hayatımı siken olaylar dizisi

Abim her türlü pisliğe batmış durumdaydı. Babamın vefatının üstünden 1 yıl geçmişti. Sürüden kopmuş koyun gibi hissediyodum kendimi, ne yapacağımı bilmiyodum. Yalnız hissediyodum, kimseyle konuşmuyodum. Annem abimin haline çok üzülüyodu konuşuyoduk arada. Ona eve internet bağlatmasını, ozaman abimi evde tutabileceğini söyledim. ilk defa küçük olmama rağmen annem benim dediğimi yapmıştı. Abim artık evdeydi, dışarıyla bağlantıyı komple koparmıştı. Ben de babamın ölümünü bir türlü kabul edemiyodum. Okulda "baba" kelimesini duydukça ağlıyodum. Şimdi bu olayla bağlantılı başka birşey anlatıcam, bunun devamı o olacak.

Okula 1 hafta gitmedim, kimseyle konuşmadım. Dışarı çıkmadım. Doğru düzgün birşey yemedim. Sürekli ağlıyodum. "Baba" demeyi özlüyodum. Zaten tedavi süresince babamı 2 yıl kadar doğru düzgün görememiştim, deli gibi özlem vardı içimde fakat eve yeni gelmelerine rağmen doyamamıştım babama. Annem sürekli "baban istiraat etsin rahatsız etme" diyip duruyodu. içimde büyük bi boşluk oluştu. Okula giderken babamdan harçlık isterdim eskiden, şimdi okula gitmek bile işkence geliyordu. içime kapandım tamamiyle ozaman. Sınıftaki arkadaşlarım bana acır olmuştu. Bakış açıları, konuşmaları tamamiyle değişmişti. Milletin ailesi hala okula gelip çocuklarını alıyolardı. Onları gördükçe gözyaşlarıma hakim olamıyodum. Hüngür hüngür ağlayarak eve koşuyodum. "baba" demeyi özlemiştim. annem de bizi biraz meşgul etsin diye güç bela bi bilgisayar aldı. Bilgisayara abim takılıyodu benden daha büyük olduğu için bazı şeyleri benden daha iyi anlayodu. Onun ergenlik dönemine denk geldiği için, ayarsız olmuştu bayaa. içip içip geliyodu eve sürekli, annemle tartışıp duruyolardı. Ben babamın vefatını kabul edemezken abimin bu tavırları, annemle tartışması bana dokunuyodu.

anlat lan dinliyorum ben

Babam kemotorapi tedavisi görüyodu. Babamla doğru düzgün görüşemiyodum bile. En son izmirde çare olmayınca annemler geldiler eve. Ölümü bekleyiş başlamıştı babam için. Ben de çocuğum beni kandırması kolay ya, iyileşicek diye çıkardılar dediler. Salağım ben de, okulda sorduklarında doktorlar eve göndermişler iyileşmek üzere diyodum herkese. Salağım harbiden. Okul - ev arası sürekli gidip geliyodum. Bir gün abimle dışarı çıktık top oynamaya, eve döndüğümde kapının önünde garip bi araç, karsımda en iyi arkadasım yanımda abim. Hafif sırıtarak dedim "noluyo burda ? sanki biri ölmüş gibi toplanmış herkes?". Arkadaşım tek bir kelime dahi demedi. Evimizin kapısı açıktı. Herkes ağlıyodu. Kapıdan içeri girdiğimde hüngür hüngür ağlamaya başladım. Gözyaşlarımı tutamadım. Annem geldi "Babanızı kaybettik!" dedi. Annemi ilk defa ağlarken görüyodum. Salonda babamın cesedi vardı. Geçtim bir köşeye, çömeldim. Ağlamaya devam ettim. Saatlerce ağladım, millet gitti hala ağlıyodum. inanamıyodum. Babam nasıl olurda vefat eder ? Daha dün gülerek oynadığım, istediğim zaman bana çikolata alan, ömrü boyunca bana tek bir tokat dahi atmayan babam nasıl olur da vefat eder ? Anlam veremiyodum.

soyadları olay mı? ailecek yani.

http://inciswf.com/1304539277.swf

Eyvallah panpa. Neyse, Babamın durumu gün geçtikçe kötüleşiyordu. Git gide kilo kaybediyordu. Annemler daha iyi bir hastaneye gitme kararı aldılar. Öncelikle Ankaradaki en iyi hastaneye gittiler. Orada da farklı bir teşhis kondu. Akciğer kanseri dediler. O zamanlar okuduğum için anneannem bakıyodu abime ve bana, biz de okula gidiyoduk. Annem ve babam Ankarada hastanede sürünüyorlardı. 3 ay boyunca tedavi oldu babam ama gün geçtikce daha kötü oluyordu. Babama düşkün biri olduğum için salak salak ağlıyodum babamı görücem diye. Ankaraya gittik, babam bir deri bir kemik kalmıştı. Saçları döküldüğü için kazıtmak zorunda kalmıştı. Çocukluk işte, her ne hastası olursan ol, doktorlar iyileştirir gözüyle bakıyordum. Babamı kaybedemezdim, böyle bi ihtimali hiç göz önünde bulundurmamıştım. Babama sarılmak istiyodum, bırakmak istemiyodum hiç. O sıralar azıcık maddi sıkıntılar çektiğimiz için annem telefonunu felan satmıştı. Borcun içine girmiştik. Okuldaki hocalarım da haberdardı ailevi durumdan. Bana sürekli babamı soruyorlardı. Ben de her seferinde "iyileşicek, tedavi görüyo" diyodum. Annem Ankaradaki hastanenin yararı olmadığını anlayınca babamı izmire zütürdü. orada doktorun dediğini aynen aktarıyorum. "Keşke 3 ay önce gelseydiniz, ozaman kurtarma şansımız vardı. Fakat şuan kanser bayaa ilerlemiş. Bu saatten sonra yapabileceğimiz pek bişey yok." huur çocuğu ankaradaki doktor, 3 ay tedavi adı altında salak salak oyaladığı için artık herşey faydasızdı.

panpa herkesin hayatı siikik ben kendiminkine dayanamıyorum kusura bakmada seninkinide okumaya dayanamam ama allah yardımcın olsun

Herkes kendine göre dertli. Benim derdim de bana yetiyo ama son zamanlardaki olaylar beni çileden çıkarttı amk. En baştan anlatıyorum. 21 yaşındayım. Hafızam kuvvetlidir. Herneyse olayı anlatıyım ister dinleyin ister dinlemeyin, dinlemeyenin amk. Yıl 2000, okula git gel erken yat sabah erken kalk monotonluğu devam ediyordu. Mutlu mesut yaşıyorduk, iyi bir ailem vardı, yeteri kadar sevgi gösteriyolardı, hiçbir sıkıntı yoktu. Babam sigara içen biriydi, çok sigara içerdi. Ömrü hayatı boyunca bana hiç el kaldırmadı. Sürekli bişeyler isteyen bir çocuk değildim ama bazen çikolata diye tuttururdum. Babam beni kırmamak için cebinde son parası olsa bile sırf istedim diye gider alırdı. Babamı çok seviyordum. Bir gün gene okul çıkışı mal mal eve gittim, içeri girdiğimde annemin yüzü asık, babam sigara yakmıs kara kara düşünüyodu. Çocuğum amk bişeyden çakmıyorum ozaman, noldu dedim bişey yok diyip geçiştirdiler. Akşam yemek yedik, babam zorla yiyordu yemeği. iştahı yoktu, zorla yediği her halinden belliydi. Annem desen o yemeğe, yemek ona bakıyordu. Birşeylerin ters gittiği çok açıktı. Yemek bitti, sorduk noldu diye busefer annem "Baban verem hastalığına tutulmus ama geçer veremin çaresi var" dedi.

Edit: isteyene özet de geçebilirim

Edit 2: Hep günceldir, devamı her geçen gün eklenmektedir.