korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

lan bi kişi yazıyor hep. gece geleceğim. hazır olun hikayenin asıl olayları için

ulan oc herıf tamda gece uyanıp bı taklar gordugum vakıtlerde anlatırsın zaten yarak kafası

ispanyolca
konuşuyorlar
ğanğa istersen
geldiklerinde haber
ver bana tercümesini
yaparım sana.ama nasıl
haberdar edeceksin beni
hemen endişelenme ben hiç
korkmam doğaüstü varlıklardan
hem benim için yeni bir heyecan
olur suç işlemekten heyecan alıyorum
anlıyor musun. hepsinin dıbına korum ben
sen merak etme. kendime bu konuda güveni
yorum ğanğa özellikleri varlıklar dişiyse
mutlaka bana haber ver birlikte takılırız hem
sana da bu kadar korkunç olmadıklarını nasıl baştan
çıkarıldıklarını öğretirim dıbına koduklarımın hepsinin

bak
bunu
dinle
hem kafan
dağılır hem
de rahatlarsın

http://www.youtube.com/watch?v=MiDB3k4cBQc

dıbına kodumun iyi sallıyon ama güzel hikaye reserved.

arkadaşlar geldim. rezervleri alalım. dinleyenler burada mı?

burada olanlar ses versin devam ediyorum

annemin yırtmış olduğu muskanın küllerini bir kaba koydum ve direk hocanın yolunu tuttum. hocanın yanına gittiğimde durumdan oldukça şaşkındı böyle bir şey mümkün değil gibisinden bana baktı ama yaşananlar bunun mümkün olabileceğinin kanıtıydı. Hoca olayı uzatmak istemiyordu bunu anladım. Beni dışarı çıkarmaya çalışıyordu, hatta daha gelme bunları kafandan uyduruyorsun, kendin yakıyorsun gibi cümlelerle olayı geçiştirdi. Ben de olayın pek uzarında durmadım. Hatta unuttum diyebilirim. 4 5 ay geçmişti normal yaşantıma geri dönmüştüm. Bu süre zarfında sevgilim dahi olmuştu. Onla çeşitli heyecanlar yaşadık mezarlıkla seviştik öpüştük. nickim buradan gelmekte. Aynı şeyi tekrarlamak için farklı bir mezarlığın yolunu tuttuk bu sefer amaç korkumuzla yüzleşmek daha da içerilere girmekti...

dinleyen kimse yok sanırım.

var devam et takipteyim

mezara girdik ve daha da içeriye doğru gittik. Aslında tinerci, bekçi birilerinden korkuyorduk mezarlıklardan değil. mezarlığın içinde ışık olmamasına rağmen içersi çok aydınlıktı nur inmiş gibiydi. zaten şehit mezarları da vardı orada. belki de ay ışığının yansımasıydı bizim gördüğümüz. benim kulağım çınlamaya başladı ama öyle böyle değil. çok aşırı. kulaklarımı tuttum bekliyorum ne olacak diye. kız arkadaşıma sende de varmı çınlama diyecektim yanıma baktığımda kimse yoktu mezarlığın ortasında tek başınaydım. o kadar içeriye girmişim ki nerede olduğumu tahmin bile edemiyordum. bizim geldiğimiz mezarlık değildi burası...

yunanca kanki o sesler :D

reserved

mezarların üzerini okumaya çalışıyordum ama türkçe yazan hiçbir şey yoktu. farklı bir alfabe vardı bazı mezarların tipi değişikti. normal dikdörtgen yerine üçgendi bu mezarların tasarımı. sadece bir kaçı böyleydi. korkuyla koşmaya başladım. bir mezarın üstüne iki göz beni takip ediyordu. herhangi bir hayvan zannettim ama gözleri o kadar çok parlıyordu ki bunu kesinlikle anlatamam size. bunun verdiği korkuyla bekçi kulubesine doğru koşmaya başladım. oraya vardığımda bekçi hiçbir şey olmamış gibi oturuyordu. adama seslenmeme rağmen beni duymuyordu cevap vermiyordu. sanki farklı bir aleme onların alemine geçmiştim. cama vurmama rağmen tepki vermiyordu. cama taş attım o derece korkmuştum. cam kırılmıyordu. hatta herhangi bir titreme bile olmuyordu

onları duvara çizmek için ne kadar uğraştın lan doğruyu söyle

züt korkusuyla hemen dışarı çıktım. dışarda tabiri caizse in cin top oynuyordu. sessizlik ışıklar kapalı hiçbir şey hareket etmiyor olduğu yerde duruyordu zaten başka birini daha göremedim. tekrar eski şeyler mi başlıyordu yine mi ruya görüyordum bunu anlayamadım. artık ne rüya değil ne rüya bilemiyordum anlayacağınız gibi. koşuşturma sonunda evime varabilmiştim. allahtan algılayamadım yer evime yakındı. evin etrafındaki binalar sanki farklı gibiydi ama gibtir et deyip direk eve gittim. kapıyı abim açmıştı yüzümdeki korku ifadesini görüyordu. ne oldu dedi geçiştiren yanıtlar ile hemen odaya girdim. eve geldiğimde saat gece 1 olmuştu. kıza mesaj attım ama kız seninle bugün hiç buluşmadık dedi. birden şok olmuştum nasıl olur lan bu diye. kafayı yiyordum herhalde. o günün gecesi daha da hareketlendi. çünkü uyuduğumda başıma gelecekler biraz saçma ve bir o kadar korkunçtu.

reserved

yine uyuduğumda ani bir irkilme ile rüyanın içinde uyandım. ama rüya olduğunu biliyorum. üzerimde bir yük olduğunu da hissediyorum. uyanmaya çalışıyorum ama uyanamıyorum. tekrar o işittiğim sesleri duyuyorum. sert bir şekilde kulağımda fısıldamalar işitiyorum. çabuk getir onları buraya. buraya aitsin. burada olmalısın gibi sesler. lan bağırıyorum nere mk nere ne diyonuz kimsiniz. yine tekrarlıyorlar aynı şeyleri. bir sözü üç beş farklı kişinin ağzından duyuorum. ani bir irkilme ile gözlerimi açıyorum. ranzanın o üst yatağın alt kısmında, mezarda gördüğüm yazılar. tam başucumda ise taş parçaları, yaprak parçaları, bacaklarımda toprak parçaları var. ne olduğunu anlıyamıyorum ama kıpırdayamıyorumda.

üzerimde incir ve incir kökü var. kulağıma yine fısırtılar geliyor. bizim buradan çaldıklarını getir. buraya getir. bize aitsin gibi konuşmalar işitiyorum. istemsizce bütün bu üzerimdeki yanımdakilerini topluyorum. hepsini bir poşete dolduruyorum. gecenin 4ünde bunları toplayıp mezarlığın yolunu tutuyorum. neredeydi bu mezarlık hiçbir fikrim yok sadece yol beni nereye zütürürse oraya gidiyorum. şanslıyım ki ev de uyanan kimse de yok. bir de şöyle birşey istemesemde bunları ben yapıyordum engel olamıyorum.

mezarlığı bulduğumda bu sefer o bekçi orda yok. kimse yine yok karanlık. ay ışığı sadece mezarlığı aydınlatıyor. bir ağaç sökülmüş ama bildiğiniz kocaman kökü oradan çıktığı belli amk benim elimde ise sadece ufacık bir kök var. kökü taşları ne var ne yok o açık olan toprağın içine atıyorum. bu sefer mezarlar olduğu gibi normal gözüküyor. istemsiz bir şekilde toprağı ellerimle o boşluğa atıyorum. burayı kim kazmıştı burayı benim kazmam imkansızdı. nasıl olabilirdi. gece boyunca o boşluğu ellerim ile kapatmaya çalışıyordum.