1. 1.
    +3
    Dear yannankafa fernandoalonso

    panpa heryerde görünen işiniz sizi tanımlar, mutlu olduğunuz işi yapınız falan filanlara aldanma. Şimdiki işinin, şimdiki haliyle, gelecek 10yılda da mutluluğuna katkısı olmayacağını farzedelim. Eğer varsa, o ideal işi bulmak 1 yıldan uzun sürebilir. Özel sektörde çalışıyorsun, 3 aydan önce olmaz, 6 ay belki, ideali arayacaksan 1 yıl ver hadi, zira gir çık gir çık yaparsan özgeçmişinin de ebesini gibmiş olursun. iş kucağına ilk haftadan da düşer mi düşer, ama polyannacılık yapıp onu ihtimallere katman mallık olur

    Ailenle yaşıyorsun, onlar da zaten şimdiden durumunu sorguluyorlar, ki ailenin görevi-yapacağı iş odur. Bu demek değil ki evden ayrılmalısın, hem işi arar hem de yalnız yaşıyor olursan pgibolojin iyice gibilir, onlar en azından haftada 1 kez kafanı iyi yönde dağıtacak birşey çıkarırlar. Sense zaten şimdiden yeterince etkilenmişsin, iş arama süresince kendini daha 50 kez gözden geçirirsin, 20-30 red yedikten sonra artık aydınlanma mı geçirirsin depresyona mı girersin kişiliğine kalmış artık (bu noktada gerçekçi ol, challenge accepted yapıp yannanlara koşmaya kalkma)...

    Senin o hoca aslanmış, işle gerçek yaşantını ayırdetmeye çalışman lazım. işini askere gider gibi düşün, kışladayken gerçek hayattaki tüm takunu nasıl oraya da taşımayı planlamadıysan bunda da öyle yapacaksın. Fark bunda askerlik sabah hazırlanma vaktinden akşam evine döndüğün ana kadar olacak. Mutlu olmayı istiyorsan da her ikisinde de ayrı ayrı kendinini mutlu etmenin yolunu bul. Askere giderken, kısa dönem yaptığın varsayımıyla, ulan her göreceğim insan huur çocuğu, geçireceğim her dakika angarya, her saniye zehir zihniyetiyle giden adamın ebesi gibilir. Güzel geçirmenin yolu o süre boyunca oraya özgü bir yaşam kurmak. Aynı mantıkla o taku iş yerinde de oturtacaksın. Madem özel sektördesin, profesyonelliği tavanda tutmaya bak, yeni mezun musun ne taksan artık, git motivasyonel mal kitaplardan al oku, hocan bilmiyorum 1800 alan adamı gibine sürer ya da seni hatırlar mı ama, adama kahve - öğle yemeği ısmarla, profesyonel tavsiye al, o taku nasıl yiyeceğini öğren. Profesyonel yaşamda ilerlemeyi planlıyorsan "nasıl profesyonel olunur" u öğren...

    Harici kısmı için de eve gidip ailenin yaptıklarına ortak olma haricinde bir hayatın olsun, yetişkin insana o yetmez, artık evlenir misin, kendini bir hobiye mi adarsın ne yaparsan, bir de seni mutlu eden "gerçek hayat" kur kendine...

    Bunları da vakti zamanında o işe yatkın olduğun farzıyla, hevesle girip sonradan zevkin kırıldığı farzıyla yazdım. Bulunduğun noktanın hizmet sektörü öyle olacak tabi yannanım; şifresini unutan yaşlı teyzeleri, 24lirayı çok gören ayda 1000-2000 lira kazanıp/kazanamayıp da evladına acilen 300 lira göndermeye hayaliyle gelip sırf o iş için de 24 ayırması gerektiğini öğrenen halktan adamı, veya 100 lira anca ayarlayıp herhangi bir iş için 5 daha ödemesi gereken insanın isyanını hor görmeyeceksin. Banka ticarethane, işi o parayı almak, vatandaşın görevi işini yaptırmak istiyorsa o parayı ödemek, senin işinse müşteri odaklı bir banka elemanı olarak vatandaşa gerektiği şekilde, laubalilik yapmadan izah edip menmun edemesen de kabul ettirip bankanı da kötü göstermeden arayı bulmak.

    Özet: işle - özel hayatı ayırdetmeyi öğren, her ikisi için de ayrı ayrı mutlu olmanın yolunu bul. Kendini geliştirmekle ilgili sorunun varsa özel sektörden gibtir çık, memur ol, o denli performans gerektirmez. Hizmet sektöründe kalacaksan insanlara güzel davranmaya alış, sinirli gelen rahatlamış ayrılamıyorsa bile daha gergin de ayrılmasın. Eğer ottan taktan işlemlerle uğraşmak istemiyorsan kendini geliştir terfi et, 10 tane işten 1 tanesi en azından öyle olur. Patronun da sana makine gibi gelecek tabi, insan idare etmek kolay mı amk; becerebiliyorsan o seviyede sen öyle olma.

    Saygılar

    Not: Oksye hazırlanıyorum, anca bu kadar yazabildim.

    edit: imla
    Tümünü Göster
    ···
  2. 2.
    +2
    anlat fernado, en azindan ben dinliyorum. ara ara ben de katilirim belki.
    ···
  3. 3.
    +2
    çıkışta kızın yanına gittim, neyin var çok mu kızdı müdür sana diye sordum. kız yok bi şey, canıma yetti falan dedi. kız triplerinden hoşlanmadığım ve kendisinin de hatasının farkında olduğunu gördüğüm için üzerine gitmedim. onun ağrına giden fırça yemek ve saatlerce bilgisayar karşısında oturarak hayatının eritiliyor olmasıydı. bankada beni ilk karşılayan ve sonra da arkadaşım olan emre ertesi akşam beni evine çağırdı. öğrenci evini andıran fakat biraz daha toplu bir evi vardı.tek sosyal uğraşı ps de pes oynamakmış.ben futboldan anlamadığım için onu da beceremedik. sonra bana iş hakkında düşüncelerini açtı,"ben bu işin devamlı olabileceğini düşünmüyorum. hani portakal suyunu sıkarsın da artık portakal kalmaz ya,bu iş de onun gibi" dedi. nasıl yani diye sordum söylemek istediğini anlamış olsam da."bizimki hayat mı?" dedi."kim bize bu şekilde yaşayacağımız söyledi.her zaman okuyun iyi günler ileride, okuyun rahat edeceksiniz, okuyun iki sene daha sıkıntı sonra geçecek demediler mi?şimdi kendi paramızı kazanıyoruz ama ne işe yarıyor zaten yarısı kiraya, yakıta,faturalara, yola gidiyor."diye iç geçirdi. söyleyecek bir şey bulamadım."haklısın" diyebildim..
    ···
  4. 4.
    +3 -1
    panpalar özel bir bankada 1800 tl maaşla çalışıyorum. mesailerimiz kolay değil, bütün gün amirlerin dırdırını, müşterilerin garip isteklerini çekiyor, bankadaki kızların sıkıntılarını dinleyip sanki biz aynı şeyleri yaşamıyor gibi derman olmaya çalışıyoruz.
    bundan 8-10 sene önce kurduğum çocuksu hayallerin hiçbirine ulaşma imkanı olmadığını gördüm. hayat başarı hikayelerinde anlatılığı kadar kolay ya da özet değil.ne kadar zor olduğunu gördükçe hayattan bir şeyler istemeyi bıraktım.bu benim gardım oldu sanki.sen beni zorlama,ben senden hiçbir şey istemeyeceğim der gibiydim sanki hayat bunu anlayacak gibi. bugün sıkıntılı da olsa büyük bir karar aldım, okur musunuz bilemediğim için hepsini buraya yazmadım.

    okursanız, yardımcı olmaya niyetiniz varsa. sizinle paylaşayım. dinler misiniz?

    edit:anlatmaya devam ediyorum
    ···
  5. 5.
    +1
    anlat panpa (bkz: rizörvid)
    ···
  6. 6.
    +1
    @55'in daşşağını yirim, en güzel şekilde yazmış.

    işi eğlence olarak görüyorsan, mutlu olacağın gibi hayallerin varsa ne iş yaparsan yap bir müddet sonra sana ilk günkü mutluluğu vermeyecektir. Şuan hayal ettiğinde heyecanlandığın işe başla 6 ay sonra bu pgiboloji ile bahane bulursun.

    iş, hayatını devam ettirmek için zaruri bir ihtiyaçtır. Amaç sadece karın doyurmak ve hayatını idame ettirmektir. ama yemek yemek ile karıştırma, yemek seçme. gün gelir ekmek yersin, gün gelir iskender. yemek bittikten sonra aldığın tokluk hissi aynıdır. sen tokluk hissine bak, damak tadına girersen, asla nefsini doyuramazsın.
    ···
  7. 7.
    +1
    birader senin amini yurdunu giberim, basligi actiginda basin agrimiyomuydu bilmiyomuydun.hem gel anlaticam diyosun hemde gerdekte yannan gorucek yeni gelin gibi nazlaniyosun. giberim seni anlaticaksan anlat anlatmicaksan gibtir git bidahada baslik filan acma. amcik agizli seni.
    ···
  8. 8.
    +1
    özet geç bin
    ···
  9. 9.
    0
    anlat panpa, sende benim gibisin.
    ···
  10. 10.
    0
    ben okuyorum panpa anlat
    ···
  11. 11.
    0
    up up up
    ···
  12. 12.
    0
    bırakma panpa elinden geldiğince gibtir et
    ···
  13. 13.
    0
    dinliyoruz panpa oldumu şimdi bu laf şimdi anlat.
    ···
  14. 14.
    0
    anlat panpa dinliyorum ben
    ···
  15. 15.
    0
    o gün ilk defa ciddi olarak, bana yazık değil mi diye düşündüm. arkadaşlarım da benim durumumdaydı. onların da sıkıntıları vardı ama hiçbir zaman grupsal düşünme konusunda başarılı olamadım.ben her zaman kendi başıma geleni önce düşündüm.ilk zamanlar bu işte başarılı olamayacağım diye üzülüyordum. sonraları kendime üzülmeye başladım ve bu daha kötüydü. ailem o güne kadar bana birçok şey yapmıştı, hala da yapıyorlardı. arkadaşlarım benim aileme verdiğimden daha fazla başarıyı ailelerine veriyorlardı. fakat ben sorguluyordum, sanırım sıkıntı da buradan çıkıyordu. sistem bizi öldürüyor, insan olma hakkımız yok. üzerimize düşen görev yok olmak gibi düşünceler zihnimde anaforlar oluşturuyordu. birkaç kez düşüncelerimi ailemle ve arkadaşlarımla paylaşmaya çalıştım. aile tarafından gelen tepki, bunun gençliğin verdiği idealistlikten ileri gelidği, henüz kendi ailemi kurmadığım için bu tür şeyler düşünmemin normal olduğuydu. arkadaşlarımsa genelde ne demek istediğimi anladılarsa da üzerinde durmadılar. onlar için önemli olan aydan aya maaşlarını almaktı.
    ···
  16. 16.
    +1 -1
    @1 üniverstede am peşinde koşup kafelerde sürteceğine kendini geliştirseydin. bi bankada 1800 liraya çalışmazdın. zor olmazdı.
    ···
  17. 17.
    0
    @43 devam panpa
    ···
  18. 18.
    0
    rezerv
    ···
  19. 19.
    0
    anlat güzel panpam sıkma canını bu ülkede kim hakkını kazanmışki maddi olarak, devlette çalışmayı hiç düşünmedinmi panpa
    ···
  20. 20.
    0
    devamı için reserved
    ···