cumartesi akşamı son iş günüm de bittikten sonra Uğur abiyle helalleştik, recep abiye de teşekkür edip helallik aldım. son gün kıyak yaptı yirmi lira uzattı. parayla mutluluk olmaz diyen muallaklere inanmayın, mutlu olmuştum işte binler. recep abi yaz tatilinde de gel istersen demişti. işim hazırdı beyler. semiha ablanın paspas atmasını beklemeden eve doğru yol almaya başlamıştım bile. yürüyerek değil de mutluluktan sekerek gidiyordum.
ilk kazandığınız para varya beyler,o unutulmaz işte. onu harcarken de içiniz yanar. baba parası yiyen liseliler o duyguyu hissedemez. haketmişsindir o parayı, içinde haklı bi gurur vardır. benim durumum da bi fark vardı. ben harcarken içim yanmayacaktı. çünkü hem annemi sevindirecektim hem kendim yeni ayakkabı alacaktım. eve döndüm parayı tüplü televizyonun arkasına sıkıştırdım yine. yemek hazırlayan anneme hal hatır sordum. belki bi başkası olsa annesine sarılırdı o mutlulukla, ama ben anneme hiç sarılmazdım beyler. bir sebebi de yok, sadece huyum değildi işte. şimdi düşünüyorum da, keşke sımsıkı sarılıp hiç bırakmasaymışım.
babam da geldikten sonra oturup yer soframızda yemeğimizi yedik. sofrada ki ekmeğe gözüm çarptı, gurur duydum beyler kendimle. 15 yaşında ki çocuk 15 gün çalışmıştı ama gurur duyuyordu, bunu kimse sorgulayamaz. belki daha zor şartlarda yaşayanlar, çöp toplayanlar da vardı. ama herkes kendine göre zorluklarla mücadele ediyordu işte.
akşam babam kurtlar vadisini izlerken bende oturdum koltuğa izlemeye başladım. hani insan mutlu olduğu zamanlarda herkesle arasını iyi tutmak ister, küskünlükleri unutur ya; ben de öyleydim işte. babamla biraz sohbet ettik. sohbet de denilmez bir kaç şey konuştuk diyelim.
sabah taşıdığım çuvalların da etkisiyle yavaştan uyku bastırmaya başladı. ben de serdim yer yatağımı uzandım içine. yarın neler olacağını düşünüyordum. okula bir gün kala yeni bir ayakkabı alacak ve okulda dikkat çekecektim. aslında kimse kimsenin ayakkabısına bakmıyordur ama insanoğlu kendini hep izlenirmiş gibi hisseder.
türlü hayaller kurarken uykuya çoktan dalmıştım. sabah uyandım ve annemin kahvaltı hazırlamasına yardımcı oldum. gerçi yardım edecek pek bişey yoktu. çay zeytin peynir ekmek işte. ama olsun şimdi beğenmemezlikten gelebilirim ama ona da şükür. sofrayı da beraber topladıktan sonra annem klagib hafta sonu temizliğini yapmaya başladı. yerleri silme camları silme gibi şeyler işte. ben planımı yapmıştım. anneme söylemeden dışarı çıkıyormuş gibi yapacaktım. zaten annem 37 numara giyiniyordu ona ayakkabı almam için denemesine gerek yoktu. sürpriz yapacaktım beyler. annem odadan çıktıktan sonra hemen ayaklandım gitmek için. elimi televizyonun arkasına attığımda para yoktu beyler