Sabah kahvaltıdan sonra günün binliklerini hesaplayarak 4 oda yana doğru, kankimin, abimin yanına gidiyordum..

Şu dünyada 2 hastadan daha yakın olamazdı kimse kimseye.. Bunu 15 inde kavramış bir yetişkin olarak gidiyordum..

Tam kapıyı açıp odaya girmek üzereyken uzaklardan bir sesin ikazı ile durdum ve kapının sağına asılmış acı tabloyu gördüm..

" Enfeksiyon tehlikesi! Yetkili dışında girmek yasaktır..! "

Neydi amk şimdi bu? Ne yani nolmuş enfeksiyon varsa diye sitem ediyordum çocuk aklımla.. Ölümcül derecede bulaşıcı birşey olduğunu öğrenene kadar. O yazıdan sonra bir daha hiç görmedim o abiyi, hiç duymadım sesini ve belkide ölümü bile gizlendi benden..

Acı nedir neyler? Gam nedir? Keder nedir?

Nedir bir insanın sevdiğini bir daha görememesi?
Nedir bir insanın dah 1 haftadır tanıdığı insanı abi gibi benimsemesi?

Hayat acıdır beyler, hayat yük bindirir omuzlara ve yürü ya kulum der Allah, sırtındaki yükler ile.. Imtihandır bu.

Bu gece gülmek bir yana dursun beyler, bu gece derdin kamcışı yüreğiim..

15 inde bir tokat daha yemiştim hayattan, yediğim sayısız tokata rağmen..

Dert nedir beyler? Bir insanın çocukluğunu yaşayamamış olmasımıdır?

Yaşıtları koşar oynarken bir köşeden onları izlemekmidir?

Nedir beyler nedir? Şuncacık yaşına rağmen kurtulma ihtimali ölme ihtimalinden daha düşük ameliyatlara girmek midir?

Peki acı, merhamet nedir? Ameliyata güle oynaya giderken, arkanı döndüğünde Diz çökmüş ardından ağlayan annenin yüzünde ki ifade midir?

Sevgi nedir beyler? Hayatına her giren kıza, bari bu beni olduğum gibi kabul etse demek midir?

Emek nedir peki? Zorluk nedir? Çocuğu hiçbir şeyden geri kalmasın diye sabahlara kadar mesai yapan babanın geldiğinde ayaklarında hissettiği sancı mıdır?

Ya dostluk? Sen yorulunca seni sırtında taşıyan adamlar mıdır?

Ve en önemlisi derman nedir beyler? Işte onu biliyorum bee binler, onu çok iyi biliyorum..

Dertde yaradandan, dermanda yaradandan..

Derman; her acıya, ızdıraba rağmen şükür edip, tebessüm edebilmektir..

Acının, derdin, sevginin, dostluğun, gamın, kederin, mutluluğun her türlüsünü erken yaşındaa görmüş yüzü çocuk, ruhu yetişkin bir adam olarak diyorum ki sizlere ;

Sevin ulan hayatınızı !! Şükür edin beyler, sizin yaşadığınız hayatı yaşamak isteyen milyonlarca insan olduğunu unutmayın, sevin, sevilin lan!! Hayat kısa beyler, unutmayın ve hepsinden önceliklisi, elinizdekilerin kıymetini bilin.. Çünkü kaybederseniz anlarsınız değerini..

Yazarın dediği gibi;

Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi bildiklerini iddia edemezler..

Hikayeyi burda bitiriyorum beyler zira taburcu olucam yakında ve anlatıcak pek bir şey kalmadı, ama ben yine bu sözlükteyim ve daha çok yazıcakk şey yaşadı bu kardeşiniz.. Takipte kalın..

Sanma ki bir dert sende var;
Sende ki derdi nimet sayan var.

Dinlediğiniz için sağolun, umarım birşeyler katmışımdır hayatınıza!

Geceniz iyi olsun...

Plan basitti muallakler, kankim acil düğmesine basıcaktı hemşire ona bakmak için odadan çıktığında bende odayı basıp operasyonu yapıcaktım... Msjı atmamın üstünden 1 dakika geçmesine rağmen hala odadan çıkan yoktu, kontrol amaçlı yazdım * abi düğmeye bastın mı?*

Cevap çok net ve çok korkutucuydu. *Bastım amk* Ulan?! bu karı yemek için hastayı unutuyor? Iyice dellenmiştim, boğazına durasıca diyerek beddua okuyor ve hala odadan çıkmasınî bekliyordum.. Görmeme ihtimalini hesaba katatak tekrar düğmeye basması için msj attım;

• Kezban 2. tatili yapsın, bi gezsin tozsun amk*

Msj iletilmişti ve saniye saymaya başladım, az bir zaman sonra bizimki koştura koştura odadan çıktı. Tabanları züte vura vura ilerliyordum.. Şimdi sıra bendeydi beyler, çok zamanım yoktu..

Kankim hemşireyi ancak 1-2 dakika oyalayabilirdi.. Vay anasını gibtiğimin oda spreyi gecenin bi yarısı pıs deyince korktum amk, neyse biz işimize bakalım..

Zamanım az, iş tehlikeliydi.. Ama morfinliydim ulan ben, damalarım titriyor, ruhumun derinliklerinde o kebabı arzuluyordum.. Vira bismillah diyip 99 model sandalyem ile daldım içeri..

Amaaann tanrım didimmm oda neydi öylee!!!

Karşımda gördüğüm manzaraa, bende ne konuşacak ağız, ne duyacak kulak, ne gibecek yannan bırakmıştı.. Ve aynı ifadeler karşımda duruyorduu.. Nefesim kesilmiş, ince ince terlemeye başlamıştımm..

Ilk şokun ardından zorlukla açıldı dudaklarımm..
Aa afe afeder afedersiniz..!!

Gelen cevap hem geç hemde insanın kanını donduracak kadar soğuk ses tonundaydı..

Sen kimsin? Kapıyı niye çalmadın?

Evet beyler, karşımda sütyeni ile duran, muhtemelen üstünü değiştiren bir hemşire duruyordu.. 1-2 saniye süzdüğüm ile;

Omuzlarına dökülen buğday sarısı saçları, denizin yakamozla buluşmasından 3-4 saat önceki hali gibi masmavi gözler, oldukça diri göğüsler, güzel bir vücut.. Karşımda duran şeyi sorgulanamaz güzellikte bir varlıktı. Allah dünyayı 6 günde yarattıysa 1 günü bu kıza ayırmış olmalıydı..

Ben yanlış geldim vs gibisinden bahaneler salladıktan sonra çok çok özür dileyip odadan çıkma gayesi ile arkamı dönmüş giderken. Sesi ve tonu ellerime kelepçe vurdu..

"Bir saniye bekler misin?"

Ulan sen bana 1 ömür bekle de ben gene beklerim beee diyemeden tabi buyurun diyerek arkamı döndüm, ama ona doğru degil utanmış edası ile yere bakıyordum. Bir yandan da sahiden utanmıştım amk.

Bunun bana doğru yaklaştığını anlamıştım ama kafam hala yerdeydi.. Belli çok fena azar işitecektim, yada bir tokat yiyecektim.. Kendimi bunlara hazırlarken bu bir anda eliyle çenemi kendisine doğru çevirdi..

Ben ısrarla bakmamaya çalışıyo ayağındayken bu galip çıktı, ve bana dik dik bakmaya başladı.. Bir açıklama beklediği belliydi.. Usulca ve ses tonumu iyice kısarak tekrar özür dilerim dedim.. Sus dedi ve parmağı ile ağzımı kapattı..

Noluyoruz amk dememe kalmadı ve...

Annemin gelişi beni büyük bir faciadan kurtarmıştı. Annem tüm olanları dinledikten sonra sadece uzun uzun gülmekle yetindi, bu durum babamı iyice zıvanadan çıkardı ve yarım kalan küfürlerinide tamamladıktan sonra cekeketini alıp odayı terk etti..

Odadan öyle bir çıkışı vardı ki beyler o haline önce üzüldüm daha sonra aman koy züte gitsin moduna geçtim..

Annemin gelişi ne kadar beni kurtarsada bi o kadarda beni rahatsız etmişti. En yüksek doz morfin verseler yine anama laf etmezdim, babamı özlediğimi fark ettim ilerleyen saatlerde. En büyük eğlencemdi o benim, stres atma aracımdı..

Son olaydan sonra hepten odaya kapatılmış, yine gibik havucu izliyordum. Tek fark artık koridora çıkabiliyor, servisin içinde küfür etmeme ve diğer insanları rahatsız etmeme şartıyla gezebiliyordum. Şartları çiğnemiyordum, yada onlar öyle sanıyordu..

Bir arkadaş edinmiştim kendime, 4 yan odamda bir abiydi, benim tüm gavatlıklarımı duyduktan sonra hoşuna gitmiş olacakki benimle tanıştı.

Yalnız üzücü olan bir durum vardı, 20 yaşındaydı ve geçirdiği trafik kazasından dolayı bacağı kesilmişti ben ilk başlarda bu durumdan habersiz yine puştluklara devam ediyordum ama bunu öğrendikten sonra tüm enerjimi ve neşemi o adamla paylaşmaya başladım.. Yüreğim yanmış o adamın, o gencecik delikanlının hali içimi cız ettirmiş. Bana hayatı bir kez daha anlatmıştı

Hayat kolay değildir beyler, bu hikayede sadece güleceğini sanan varsa usulca terk etsin burayı. Bu hikayede acıda var kederde..

Ama bu hikayede olan morfin genelde yüzümüzün gülmesini sağlayacak..

Evet ne diyorduk, tüm zamanım o abi ile geçmeye başlamıştı, ha yine rahat duruyor muydum hayır? akacak morfin damarda durmaz beyler.. Tek fark artık her icraatımı o abiyle yapmaya başlamıştım..

Bilirsiniz hastane yemekleri güzeldir genelde amaa hiçbiri nöbetçi hemşirenin gecenin bir yarısı yediği kebap kadar olamaz..

Aklım, fikrim ve benliğim nöbetçi hemşirenin yemekleri olmuştu artık.. O yedikçe ben hazmedemiyordum hatta hatta sırf belki utanır yemez diye buna yok şöyle kilolusun yok böyle şişmişsin diyip gaza getirmeye çalışıyordum.

Peki işe yaradı mı? Hayır, amk kevaşesi benim inadımamı yapıyordu anlamadımda yemekler 2 misline çıktı aq, paketçinin biri gidiyor biri geliyor.. Karı yiye yiye ülkeyi bitirecekti..

Milliyetçi damarlarım ile bu duruma bir son vermeye karar verdik !!