hoşçakal savaş.

ben: esin, ne zaman arayacaksın ?

cevap vermedi. tam her şey unutulup gitmişken, tekrardan esin defteri açılmıştı.

6 aydan sonra tekrardan esin'in sesini duymuştum. beni arayacaktı tekrardan... o gün gözüme uyku girmedi, zar zor uyku haplarıyla uykuya daldım. beyler aşk çok farklı bir şey amk. insanın ömrünü gibiyor ama insan ömrünün gibildiğini bile bile aşka koşuyor. bir fahişeye aşıktım. ama onu bir fahişe olarak görmüyordum.

acaba ne zaman arayacaktı yine ? umarım bu seferde 6 ay sürmez... ben yine beklemeye başladım her zaman ki gibi. ona sormam gereken o kadar çok şey vardı ki... ilk önce hayatının geri kalan kısmını çok merak ediyordum. ama öncelikle 6 ay neden beni arayıp sormadı, 6 ay boyunca neden yoktu ? hepsini öğrenecektim, ama bunun için ilk önce beni araması gerekiyordu.

bu sefer fazla uzun sürmedi. ertesi gece beni aradı :
esin: savaş antalya'ya geldim, hemen görüşmek istiyorum seninle.
ben: gecenin bu saatinde starbucks açık değildir, kusura bakma
esin: son görüştüğümüz sahile gel. orada bekliyorum seni.

Beyler hikâye nasıl gidiyor ?

rezerved

Usta çok güzel lan sigarayı yaktım bekliyorum hadi Sabahlar olmasın.

dıbına koyayım gitsem mi gitmesem mi ? ya yine beni bırakıp 6 ay boyunca kaybolursa, ama gitmeliydim ona... saat gecenin 4'ü olsa da onu görmeliydim. 19 yaşında bir kız gecenin bu saatleri nasıl dışarda olabilir ? taksiye bindim ve sahile gittim.

taksiden indiğimde, tam karşımdaydı. 6 ay aradan sonra onu ilk defa gördüm. hiç değişmemişti hala çok güzeldi . ağzında sigara vardı, arkası dönüktü, daha beni görmemişti, püfür püfür içiyordu sigarayı, her zamanki gibi sigaranın külünü düşürmeden tutuyordu. biraz izledim onu, sonra bana döndü, beni gördü... 5-6 saniye öylesine baktı bana... konuşmak istiyorduk ama konuşamıyorduk, sadece baktık birbirimize... gözleri dolmuştu yine... ilk adımı o attı:
esin: savaş !
(bir şey demedim)
esin: (yanıma geldi, sarıldı bana, itmek istedim onu ama itemedim .) böyle olsun istemedim savaş ! dinle
ben: artık seni dinlemekten bıktım, canın sıkıldı diymi ? 6 ay sonra aklına geldim.
esin: ya bırak şu 6 ayı allah aşkına, 6 ay boyunca sabırlı olmam gerekiyordu. anlamıyorsun, benim yüzünden hayatını maf etmeni hiçbir zaman istemedim.

ben: bu mu yani bütün sebep ? benim hayatımı düşündüğün için mi yaptın bunları ? sağol valla, ulan acaba arayacak mısın diye her gün telefonla yattım, her defasında telefona baktım, dersteyken belki ararsın diye derse telefonla girdim, sınavlara bile telefonla girdim, yasak olduğunu bile bile, her alarm çaldığında acaba sen misin diye bakardım... telefondan gelen ufacık bir ses bile belki sensindir diye benim için önemliydi. madem 6 ay boyunca aramayacaktın, ne diye haber vermiyorsun ? kusura bakma, sen devam et o fahişeliğine, ben hedeflerimi belirledim...
esin: bitti mi ?
ben: evet anlatacaklarım bu kadar.
esin: o zaman beni dinle. şuraya oturalım istersen...
ben: (gittik bir banka oturduk)
esin: sigara içer misin ?
ben: hayır !

15 dk telefonu şarja takacam o arada bi sigara tüttürrüm

Çalıntı başlık amk

Reserve

esin: bak ben sana yalan söylemedim , 6 ay boyunca ben de seni düşündüm. acaba bana beddualar mı ediyor, acaba bana şu an hangi nefretleri kusuyor, acaba bana ne kadar sinir oldu diye düşündüm düşündüm durdum. 6 ay boyunca... arayacaktım seni, ama aramadım. sınavının olduğu zamanda senin kafanı bu sorunlarımla boğmak istemedim. neden gittim sanıyorsun ? keyfimden mi gittim sanıyorsun ? annem... beyin kanseri... geçen ay kaybettim onu... artık kimsem kalmadı şu hayatta. ameliyatı ile uğraştım, onun başında beklemem lazımdı. günlerdir esin esin esin diye sayıklıyormuş. bunu bana teyzem söyledi. ben de vicdanıma dur diyemedim. o babamı aldatıp evden kovulmasaydı, belki babam bana tecavüz etmeyecekti. belki annem hem beni hem kardeşimi koruyacaktı ama olmadı işte, gitti, bizi bırakıp gitti. 4 yıl aradan sonra, teyzemden bir haber geldi, hastaymış çok hastaymış.

beyninde tümör mü ne diyorlar işte ondan varmış. ne de olsa annemdi benim. ben ömrüm boyunca anne olamayacağım, annelik duygusunu tadamayacağım... annemdi o benim. ne kadar nefret etsem de ondan, beni 9 ay karnında taşıdı, büyüttü. şimdi ona bu ihaneti yapamazdım. benden günah gitsin dedim. onun yanına gittim, istanbul'a...
onu 4 yıl aradan sonra ilk gördüğümde saçları dökülmüştü, zayıflamıştı, gözleri küçülmüştü... bu annem olamaz dedim kendi kendime... bana sarıldı, ağladı, çok ağladı. ama ben ona sarılamadım barış, ona hala nefret kusuyordum. benimle ilgili hiçbir şeyi bilmiyordu. anlatmadım da... babamın bana tecavüz ettiğini, hayat kadını olduğumu, hiçbir şeyi bilmiyordu.

öğrenmesini de istemedim. ne iş yapıyorsun diye sordu bana, gözlerim yaşararak eczaneciyim dedim biliyor musun ? son sesleri hala kulağımda yankılanıyor, gözlerimin önünde filmlerdeki gibi öldü, son sözü beni affet kızım dı...
artık kimsem yoktu şu hayatta. sanırım tek sen varsın artık. istersen sen de gidebilirsin.
ben: nerede kaldın 6 aydır.
esin: teyzemlerde kaldım.
ben: yine yaptın mı fahişeliği ?
esin: yaptım.