nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/2b7lab

“farkındayım çok ani olduğunun, ama beni dinlemen gerektiğine inanıyorum. Ebru, eğer içinde bana karşı gerçekten hiçbir şey kalmadıysa söz veriyorum sonsuza kadar uzak duracağım hayatından. Seni üzmek için yapmıyorum bunları, seni mutlu etmek istiyorum ben, seni mutlu etmeme, en azından denememe izin ver istiyorum.”

Yaşlar yanağımdan süzülür, dudaklarım şefkatle yukarıya doğru kıvrılırken, mesaj puntolarına bile bulaştığını hissettim sevgimin..

Sen de hisset ebru..diyorum ya, en kötü ihtimalle bana bir şans verilebileceğini, en azından fragmanımın izlenebileceğini hisset..sonra beğenmezsen, yarısında çıkarsın zaten hayatımın filminden..

Umutla, dua ederek bekledim bir sonraki mesajını..telefonun ekranını okşuyor baş parmağım usul usul..şimdi..yüzü ellerimin arasında olsaydı da, yanaklarını, saçlarını okşasaydım keşke..

Yastığım duvara dayalı, dizlerim karnıma çekik, çarşaf tepemde..ayaklarımı yatağın zemininde titrete titrete bekliyorum..

Birkaç dakika sonra yine aydınlandı telefonumun ekranı,

“hakkın var mı peki buna? Hem, belki sevgilim ya da hoşlandığım biri var benim? Nasıl bu kadar emin hareket edebiliyorsun?”

“biliyorum hakkımın olmadığını, kim olsa şans vermez bana, hatta ben bile kendime vermem o şansı belki de..ama senin bunu yapabileceğine dair bir umut var içimde, acı bana gerekirse. Sevgilin de olmadığına inanıyorum..var mı? yok..lütfen olmasın..sevdiğin de olmasın..”

Bunu hiç düşünmemiştim beyler..harbiden, kızın ya zaten sevgilisi vardıysa? O zaman çok büyük ayıp etmiş olurdum..

Ama yoktu işte..yok..bence yok…olamaz..olmamalı…belki benden sonra olmuştur..hatta onu takip ettiğim o gün buluştuğunu gördüğüm sakallı elemandır sevgilisi zamanında..ama şu anda yok…olmasın..yalvarırım..

“var ya da yok, ama sen onca zaman sonra, böyle birden bire, hiçbir şey olmamış gibi giremezsin hayatıma”

Hemen cevap yazdım,

“birden bire girmeyeyim zaten..itirazım yok..ben beklerim..ne kadar ceza çekmem gerekiyorsa, ne kadar kefaret ödemem gerekiyorsa razıyım..yeter ki bir kez olsun konuş benimle, anlatacaklarımı dinlet, hatta söylemek istediklerin varsa anlat sen de..”

..duvarlar, gururlar, oyunlar..

Hepsi yok olmuştu gördüğünüz gibi..kafasına dökülen kızgın yağlara,katranlara, gövdesine saplanan oklara, mızraklara, sırtına saplanan hançerlere, kılıçlara rağmen kale duvarına tırmanan bir savaşçı gibiydim şimdi..inatla..inançla…azimle çıkıyordum basamakları..hayatım pahasına sonuna kadar savaşacak, asacaktım sancağı burca..