geceyi hayal meyal hatırlıyorum. o kafayla kapısına gitmişim.

sanırım mine marketten çıkmıştı ve kapısının önünde beni görünce bana bağırmaya başladı.

insanların balkona çıkıp bizi seyrettiğini hatırlıyorum.

o bana bağırınca ben de ona bağırmışım o kafayla. neden sevmiyorsun? istediğin şey ne? ben insan değil miyim? ne yapmamı istiyorsun? gibi saçma bir şeyler söylemiştim hatırladığım kadarıyla.

en son hatırladığım sey, polisin gelip beni alıp arabaya bindirmesiydi.

sabah nezarette uyandım. şok içindeydim. rezilliğimden dolayı kendimden utandım. polisler beni sorguya aldı. alkollü olduğumu ve bilinçli hareket etmediğimi söyledim.

kızı da sabaha karşı karakola çağırmışlar. yüzleştik ve özür diledim. mine benden şikayetçi olmadı.

son diyaloğumuz şu oldu.

- mine: artık vazgeç.
+ ben: her şey için özür dilerim. söz veriyorum bir daha beni görmeyeceksin. ama ölene dek senden vazgeçemem.

dedim ve arkasını döndü gitti.

evet artık cidden hatalarımı kabullendim ve mineye bir daha gitmeyeceğim için kendime söz verdim.

bu olay hayatımın kırılma noktası olmuştu...

aradan 1 sene daha geçti ve ben farklı yerlerde asgari ücretle çalışmaya devam ettim.

2013 ün başlarında facebookta minenin fotoğrafını gördüm. ama sıradan bir fotoğrafı değildi. gelinliğiyle...

intiharın eşiğine gelmişken evdekiler bana köyden görücü usulü bir kız bulmuşlar.
ismi elif.

saf bi kız gibi görünüyordu. ben de zamanla kızı sevmeye çalıştım. çünkü başka çarem yoktu.

babamın ısrarıyla askerliği bedelli olarak yapıp, elifle nişanlandım...

edit: bitmedi binler sabredin devam ediyor...

sonunda hikaye anlatan biri amk rez

Çok teşekkürler panpam uzun süredir görmüyordum hikaye eline koluna sağlık devam et panpam beklemedeyiz

Birader burdayız işte kimse okumuyor mu diye caz yapma giberim seni. Uzun zamandır hikaye okumuyorum yarıda bırakırsan kafanı giberim
Seni seviyorum panpa

Yaz ulan sen değilmiydin 1 kişi kalsa yazacağım diyen

düğün hazırlıkları yapıldı gün geldi nikah memuru bana o soruyu sordu ve bir anda aklıma yine mine geldi.

10 saniye durakladıktan sonra nikah memuru tekrar sordu ve bu sefer evet dedim.

insanlar neye dalıp gittiğimi anlamadı tabi ki.

neyse artık düğün bitti, eve yerleştik ve bir kargo şirketinde şoför olarak çalışmaya başladım.

beyler son yazmadığım sürece hikaye devam ediyor. elimden geldiğince hızlı hızlı yazmaya çalışıyorum...

elif beni seviyordu ben de ona hep sadık kalmaya çalışıyordum ama mutlu değildik. maddi nedenlerden dolayı her günümüz kavgayla geçiyordu.

evlendikten 1 sene sonra yani 2014 te kızımız oldu ve adını mine koydum. yanındakiyle değil, aklındakiyle yaşlanırsın...

edit: yavaş yavaş finale geliyoruz...

sene 2019...

kızım 5 yaşına gelmişti.

elif evle uğraşıyordu.
ben asgari ücretle evi geçindirmeye çalışıyordum.

2019 yılına o kadar kavgayla geldik ki elife karşı içimde zerre sevgi kalmamıştı.

sevgiden de öte birbirimize olan saygımızı kaybetmiştik...

bir pazar günü hava güzeldi.
kızımı alıp gezdirmek istedim.
önce parka gittik.
daha sonra bir kafeye gidip kızıma yemek yedirdim.

kafede otururken içeriye gözlüklü bir kadın girdi.
evet tahmin ettiğiniz kişi...

içeri giren kadın mineydi.

tesadüf mü kader mi bunu ömrümün sonuna kadar açıklamam mümkün değil...

beni gördü ve gözlüğünü çıkarttı.

göz göze geldik.
kalbim yerinden çıkacaktı.
ama bu sefer çok farklı bir bakışı vardı.

sanki gözleriyle benden yardım istiyordu.

göz göze gelince hafif bir tebessüm ettim ve masama davet ettim.

mine oturdu ve selam verdi. gözlerinin altı mosmordu. sebebini sordum uykusuzluktan vs. dedi geçti.

daha sonra beni ve kızımı sordu. evli olduğumu söyledim ve kızımı gösterdim.

mine gülümseyerek kızıma döndü ve kızımla mine arasında şöyle bir diyalog geçti:...

- mine: sen ne kadar tatlısın adın ne bakim senin?
+ kızım: benim adım mine, sizin adınız ne?

mine donup kaldı ve şaşkınlıkla bana baktı. gözleri doldu ve gözyaşlarını tutarak kafeden çıktı.

ee işte hayat.

ona olan sevgimi bunu yaşamadan anlamadı ve anlamayacaktı...

2020 şubat ayı...

elifle nerdeyse boşanma aşamasına geldik. kızımın hatrına sabrediyordum.

kötü bir haldeydim açıkçası.

hani derler ya şu kadın milletinden hiç yüzümüz gülmedi diye.

aynı öyleydim...

bir gün iş yerinde moladayken çayımı yudumluyordum.

telefonda haberleri okuyordum.

internette bir habere rastladım. "kocasını öldüren kadın hakkında soruşturma" gibi bir şey.

merak ettim ve haberi açtım.
ne görsem beğenirsiniz?

mine xxx adlı şahıs, kendisine şiddet uygulayan kocasını yatağında boğarak öldürdü.

mine xxx hakkında yarın xxx yerinde duruşma olacak.

yaşadığım hiçbir şey beni bundan daha büyük bir şoka uğratmadı.

gözlerime inanamadım...

o gün kendimi çok kötü hissettim.
müdürden izin alıp eve gittim.
kafamı toplamak istiyordum.

eve gittim ama daha büyük bir şok beni bekliyordu. kapıda bir çift erkek ayakkabısı gördüm. benim değildi. kızımın öğretmenlerinden biri desem mine zaten kreşteydi.

anahtarla sessizce içeri girdim ve kapıyı kapatmadan salona daldım.

elifi tanımadığım bir herifle sarılırken gördüm.

başımdan aşağı kaynar sular döküldü. neye uğradığıma şaştım.

sen kimsin lan huur çocuğu diye bağırdım ve bir anda panikleyip ayağa kalktılar.

tekrar sen kimsin laaaannn diye bağırırken lavuk üstüme doğru yürümeye başladı ve tam geldiği sırada yumruğu suratına koydum afalladı.

daha sonra belden aşağısına bir tekme attım acıyla bağırmaya başladı.

sonra gittim elife de bir tokat salladım kendini yerde buldu...

lavuğu eşek sudan gelinceye kadar dövdüm. tam boğazını sıkıp öldürecektim ki elifin çığlıklarına yan komşular yetişti ve beni tuttular.

elife ana bacı söverek evden çıktım.
geceye doğru bir otele yerleştim.
ve tek başıma odanın bir köşesinde ağlamaya başladım...