metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

aramızda geçen diyalog şu şekildeydi;

hande: depresif melankonik takılarak dikkat çekmeye çalışıyorsan hala, başardın dikkatimi yine çektin. ama sunu unutma ben pgiboloji falan okumuyorum.
ben: ( ne diyeceğimi bile bilmezken) - pgiboloji okusanda senin aklın bile almaz ne yaşadığımı.. ben öle etrafında ki zengin veletler gibi babası cebine harçlık koymadı diye buhran geçiren züppelerden değilim kızım. sen git o züpperin yanına ben sana ağır gelirim
hande: sen ağzımdan çıkan iki kelime ye bile değmezsin aslında..
ben: ben aksini inkar etmiyorum zaten.. ben hiç birşeye değmem.

-sinirden gözüm birşey görmüyordu ama onunla kavga etmek bile rahatlatmıştı beni. gariptir ama rahatlamıştım biraz..

çoluk çocuk oturduk seni okuyoz ya da yazdıklarını. naptığımızı anlayınca gelecez geri buraya.

evet sen evet evet sen sennnn liseli bak giberim belanı.. adam bi şey anlatırken komik olma adına yaptığın o gibimsonik entrylerin her harfini vazelinleyip zütüne sıkıştırıp üstüne balgam atıp bi güzel sıçarım ağzına... giberrrleerr oğlum giberler

panpa sen anlat hikayeni.. sende buldum kendimi

not :sevişelim mi

not2:ılık değilim

rahatsız etmeyin adamı giberim.

anlat panpa

soyunu sopunu gibeyim nolduk lan öyle hande aklını alırım ... devam panpa

bir hışımla yanımdan uzaklaşırken sanki son kez koklarcasına parfümünü içimin derinliklerine çekip, benden uzaklaşmasını izliyordum.. rahatlamıştım çünkü sorumluluk altına gireceğim sadece babam kalmıştı yanımda.. hande den tamamiyle kurtulmuştum diye düşünüyordum..

O günüm rutin bir şekilde devam etti.. ama akşam eve gidemedim.. babamın bu kadar gurur duyduğu ben!, güçsüz zavallı biri olmuştum.. ve bunu babam görmemeliydi.. tezgahtar arkadasım ahmeti ( ismini atıyorum suanda çünkü hala sahaflarda çalışıyor tanıyan çıkabilir) aradım ve bi ocakbaşında içerken buldum kendimi... içiyordum çünkü nedenlerim vardı.. içiyordum çünkü babamı günden güne gözlerimin önünde kaybediyordum.. içiyordum çünkü... siz hiç aşık olduğunuz bir kıza sırtınızı döndünüz mü? içiyorum çünkü ben döndüm...

başın saolsun panpa. öğleden beridir devam ediyorum seni dinlemeye

reserved

o dediğin telefon mp3 çalmıyor bin gibtir git hadi

ağlayarak rezerveledim.
başın saolsun panpa

içtikçe gülmeye, gülerken ağlamaya devam ediyordum.. gülüyordum çünkü yenildiğimi kabul edemezdim.. rakı kadehimi dudaklarımla buluşturmadan önce hep ağzımdan " sağlığa" sözü döküldü .. saglığa... beynimi uyuşturduğum an anladım ki sağlık; aslında bizim yoktan var ettiğimiz bir hiçmiş.. bunu anladığımda ise gözyaşlarım artık durmuyodu.. bende bırakmıştım artık gözyaşlarımla savaşmayı.. kaybetmiştim ama kimin umrundaki? ahmet ise savaşta yenilen arkadasının yarasını sarmaya çalışıyordu umarsızca..

gece okuyacam

@289 başın sağolsun panpa ben de dedemi gırtlak kanserinden kaybetmiştim.

@398 devam edicem güzel gidiyor

eve dönüşüm zor oldu.. sırtımda dünden itibaren varlığını hissettiğim kamburumla birlikte eve girdik.. annem ben eve girene kadar uyumaz.. saat kaç olursa olsun bekler beni sabırla, inatla.. kapıyı açıp beni karşıladığında hayatımda ilk defa tokat yedim, o elini öptüğüm güzel ellerinden.. ağladı.. -

yazık sana dedi.. utan su halinden dedi.. babanın umudu sensin..git aynada bak o umudu ne hale getiriyosun dedi..

aslında sözleri tokattan daha çok acıtmıştı yüzümü.. o sözler beni kendime getirdi.. o gece dünden biraz daha rahattı.. alkolün verdiği yorgunlukla nasıl uyuduğumu bile hatırlamıyordum

reserved okuyacam bin sağlam yazıor

reserved panpa elimde çekirdek okuyorum

reserved

rezerved okuyacam sonra

babamın tedavisi başlamıştı.. ilaçlarla birlikte sesi günden güne kayboluyordu.. duymakta bile zorluk çekerken kulağımız nöbetteydi, bir şeyler söylediğinde duymazsak kendini kötü hissetmesin diye.. artık yemeklerden tat almamaya başlamıştı.. doktorun verdiği özel yemeklerden hazırlıyordu annem... 29 senelik evliliği boyunca evimizden ekgib olmayan rakının adı bile evimize girmez oldu.. annem hiç babamın sevdiği yemekleri yapmadı bize.. canı çekmesin diye.. bizde babamın yediği yemeklerden yedik büyük bir iştahla.. tatsız tuzsuzdu ama hayatımızda hiç yemediğimiz kadar iştahla yedik babamızla.. atamızla.. canımızla..