korkulu hikaye dinleyin piçler artı 18

dinleyen var mı lan?

ertesi sabah oldu. ama ben o gece sabaha kadar uyuyamadım. sanki üzerimde 4 5 çift göz vardı. tavana gözlerimi dikmiş yatıyordum. karanlık odanın içinden bana bakan gözler görüyor gibiydim. sağıma soluma bakıyordum, görünürde bişey yoktu. sabah ezanı okuyana, hava hafif ışıyana kadar uyuyamadım. dün gece noldu öyle? diye soruyorum kendime. neyse kalktık, kahvaltı hazırlıyoruz. teyzem bana çok kötü bakıyordu. annem de teyzemle göz teması kuruyordu sanki bişey anlatmak ister gibi. ben konuyu açmak için uygun zamanı kolluyordum. kahvaltıdan sonra dışarda oturuyorduk. tam zamanıdır, daha ne kadar bekleyecem lan? diyerek dün gece olanlar neyin nesiydi? diye sordum teyzeme. "her şeyi mahvettin." diye bağırdı bana. anlamadım neden bahsettiğini. sonra annem beni aldı, salona geçtik. "n'oluyo? bişey anlamadım. dün gece ölüyodum korkudan. şimdi de suçlu oldum. biri anlatsın. burada neler dönüyor?" diye bağrınıyorum. "tamam, sus. geç şöyle. anlatıcam" dedi annem.

beni sev

sebilden suyu doldurdum şişeye. teyzem "hadi çık uyucam." dedi yine sert bi dille. "iyi geceler." dedim, çıktım. karanlık holde ilerlerken altıma yaptım yapacam nerdeyse korkudan. evin kapısının yanındaki pencerenin tülünün sola doğru açık olduğunu gördüm. lan bu kapalı değil miydi ben inerken? diye soruyorum kendime. yanlış hatırlıyorumdur uyku sevmesi diyorum. bi yandan feci tırsıyorum. hızlı adımlarla bu pencerenin önündeki merdivenlere geldim. bir adım attım ki cama biri tıkladı. kafamı çevirdim bahçeye doğru. o karanlıkta bahçe kapısına hızla giden bi ışık gördüm yine. ruhum çıktı lan yerinden. aklım gitti. çığlık attım o anda. birileri uyansın da kurtarsın beni ne olduğunu bilmediğim şeyden diye. annem fırladı geldi yanıma. olanları anlattım ona. teyzem de geldi. ama bana düşmanıymışım gibi bakıyor böyle. annem de farketti bunu. "neyse yatalım da yarın gündüz sağlam kafayla konuşuruz." dedi, sanki bişeyleri örtbas etmeye çalışıyormuş gibi.ben gönülsüz de olsam çıktık, yattık.

rezerved

seri anlat yoksa giberim kesin sazan. avı da neyse

koycağın capsi gibeyim dıbına kodumun huursu. varsa güçlerin gel bana yap bi kaç numara sülalesini gibtimin

dıbına koduumun kevaşesi püskevit yiyodum koyacağın capsi senin ırzını nefsini gibeyim

reserved

upupupupup

neyse artık. ben kararttım gözümü. mutfağın kapısını açıyordum yavaşça. kapı teyzemin sözünü ettiği pencerenin tam karşısında. divan da pencerenin altında. o anı sittin sene unutamam. filmlerde ağır çekim olur ya böyle kadın açar kapıyı, kafayı yavaşça kaldırır falan aynen o şekilde bi an yaşadım ben o gece. ağır çekimde açtım kapıyı, kafamı kaldırdım. ve teyzem divanda oturuyordu, pencere açıktı. pencere buğday tarlasına bakar, ucu bucağı yok böyle o tarlanın. o karanlıkta da haliyle hiçbir şey olmayan bir boşluğa bakıyor demektir bu. ben o karanlığın içinde pencerenin önünde etrafına ışık veren bir varlık gördüm. şeffaf ama sanki varlığının sınırlarından o karanlıkta etrafa ışık saçıyordu. bahçenin çitlerinin dibindeki çam ağaçlarının kozalakları görünüyordu bildiğin. öyle güçlü bir ışık vardı. bu anlattıklarım 3 saniye içerisinde oldu ve teyzem gülerken aniden bana döndü, baktı. Aynı hızla birden kafasını pencereye çevirdi. ışık yoktu. "ne işin var bu saatte burda?" dedi bana. ben konuşamıyordum. "su alacaktım.sen napıyosun teyze?" dedim. "ışık vardı. neydi o öyle?" dedim. ağlayacam nerdeyse ama. "uyku tutmadı.ne ışığı yahu? bişey yok. uykusuzluktan hayal görmüşsün sen." dedi. "kendi kendine mi gülüyodun yani?" dedim. "evet. aklıma bi fıkra gelmişti, ona gülüyodum. hesap mı verecem sana ya? allalla." gibi sert bir çıkış yaptı bana. daha önce teyzemden böyle bir tepki almamıştım, şaşırdım. biraz önce şahit olduklarım nedeniyle kalbim hala küt küt atıyordu.

rezerve

o ne amk cin yannanı mı ?

hiç mi okuyan yok ? zütünüze koyim.

dedemin ölümünün üzerinden 2 haftadan fazla geçmişti. annemle ben 2. katta kalıyorduk. gece 3 gibi birden gözümü açtım. sanki biri dürtmüştü ve uyanmıştım. bazen oluyordu bu bana. hatırlayamadığım bir rüya yüzünden uyandığımı düşünürdüm. komodinin üzerinde duran su şişesine baktım, boştu. aşağıya inip mutfaktan su alacaktım. ama biraz tırsıyordum. bikaç gün önce duyduklarım nedeniyle inmesem mi diye düşünüyordum. o zamanlar hiçbi şeye inanmıyorum modunda takıldığım için bi an cesaret geldi. yoktur lan bişey dedim. çıktım odadan. merdivenlerden ağır ağır iniyorum. bi ses duydum. anans*iiim oldum. merdiven gıcırdıyormuş. altıma yaptım o an yemin ediyorum. sonra dedim lan bişey yok işte ne moda giriyosun? indim aşağıya. 1. kata indiğinde evin kapısının yanındaki camdan bahçeyi de görebiliyorsun. karanlık dışarısı, zifiri hem de. bakmamaya çalışıyorum ben o tarafa. mutfağın ışığının yandığını gördüm. kapı kapalıydı ama. şimdi o karanlık holden kendimi mutfağa atmak istiyorum bi an evvel. ama bi yandan da yapıyorum altıma.

binler.

okuyo musunuz dıbına koyim?

okuyamadım ya la . acilen asılmam lazım dikkatim incin

@8 tıklayanı gibsinler.

@1 sen şunu bi izle http://goo.gl/ALh7j