kıyıya vuruyordu cesetlerim

@711 öyle bir hatundan uzak durulmaz... hele hakkında öğrendiğim şeylerden sonra..

-Ne yaptın dikildin mi karşısına?
-Hayır, henüz yapmadım bunu.. hoşgeldin bu arada, nasılsın görüşmeyeli?
-Her zamanki gibiyim, seni de aynı gördüm..
-O geceki sohbet için teşekkür ederim, buna fırsatım olmadı, numaran da yok..
-Numaramı verdiğim insanların canı yanar genelde
-Senin kadar canı yanıyor mu onların da?
-Birşeyler biliyor gibi konuşuyorsun; söylenenlere inanma hemen..
-inançları zayıf biriyim ben zaten.. senin gibi..
-Öldü o! Karşıma getirdikleri başka biri, yalan söylüyorlar, beni rahatlatmak için yapıyorlar bunu..
-Kimbilir; belki de haklısındır..şu anda bir sevgilin olmasını istemiyorum zaten ama sen bana nasıl yardımcı olmaya çalışıyorsan ben de belki bunu yapabilirim..
-Senin yardıma ihtiyacın yok ki; cesarete ihtiyacın var sadece..
-Siyah saç yakışmış bu arada; kızıl halin korkutucu
-Sürekli değiştiriyorum zaten

-Klagib kadın pgibolojisi..
-Şaşırmış görünmüyorsun seni burada bulmuş olmama?
-Şaşırmayacak kadar kirliyiz be Özge, sen de farklı değilsin.. Seni gördüğüme sevindim ayrıca..
-Güzel laftı bu bak, bazen klişeleri aşabiliyormuşsun
-Teşekkür ederim, realite bu ama..Her nasıl bulduysan beni iyi yapmışsın; kafam allak bullak yine, gerçi senin kadar olamaz ama
-Senin hala bir şansın var
-Mezarına gidiyor musun eski sevgilinin?
-Gidiyorum..
-Ben de gelmek isterim bir gün seninle eğer senin için sakıncası yoksa..
-Bu mümkün değil... Hiç burun buruna geldin mi ölümle?
-Askerdeyken oldu bu dediğin
-Şunu bil, ben nefes alıp veriyorum ama Volkan’dan daha ölüyüm şu anda ve ölümsüz bir tanrı gibi hissediyorum kendimi..Ölmek istiyorum ama bana ihtiyacı olanlar var..
-Kimlerin ihtiyacı var sana?
-Kendini hiç ölmeyecek sananların.. hiç aldatılmayacağını , acı çekmeyeceklerini düşünenlerin..
-Bu kutsal bir görev olsa gerek..

-Sen de aslında tipik bir huur çocuğusun..
-Bazen kırıcı olabiliyorsun Özge, kızıl saçlıyken daha naziktin
-Yoo samimiyim söylediklerimde, karşısına dikilip ‘ben geldim’ demedikçe de öyle kalacaksın
-benim canım annemle ne ilgisi var bunun?
-Yapmayacaksın de mi bunu?
-Şu ara çok yoğunum, bir de öyle bir gerginliğe hazır değilim..
-Üstünüze yoktur ertelemekte ve yok olmakta.. Erteledikçe yok oluyorsun zaten
-Oturdum bir gün boyunca düşündüm dediklerini aslında ama..
-Ama bir sürü olumsuz şey geldi aklına.. Yapacağın sadece bir kelime söylemek, ‘merhaba’..bunu diyeceksin sadece ve belki de kollarına atlayacak o anda
-Kaç yıl geçti üstünden biliyor musun sen?
-Bunun önemi yok, her zaman bir kişi vardır insanın hayatında 80 ine geldiğinde de onu anımsar hep hayat ikisini farklı yerlere atsa bile.. ve iki taraftan biri hamle yapmadıkça, bu iki birbirine ait ruh kahrolarak ve ‘keşke’ diyerek yaşar.. yaşar ama her gün ölür aslında farkında olmadan..

-Neden ısrar ediyorsun ki? Kimlerin hayatını zehir ediyorsun kimbilir, onların üstünde denesene tüm bunları
-Sen bana benziyorsun
-Hayır senin yerinde olsaydım yatardım mesela bana benzeyen bir adamla
-Bunu yapabiliriz zaten
-Belki bir gün olur bu..
-Gitmem lazım, işim var
-Gene beklerim, ben buralardayım genelde..
-Biliyorum nerelerde olduğunu meraklanma; umarım bir sonraki görüşmemizde bir şeyler değişmiş olur hayatında..
-Umarım, bir dahaki sefere sarışın olarak çıkar mısın karşıma?
-Olur..
-Teşekkür ederim..
-Hoşça kal..

Kalktı ve gitti karanlığı yırtarak ve gerçekten bir tanrıça gibi yürüyordu, Yaradanın kokusuyla içmeye devam ettim bir süre ve evin yolunu tuttum..

bugünlük bu kadar, pazartesi görüşürüz...

bir şarkı koymadan gidilmez,

(bkz: http://fizy.com/#s/1ai3cd)

yaz lan huur taku seni mi bekleyecez pazartesiye kadar amik. Bu hikayede hepimizin emeği var

reserved

buna da bi rezerve. baştan okucam.

todon reizsimsin idolümsün daimi rezervecinim kendi, hayatımda cevaplar buldum sayende Allah basımızıdan ekgib etmesin seni abim muah

günaydın iyi haftalar, 10:30 gibi başlarım rezervelerinizi alın

Özge Fulya’yı tekrar aklıma sokmayı başarmıştı; benim de yıllardır cevabını aradığım bir sürü soru vardı; bir şekilde karşılaşmamız ve konuşmamız gerekiyordu gerçekten.
Peki Özge neden bu olay için yanıp tutuşuyordu?
Daha aramızda neler geçtiğini, nasıl ayrıldığımızı, nasıl başladığımızı..
Kısacası hakkımızda hiçbir bilgisi olmadığını düşünüyordum; ancak doğru tespitleri de vardı.
Örneğin, insanın hayatında iz bırakan sadece bir kadın veya bir adam olduğuna ben de inanıyordum..
Fulya’nın hayatındaki ‘iz bırakan’ da ben miydim acaba?
Geçen yıllar içinde beni ortadan kaldırabilecek bir adam çıkmış mıydı karşısına?
O gece arabayla onu eve bırakan adam mıydı bu?
Özge karşıma çıkmış ve bütün sinir sistematiğimi gibip atmıştı.
işin yarattığı stres ve kafamda kurduğum bir dünya soru gece uykularımı kaçırmaya başladı.
Her gece içmeye başladığım bir dönemdi bu ve genelde dağevinde kalmayı –yalnızlığı-tercih ediyordum.
Hande ile ilişkimiz devam etse de benim hal ve hareketlerimden yolunda gitmeyen bir şey olduğunu hissediyor olmalıydı.

Fulya gecenin kendisiydi o gün..
Aklımda kesit kesit hatıralar..
Kordon’da deniz kıyısına oturmuştuk bir akşam, Gündoğdu’da Yunan Müzikleri çalıyordu..
Yunan gecesi gibi birşeyidi herhalde, usul usul yağıyordu yağmur ve orkestra ıslandıkça daha bir aşka geliyordu.
Sarmaş dolaştık o akşam, gözlerimiz birbirine kilitlenmiş ve ölüme mühürlenmiştik resmen.
Dansa kaldırdım onu, yağmur değil de bakışları sırılsıklam yapmıştı beni..
Belki yarım saat dans ettik, gözlerimizi birbirimizden ayırmadan..
ve bitirdiğimizde dansı, etrafımızdaki herkes alkışlamıştı bizi, yanaklarımız biliyordu o zamanlar al al olmayı; utanmıştık açıkçası ama üstümüzden attığımızda bu duyguyu tekrar sarılmıştık birbirimize kahkahalar atarak..
Oralarda olmalıydı işte cesetlerimden biri..
Dağevinin yakınlarında hiçbir ev yoktu, bu yüzden rahat rahat son ses açardım şarkıları..
O gece votkayı fazla kaçırmıştım, aynı Kordon’daki geceye benzer bir yağmur yağıyordu dışarıda..
Hırkamı giyip verandaya çıktım gece 2 gibi, ertesi gün iş yoktu ve kendimi hiç de iyi hissetmiyordum.

Hafif bir sis oturmuştu ormana, karşımdaki manzara karanlık ve ürkütücü görünse de, insanoğlundan daha korkunç bir şey olduğuna inanmazdım.
Bahçenin bitiş noktasında tam ışığın altında o kız çocuğunu tekrar gördüm o anda.
Benden 25-30 metre ilerideydi ve gözlerini dikmiş bana bakıyordu bembeyaz elbisesiyle.
Üç veya dört yaşlarındaydı, son gördüğüm geceden bu yana büyümemişti.
Elindeki oyuncak bebeğin saçlarını okşuyor ve ıslanıyordu yağmurun altında..
Fena şekilde korkmuştum, tek başımaydım dağevinde, saat gece 2’ydi ve bahçemde hiç tanımadığım ve gerçek olmadığını bildiğim halde gerçekmiş gibi görünen 3-4 yaşlarında bir kızçocuğu duruyordu bana bakarak.
içeri kaçsam ne değişecekti ki?
Arkasını döndü ve ormana doğru ilerledi..
Bir sigara yaktım arkasından, altıncı veya yedinci votkamı içiyordum ve başım fena halde dönüyordu..
Bahçeye indim; ayakkabılarımı çıkardım ve yürümeye başladım kızı gördüğüm tarafa doğru…
O sırada ev tarafında bir çatırtı duydum..
Dönüp baktığımda kız verandadaydı ve yine gözlerini bana dikmiş elindeki oyuncak bebekle oynuyordu…

(bkz: http://fizy.com/#s/15g69i)

Votka bardağı elimden düştü onu tekrar görünce…
Arkasını döndü tekrar ve açık olan kapıdan eve girdi..

daha sonra devam edicem, bugün kimse yok

yaz amk.

burdayız panpa iş vesilesiyle biliyosun devamlı yazamıyoruz. söyletme şunu hergün *

Gözlerimi açtığımda güneş karşılamıştı beni, çimlerin üstünde sırılsıklamdım ve inanılmaz bir şekilde başım ağrıyordu.
Kalktım ve eve baktım; kapı hala açıktı ama aydınlığın verdiği özgüvenle içeri girmeyi başardım.
Kimse yoktu evde, bıraktığım gibiydi her şey.
Bir süre daha uyumaya karar verdim, velet gitmiş olmalıydı, belki de hiç gelmemişti…
Öğleden sonra üşüyerek uyandım ve tuvalete gidip bir parti kustum.
Hasta olacağım her halimden belliydi..
Titreme krizlerim geçmek bilmiyordu ve en iyisi annemlerin yanına gitmekti, belki sıcak bir çorba deva olabilirdi bu duruma..
Saatlerce yattım o gün, tek yaptığım aktivite kalkıp arada bir çorba içmekti..
Annem iyi bakıyor ve kızıyordu bana, ‘Çok matah bir şey sanki içki, al işte haline bir bak’
Bilmiyordu tabi bahçede sızıp kaldığımı ve o küçük kız çocuğunu..
Adı neydi acaba?
Kimin ruhuydu?
Neydi benden istediği?
4 gün boyunca kustum ve baş ağrısı çektim, işten de izin aldım, iyileşmeye dair hiçbir emare yoktu vücudumda hatta daha da kötüye gidiyordum..
Pederler hastaneye gitmeye ikna ettiler beni ve Kent Hastanesinin yolunu tuttuk..
Kbb boğazımda iltihap görse de şiddetli başağrılarımdan ve ensemde oluşan sertlikten şüphelenip nörolojiye sevk etti..
MR’lar ve tomografiler sonrası ‘menenjit’ tanısıyla hastaneye yatışım uygun görüldü..
Durum vahim görünüyordu; bu yaşta yakalanacağım bir menenjit beni ölüme gayet rahat zütürebilirdi ve kimsenin o kızdan haberi olmadan gerçekleşecekti tüm bunlar..
Fulya’nın bile…

(bkz: http://fizy.com/#s/3hcdn9)

devam panpa