Hocanın o gür sesini duydum. Kendime geldim. Ama bu taylan ezgi meselesi benim içimi kemiriyordu. Hocaya baktım efendim hocam dedim. Seninle normal bir şekilde tanışamadık dedi. O sırada eşi çorbaları getirmişti. Oda oturdu. Haklisiniz hocam dedim. Annemi babami sordu bana anlattim bende. Küçükken hep mühendis olmamı istediklerini, bunun için ne kadar uğraştığımı. Ulan taylan bu kadar karaktersiz olabilir miydi? Ya ezgi beni bir anda satacak kadar huur muydu? Nermin hanımda katılmıştı sohbetimize. Ki adinin Nermin oldugunu o sira öğrendim. Hocam dedim sizin çocuğunuz var mı? Maalesef yavrum dedi. Çok istedik ama bir türlü olmadı dedi. Üzmek istemiyordum bu güzel insanları daha fazla. Yavrum dedi Nermin teyze bak sen burada yatacaksın senin için hazırladım burayı dedi. Kendi odalarının karşısındaki odayı göstererek. iki odanın arasında banyo vardı. Teşekkür ettim. Hocanın yanına gittim. Kitabı almiş bir şeylere bakıyordu. Bu sırada ben içten içe hala taylan ve ezgiyi düşünüyordum. içimde onlara karşı çığ gibi büyüyen bir nefret vardı. Hocanın oturduğu tekli koltuğun çaprazındaki koltuğa oturdum. Yerini beğendin mi evlat dedi. Sağolun hocam teşekkürler bana evinizi açtınız. Hafifçe güldü. Ne demek yavrum dedi. Bu adamın hayata olan bağlılığı ve yaşama sevinci benim iyi hissetmemi sağlıyordu halada sağlar. Hocam dedim bu gün bana söylediğiniz kelimeler hangi dildeydi dedim. Aramice olduğunu söyledi ve oğlum dedi sana bu kötülüğü kim yapmış olabilir dedi. Kesinlikle taylan bini veya ezgi huuru yapmisti. Benden kurtulup amaçlarına ulaşacaklardı. Bilmiyorum hocam dedim.

Hocanın evine gelmiştik. içeri geçtik. Hanım biz geldik. Çok acıktık aslanımla ne zamana hazır olur yemek diye sordu. Yarım saate olur bey dedi Nermin hanım. O sırada kafamda bir şimşek çaktı Taylanın bugün eve gelmeyeceğini söylediğini hatırladım hayal meyal. Kafamda sürekli taylan ve ezgi vardı. Acaba şu an birlikteler miydi? Taylan bini zaten bu gün eve de gelmeyecekti. Acaba diğer günlerde de buluşuyorlardi. Bir an ikisinden de nefret ettim. Ama taylan böyle bir şey yapmazdı kardeştik biz ulan. Hem ezgide öyle bir kız değildi.

Annem ve babamla aram hep iyi olmuştur. Benim hep mühendis olmamı isterlerdi küçüklükten beri bana mühendis bey diye hitap ederlerdi. Bende onların bu hayalini gerçekleştirmek için lisenin son senesinde it gibi ders çalıştım, sonunda ankarada ki iyi üniversitelerden birinde makine mühendisliğini kazandım. ilkokuldan beri arkadaşım olan Taylan da aynı üniversitede başka bir bölüme girmişti. Her şey bizim için çok güzeldi. Ben hayatım boyunca hep sessiz biri olmuşumdur. Ben ne kadar sessiz ve sakinsem taylan da bir o kadar gevşekti. Birlikte üniversitenin yurduna kayıt yaptırdık. Küçüklüğümden beri dağcılık hep ilgimi çekerdi. Dağcılık yapan insanlara süper kahraman gözüyle bakardım. Üniversitede de dağcılık kulübü olduğunu öğrenince çok mutlu olmuştum. Şimdiki aklım olsa ne o üniversiteye giderdim ne de o kulübe

O gece hiç bir rüya görmedim. Sabah uyandığımda Taylan hala gelmemişti. Zaten şimdi onunla konuşamazdım. Telefonu elime aldığımda bir sürü cevapsız arama olduğunu gördüm. Ezgi çıldırmış olmalıydı. Kitapçıya gidip işimi hallettikten sonra onu arayacaktım. Ama şimdi sırası değildi. Evden çıktım. Kitapçının adresini yazmıştım bir kağıda. Taksiye bindim adresi gösterdim. Yaklaşık 20 dk sonra adresin yazdığı yere gelmiştim. Çok değişik bir mekandı. Avrupa da ki eski yapılara benzeyen bir görüntüsü vardı dışarıdan. içeri girdim, çok sessizdi içerisi. Sanki sadece ben ve o yüzyıllık kitaplar vardı. Kendi kendime böyle bi yere dükkan açarsan kim gelir dıbına koyım dedim. Sonra 70 küsür yaşlarında bir amca geldi. Değişik bir aksanı vardı. Daha sonradan ermeni olduğunu öğrendim. Buyur yavrum neye baktın dedi. Anlattım kitabı falan senin ne işin var oğlum o kitapla dedi. Başımdan geçenleri anlatmak istedim ama vazgeçtim. Amca dedim o kitap bana lazım dedim. Dur geç bir otur bakayım şuraya ben bakayım bi kitaba dedi. Bir şey içip içmeyeceğimi sordu. istemediğimi söyledim.

ya panpa sen bin misin başından bu kadar olay geçmiş insan bi abdest alayım bi namaz kılayım der bi tövbe eder nerde karı kız var ordasın dıbınoğlu senı çarparlar tabi cünüp pekekent

Artık bir pgibiyatriste falan gitmem lazım diye düşünüyordum. Ertesi gün özel bir pskiyatri kliniğine gittim. Epey bir para kitlediler. Neyse oturdum sıramın gelmesini bekliyorum. Sonra adımı anons ettiler. Kalktım doktorun odasına girdim. 50-55 yaşlarında kır saçlı bir adam vardı. Selamlaştıktan sonra bana şikayetimi sordu bana. Olan her şeyi anlattım. Telefonla bir yeri aradı bana döndü ikinci katta seni bekliyorlar oraya uğra sonra tekrar yanıma gel dedi. Neyse çıktım ben ikinci kata elime üç-beş kağıt ve bir kalem verdiler. Bilen bilir böyle anket gibi bir şey. Bazı sorular sormuşlar puan vermenizi istiyorlar. Mesela son zamanlarda çok öfkeliyim 1-5e kadar puan veriyorsunuz. Hallettikten sonra Halit Beyin odasına gitmemi söylediler. Tekrar döndüm doktorun yanına. Bana uyku ilacı ve depresyon ilacı gibi bir şey verdi. Haftaya tekrar görüşelim dedi. Klinikten çıkınca okula gitmek istemedi canım. Dışarıda biraz dolaştım. Telefon çaldı arayan annemdi. Telefonu açtım. Sabah eve geçmişler evde yangın çıkmış. Nasıl olmuş anne siz iyimisiniz dedim. Annem eve geldiklerinde sabah ocağın altını açık unutup dışarı çıkmış. Benim gelmeme gerek var mı anne dedim. Yok oğlum, biz bir kaç gün daha amcanlar da kalıcaz dedi. Peki dedim telefonu kapattım. Çok korkmuştum beyler. Rüyalarımla bunların bir bağlantısı var mıydı? Akşam eve geldiğimde taylan evde yoktu. Bende bir şeyler yedikten sonra bir sigara yaktım. Uyku bastırmaya başlamıştı.

Telefonum yanımdaydı. Hocam müsade ederseniz arkadaşımı arayıp bir haber vereyim dedim. Tamam evladım ara dedi. Telefonu aldım taylanı arıyorum açmıyor. Ezginin normalde beni 1500 defa araması gerekirdi ama bir kere bile aramamış. Onuda arıyorum cevap yok. Ne oldu evlat dedi. Ulaşamadım hocam dedim. Başlarına bir şey gelmemiştir umarım dedim içimden. Annemi arasam mi diye düşündüm ama korkutmak istemiyordum. Kilometrelerce ötedeydi zaten. Boşu boşuna arayıp telaşlandirmanin anlami yoktu. Binbir umutla geldiğim bu şehirde hayatım taktan bir çıkmaz girmişti.

Hemen bir taksi bulmam lazımdı. Ama telefonum yanımda değildi. Sokağın aşağısında ana caddeye doğru bir durak vardı. Oraya koştum. Gece nöbete kalan birileri vardı. Koştum abi dedim çok acil taksi lazım bana. Tamam yeğenim dedi kalktı birisi. Geçtik taksiye hayırdır yeğenim belaya mı bulaştın birinden mi kaçıyorsun? dedi. içimden öyle bir belaya bulaştım ki ben dedim ne sen sor ne ben söyleyim. Yok abi, bir yakınım rahatsızlanmış oraya yetişmem lazım dedim. Tamam dedi yetiştiririm ben seni oraya. Dönüp arkama baktım her tarafta o çarşaflılar vardı. Gölgelerde saklanıp bana bakıyorlardı. Sivri dişlerini bana gösterip gülüyorlardı. Osman hocanın evinin önüne geldiğimizde yıkıldım.

Kapının önünde bir ambulans vardı. Köşedeki lambanın altında o tabutlu adam ambulansa doğru bakıyordu. Ambulansa koştum gittiği hastaneyi öğrendim bende oraya geçtim. Nermin teyze ağlıyordu, yanına gittim. Osman Hoca o kitapla uğraşırken birden yere yığılmış, benim rüya gördüğüm sıralarda olduğunu tahmin ediyordum. Deliye malum olur derler ya o hesap. Sonra evde benim için yazdığı kağıtları almam gerektiğini söyledi Nermin teyze. Tekrar Osman hocanın evine gidiyordum. Kapıyı açtım. Evin içim simsiyah bir dumanla doluydu. Hemen Osman Hocanın yazdığı kağıdı aramaya başladım. Masanın üstünde duruyordu. Evden çıkmaya hazırlanırken birden evin içinde rüzgar esmeye başladı. Rüzgarla birlikte içerideki o dumanda harket ediyordu. Yüzüme çarpıyor ve genzimi yakıyordu bu duman. Hocanın verdiği kağıdı okumaya başladım. Cinler çığlıklar halinde gülüyordu. Bu sefer gördüklerim çarşaflı değildi. Çarşaflılardan daha korkunçtu. ilk defa gerçek formlarını görüyordum. Derileri yanmış gibi gözüküyordu. Saçları uzundu ve iğrenç gözüküyordu. Dişleri yine sivriydi. Dilleri yılanınkine benziyordu. Rüzgarın hızı daha da arttı. Okuduğum şeyler neden işe yaramıyordu.

Haberi okuyunca şok oldum. Yıllar önce intihar eden birisiyle nasıl konuşuyordum ben. Bu durumu kimseye anlatamazdım. Yoksa akıl hastanesini boylardım büyük ihtimal. iki hafta sonra dağ gezisi vardı. Gitmek zorundaydım düzenlenmesi için o kadar uğraşmıştık zaten. Kalmak için bir otel bile ayarlamıştık. Otel sanırım daha yeni açılmıştı ve kış sezonunda ilk müşterileri biz olacaktık, o yüzden fiyat konusunda fazla sıkıntı çıkmadı. Tüm bunları düşünürken akşam olduğunu farkettim. Bu yaşadıklarımın anlamı neydi. Cinler falan mı musallat olmuştu bana. Böyle şeylere hayatım boyunca inanmamıştım ben. Fakat önümde iki seçenek vardı ya deli olduğumu kabul edecektim ya da bu işten bi şekilde sıyrılacaktım. Bir ara yine uyuklamışım. Uykumda yine aynı koridordayım. Duvarda lambalar var fakat yeteri kadar ışık vermiyorlar. Yolun sonunda bir ışık görüyorum. Koşmaya başladığımda yine o ellerin sımsıkı beni sıktığını hissediyorum. Fakat bu sefer ki öncekilerden de kuvvetli. Gitme diye bağırıyor ses, daha zamanı değil. Sesi tarif edeyim beyler. Hafif insan sesini andırıyor ama daha ürkünç, aynı anda birden fazla insan sesinin farklı tonlara bürünerek tek bir kaynaktan çıktığını hayal edin. Tam bu sırada yine nefes nefese uyanmayı beklerken birden çocukluğumun geçtiği sokağa geliyorum. Sokaklar bomboş apartmandan içeri girdiğimde bizim evin kapısının önünde bir sürü ayakkabı olduğunu görüyorum. Kapı hafifçe ittirdiğim de kapı açılıyor. içeri girdiğimde evin içinde dumanlar olduğunu görüyorum. Bir an gördüklerimin rüya olduğunu unuttum ve koşarak mutfağa gittim. Annem mutfakta oturmuş dümdüz yere bakıyor ve ağlıyor. Bağırıyorum anneme anne ev yanıyor çık buradan diye. O ise hala hareketsiz bir şekilde yere bakıyor. Tutup çekmeye çalışıyordum ama tam o sırada rüyadan uyandım. Saate baktım ve saatin gece 3 olduğunu gördüm. O zaman farketmedim ama tüm rüyalarımın bir ortak noktası vardı. Hep gece 3'te uyanıyordum. Hemen telefonu aldım ve annemi aradım.

Kusura bakmayin arkadaşlar işlerim vardı kaldığımız yerden devam edelim hotele geldim üzerimde biraz yorgunluk vardı neyse ezgiyle taylan gene biraradalarda aklıma gene kotu şeyler geliyordu gibimde değildi hotelden çıktım lefterin yanina gitmek için köye geldim lefterin evini bilmiyordum köşedeki bakkala sormak için girdim yasli bi amca vardı ona lefterin yerini sordum bana yamactan yukarı çıkmamı yolun bitiminde ki küçük bi kulübede olduğunu söyledi neyse kulübeye geldim kapıyı caldim kapı kendiliğinden açıldı içerde kimse yoktu içeri girmem gerektiğini düşündüm bi ses geldi ne için geldin evlat dedi beni hocanın yolladığını ve bana yardim edeceğini söyledi dedim biraz bekledikten sonra hafif kir saçlı bi adam oturmami söyledi bana sorununu sordu anlattım herşeyi bana biraz bekle biraz evlat dedi biraz tirsmistim aradan az bi sure geçtikten sonra elinde bi kitapla geldi kitabi açıp kormamami söyledi ne olursa olsun artik gibimde değildi eski bir dille birşeyler okudu kapı açıldı hızlıca kalbim duracak gibi atıyordu soğuk bi rüzgar esmeye başladı kafamın içinde çığlık sesleri duyuyordum sirtimda gene o aci bu sefer daha fazla kemiklerin etimden ayrılıyordu sanki bağırmaya başladım o aciyla hoca kitabi kapadı ve bana zamanı geldi dedi o küçük kızı bulmami ve ona yardim etmem gerektiğini söyledi hava karanlıktı uzun saçlı sivri dişliler disardaydi bu sefer daha çöktü sayamayacak kadar fazlaydilar korkmuyordum artik yoluma devam ettim pesimdeydiler çığlık la bagiriyolardi ilerde ağacın altında o küçük kızdı

Bu herif benim çok sinirlerimi bozmuştu. Ama hayır diyecek cesareti bulamadim kendimde tamam diyebildim sadece. Namazdan sonra yanina gittim birlikte bu adamin evine gectik. iceri gecince bana bir tokat atti. Ne oldugunu sasirdim. Bagirdi sonra ne ariyorsun sen burada dedi. Sinirlendim adama kufur ettim. Sonra o tekrar bir seyler okudu. Sakinlesmistim. Normal ses tonuyla konusmaya basladi bu sefer. Basindaki belanin farkinda misin sen dedi bana. Nasil farkinda olmayayim dibina koyim tabiki farkindaydim. Evet dedim. Senin basinda ki bela cok buyuk dedi. Bana yardim edebilir misiniz dedim. Bu isin ustesinden gelemem ben kendi canimdanda olmak istemiyorum dedi. Nasil bulastin bu ifritlere oglum diye sordu. Buraya onu ogrenmek icin geldim dedim. Gozlerime bakti, bak dedi su geldiginiz yolda bir koy var cogunlugu hristiyandir dedi. Git orada Lefteri bul o sana yardimci olacak dedi. Tesekkur ettim ayrildim hocanin evinden. Hava cok soguktu usuyordum bizimkiler beni bekliyordu yarin kamp yapacagimiz yere gidecektik. Otele donduk. Taylanla erhanin arasinda ki sogukluk dikkatimi cekmisti. Ezgi o adam seni niye cagirdi diye soruyordu. Digerleride benim cevap vermemi bekliyordu. Onlarda merak etmisti. Tanidigi birine cok benzetmis de diye gecistirme amacli bir cevap verdim. Otele dondukten sonra Lefterin yanina gidecektim.

Benden kitabın yerini söylememi istiyor. Ben bilmiyorum dedikçe o daha da çok bağırıyor. Nedense birden acı kesildi. Yüzüme baktı. Gözleri yaşlıydı. Oğlum dedi seni o kitaplada kurtarabilir miyiz emin değilim dedi. Evladım dedi bedenini bu kötü enerji sarmış dedi. Yakında senin ruhunla ayni bedene sığamayacaklar, o giderek hacmini büyütecek ve senin ruhunu ezmeye başlayacak. Senin hayat enerjinden besleniyor bir sünger gibi enerjini çekiyor, halsiz bitkin hissetmen hep bu yüzden dedi. Kitap senin odandaymış dedi. Onu al getir bu gece bizde kalırsın bir çare düşünürüz bu duruma dedi. Anlam veremedim kalktım odama kitap gerçekten de oradaydı. Gittim kitabı aldım. Hocayla birlikte yola çıktık.

Yatağıma uzandım uyumak istemiyordum. Kalkıp bilgisayardan durumumla ilgili bir şeyler öğrenmeye çalıştım. Bir sitede cinlerle ilgili bir şey okudum. Havas ilmi adında bir şeyden bahsediyordu. Merak ettim acaba işime yarar bir şeyler bulabilirmiyim diye. Kenzul havas adında bir kitap gördüm. Fakat sanırım bu kitabın içeriği Türkiye de kısıtlanmış. Yeni basımlarda çoğu yerini kitaptan kesip atmışlar. Kitabı biraz daha araştırdıktan sonra eski bir sahafın elinde çok eski versiyonun bulunduğunu öğrendim. Yarın o kitapçıya gidecektim.

Anlat bakalım oğlum dedi. Başladım ben anlatmaya. Her şeyi anlattım. Bugün gördüğüm son rüyayıda. Kafasını salladı. Kitabı getirdin mi dedi. Evde unutmuştum kitabı. Hocam evde unuttum dedim. Tamam yarın tekrar gel kitabı getir dedi. Peki hocam dedim, ben bu işten kurtulabilecek miyim dedim. Bilmiyorum oğlum ne olduğunu anlamamız lazım önce dedi. Sana verilen kitabın ne olduğunu biliyor musun dedi. Tam olarak değil hocam dedim. O kitabın çok daha eski latince bir versiyonu bulunur, dua kitabı falan değildir o dedi. Çok eskiden beri bazı insanlar o ritüelleri başka boyuttan canlılarla iletişime geçmek için kullanır, bazı insanlarsa öbür taraftaki ölülerle iletişim kurmak için. Fakat kim o kitabı kendi hırsı ve kötülük için kullanırsa ruhunu şeytana teslim etmiş olur dedi.

Her gece neden saat 3'te uyaniyordum. Bunu gerçekten merak ediyordum. Hıristiyanlarda bir inanışa göre cehennemin kapıları saat 3 de açılır. Cehennemdeki kotu ruhlar, iblisler yeryuzune gelir. Muslumanlikta ise cinlerin sabah vakti olarak gecer saat 3. isterseniz siz inanmayin bana o an çok anlamlı geldi ve sorgulamadım.

Tiran sana kitabın aslını vermemiş düşünmem gerekirdi dedi. Ben biraz züt olmuştum. Aval aval bakıyordum. Ne olacak peki şimdi dedim. Biz onun yanına gideceğiz dedi. Neden peki kitabı vermedi bana dedim. O kitap öyle her isteyene verilecek bir kitap değil, samimiyetinden emin olmak istemistir dedi. Ulan ne kitapmış amk dedim içimden. 4-5 gün sonra gezi için yola çıkacaktık vaktimi bu deli saçması hoca zırvalıklarıyla harcamak istemiyordum. Doktorun verdiği ilaçları kullanıp önüme bakacaktım. Hem bu Tiran efendinin gerçekten yardımcı olacağını nerden bilecektim. Sinirlenmiştim. Ayağa kalktım hocam bana müsade çok acil işlerim var dedim ve Osman Hocanin evinden ayrildim.

ihsan bey hepimizle selamlaştıktan sonra üşümüşsünüzdür gelin şömineyi yakmıştık oraya geçelim dedi. Yolun nasıl geçtiğini sordu muhabbet ediyordu bizimkiler benimse aklım dışarıdaydı. Otel dört katlıydı. Bizim bulunduğumuz katta yemek salonu ve resepsiyon bulunuyordu. Otel çok hoşuma gitmişti. Etraf ahşap kaplıydı duvarlarda çeşitli hayvan postları vardı. Nasıl beğendiniz mi otelimizi diye sordu. Yarın aşağıdaki köyün muhtarı gelecekmiş bize etrafı gezdirecekmiş falan. Odalarınız hazır dedi. Ben yine taylanla aynı odada kalacaktım bişey belli etmedim ona. Yukarı odaya çıkınca pencereden dışarı baktım. Hala ordaydılar. Korkmaya başlamıştım. Acaba o bahsettikleri zaman gelmiş miydi? Tüm olanlara rağmen burada olmak bana huzur veriyordu. Taylan benimle konuşmak istiyordu. Uykum var birader sabah konuşalım dedim. Tamam dedi çok üstelememişti. Yatağa uzandım. Sabaha kadar uyumadim beyler uyuyamadım. Uyku bir insanin en savunmasiz halidir. Disaridakilerin beni bu kadar kolay altetmesine izin veremezdim. Zaten sabah olmasina da cok yoktu. Sabah olunca herkesle birlikte bende asagi yemek salonuna dogru gittim. Koyun muhtarida gelmisti. Kahvaltiyi yaptiktan sonra birlikte disari ciktik. Koye dogru ilerledik. O varliklar etrafta yoklardi. Koye ulastigimizda adam bizi orada birileriyle tanistirdi. Koy kahvesinde otururken orada bir adam bana ters ters bakiyordu. Neye bakiyosun dıbina kodumun evladi diyordum icimden. Onuda tanistirdi bizimle o herif bu koyun hocasiymis. Bana bakti kolumdan cekti ogle namazindan sonra beni gor dedi.

O ilaçları bir daha içmedim. Eve gidince kutusuyla birlikte çöpe attım. Şu an yaptığım zaman o zamanda korkularımla yüzleşmeye karar verdim. Tekrar Tiran ve Osman Hocayı görmek geldi içimden. Ama nedense bu adamlara güvenmemem gerektiğini söyleyen bir ses vardı içimde. Kapının çaldığını duydum gelen Osman Hocaydı.

Edit: Yazım hatasi

Sabah olunca kahvaltiya oturduk hepimiz ben Osman Hocaya bakıyordum. Yorgun gözüküyordu ben yattıktan sonrada uyumamisti heralde. Kahvaltiyi yaptiktan sonra ben musade isteyip kalktim. Osman hoca kapida unutma yola çıkmadan beni gör tekrar dedi. Tamam dedim vedalaştık. Yola çıktım taksiye bindim. Evin adresini söyledikten sonra sağımdaki camdan yolu izlemeye başladım. Kafamı diğer tarafa çevirdim. Yine o yemyeşil gözler karşımdaydı. Ama bu sefer sıcak davranmak niyetinde değildim. Belki o da çarşaflılardan birisiydi. Şoförün beni deli zannetmemesi için cebimden telefonu çıkardım ve konuşmaya başladım.