puşkin edasında roman gibi yazma amk 3. kişinin ağzından firs pershon shooter panpa (FPS) tarzında anlat amk şu hikayeyi RPG tarzıdan yazma amk oyucunun gözünden anlat

bunlar esen ile harun ne üniversitesi okuyorlar dıbına kodugum 10 yıldan beri okuyorlar bitmedi üniversite

reserved

Hikayem paramparça,.

devam et panpa

Kendisi ile ilgili hic bir umudu ve endisesi kalmamisti esen'in. Ruhu tukenmis, gucu bitmisti. Tek korkusu, karninda bu siddete maruz kalan bebegiydi. Boylesine hirpalanmaya, zorbaliga o'nun yenik dusmemesini diliyordu. En cok istedigi seydi o hayatinda, onu koruyamiyordu ama.. kendisini koruyamiyordu. O'nu koruyabilecek olanlar su an uzaktalardi.. Yari baygin halde dusunceler aklindan gecerken, son ve ani bir sarsinti ile tekrar gozlerini araladi. Harun pgibopati isini bitirmis, esen'in uzerinden kalkiyordu. Iskencenin daha bitmedigini idrak etti esen.. Simdi ise, kamerayi televizyona bagliyordu. Goruntu ekranda belirdiginde, esen hayatina o an orada son verebilecegi bir cisim aradi etrafinda.. Omrunde ilk defa ölmeyi diliyordu. Bi istek bir kere kalbinden gecerse insanin, o insan zaten ölmüs demektir..

Nefret icinde, bir zamanlar sevdigini sandigi adamin cirkin suratina bakti. Cok erken yasta aldigi yanlis bir karar bu kadar buyuk bir felaketle sonuclanmak zorunda miydi? Cok guvenmis oldugun biri, hic tanimadigin biri ise aslinda.. Bundan daha buyuk hayal kirikligi olamazdi. Harun, kaydettigi goruntuyu buyuk bir zevkle izlerken, esen'in zorla aralanan gozlerinin onunden en guzel hatiralari geciyordu. Sanki coktan ölmüstü ve kendine cok uzaktan bakiyor, guzel anilara veda ediyordu..

'beni öldürecek misin?'
esen'in solgun yuzunde yer yer ezikler meydana gelmisti ve titreyen bedeni cirilciplakti. Vucuduna atesler bastigi halde, soguktan titriyordu, şoka girmisti, kasiliyor, firtinanin ortasinda kalmis kucuk bir kus gibi titriyordu..
'öldürmek mi? Sen de beni pgibopat yaptin esencim. Sen degigib fantezilere aciksindir, hem ne guzel ayni anda iki kisiyi de idare edebiliyorsun, arada gelirsin iste bana da. Zamanla memnun kalirsam, ucretini de oderim.' koca kizarik suratindan ter damlalari akan harun en pislik siritişini yerlestirdi yuzune.
'ne olur öldür beni. Sana yalvariyorum harun, öldür beni.'

'kes sesini. Defol git simdi. Bu aksam olanlar hakkinda birine agzini acacak olursan, bir saat icinde sosyal medyada ünlü yaparim seni. Giy ustunu cik git evimden.'
duyduklarina uzulmustu esen, cikip gitmek istemiyordu cunku. Su an burada ölmek istiyordu... Sabaha çikmaktan korkuyordu, yeni bir gune daha tahammulu yoktu. Yine de insanlik icguduleri, o'na, eziyet edildigi bu yerden bir an evvel kacip gitmesini emrediyordu. Eli kolu tutmuyordu, gucu yoktu.. Cok zor giyindi uzerini. Harun pisligi gozlerini bir an bile esen'in uzerinden ayirmadan zevkle izliyordu. Su an herseyi yapabilecek olan esen, gucu olsa harun'un oracikta canini alir, o allahin belasi kamerayi da paramparca ederdi. Ama korkuyordu, cok korkuyordu. Ayaga kalkmaya yetmeyen gucune guvenemiyor, bir an evvel bu zindandan cikmak istiyordu.

O kabus evin bulundugu apartmaninda, isigi yakmak icin otomatigi bulamadi. Yerini ezbere bildigi dugmenin yerini hafizasinda yoklayamadigindan, karanlik icinde, merdivenlerde duse kalka indi katlari. Uzerinde ne para vardi.. Ne cuzdan ne telefon. Neyi vardi ki zaten artik? Kimsesizdi. Kimsesi yoktu. Ailesi yoktu artik, onlarin yuzunu yere egmektense hayatlarindan usulca cikmayi tercih etti. Ozan... Peki ya ozan. Kalbinin icini sizlatan mis kokulu, guzel yuzlu, insanin ömrüne ömür katan sevgilisi... Sicak kokusunu keske son bir kez daha icine cekebilse, veda edebilse.. Uzaktan bakacakti. Günün geceye yaklastigi bu saatler, ozan'in sihirli parmaklari ile sanatini icra ettigi zamanlardi. Bara gidip, son kez yuzunun ışığı ile aydinlanacakti.. Usulca cekip gidecekti sonra.

Duse kalka yurudu yollari.. Bir saat sonra varabildi taksime.. Belki binlerce insan gecenin karanliginda kalabaligin icindeydi, kimse esen'e olanlarin farkinda degildi.. Ama o neden herkes o'na bakiyormus gibi hissediyordu? Bitkin halde, heavy metal club'in oldugu sokaga girdi. Sesleri duyuyordu.. Karanlik ortamin koruyuculuguna siginarak suzuldu iceri. Ozan'in guzelligi karsisinda bir kez daha solugu kesilde. Duvara yaslandi, dayanamiyordu.. Agladi, o'nu izledi, agladi.. http://m.youtube.com/watch?v=AInIG1plgzM

kendi icinde yasadigi veda torenini sonlandirmak orunda oldugunu hissetti sonra.. Eger simdi gitmezse, bir daha gidemeyecek ve sevdigi herkesin hayatini kendi elleriyle mahvetmis olacakti.. Pangalti'na yurudu.. Kucuk evlerindeydi... Esyalarini toparladi, yurda tasiniyordu, cok esyasi yoktu burada.. Zar zor isini bitirince son kez bakti salona, battaniyenin altina girip film izleyemeyecekti bir daha ozan'la.. Yatak odasina gecti.. Hayatinin tarifi imkansiz en guzel saatlerinin gectigi yataga uzandi.. Ozan'in yastigina sarildi, saclarinin sicacik kokusunu hafizasina kazidi. Bundan sonra yalniz devam edecekti, hatalarinin bedelini tek basina ustlenecek, sevdiklerini kendi pisliginden uzak tutacakti. Boylesinin en dogrusu olduguna inandirdi kendini..

Kucuk bir not yazdi, elinden geldigince kisa ve net olmaliydi ki duygulari belli olmasin..
'gitmek istiyorum, huzurlu degilim, yanlis zamanda karsilastik, lutfen unutalim... Esen bahar.'
cantasini sirtladi, son bir gayret sokaga indi, ilk taksiye bindi ve yurda gitti..

Hic birsey olmamis gibi yaparak, rol keserek, maske takarak geciyordu gunleri. Telefonu o gunden beri yoktu. Olsaydi da hattini kirip atacakti zaten. Ozan'in yureginin parcalandigini hissediyordu. Onu affetmeyecekti, boylelikle unutacak ve onun icin en iyisi bu olacakti.. Okula gitmiyordu.. Yakin bir arkadasina gidip duzenli olarak notlarini aliyor, deli gibi ders calisiyordu. Yurtta ot gibi yasiyordu. Insani ihtiyaclari disinda birsey yaptigi soylenemezdi.. Oda arkadaslarina birsey hissettirip halinin hatrinin sorulmasina sebep olmaktan korktugu icin, onlarin yaninda yapmacik bir gulumseme maskesi takiyordu.. Yurttaki genel telefondan annesini arayip telefonunun kayboldugunu soylemisti. Derslerine odaklanmak icin telefon kullanmayacagini, gerektiginde onun, onlari arayacagini da eklemisti. Olabildigince soguk konusuyordu ki, boylece ailesi de esen'i gozden cikarabilecekti..

Karninda tasidigi ozan'in bebegi idi. Muhtemelen ozan, esen'in bebekten coktan kurtuldugunu saniyordu. Ama esen yapmayacakti, karni buyuyene kadar yurtta idare edecek, sonra kucuk bir eve cikacakti.. Burslari ona yetebilirdi, gerekirse calisacakti. Simdilik gelecek icin baska bir plani yoktu.. Karnindaki bebeginin hatrina gunde bir iki lokma birsey atiyordu agzina. Cok zayiflamisti, yuzu degismisti.. Ölüyordu sanki yavas yavas... 7-8 gunde bir annesini ariyordu, babasiyla konusmaktan kaciyordu. Annesi ne oldugunu sordugunda yalanlarla gecistiriyordu.. Son konustuklarinda, annesi, babasinin artik bu durumdan cok rahatsiz oldugunu, o'nu taniyamadigini, ne yapmaya calistigini anlayamadigini anlatti. Esen'in ici yaniyordu.. Canindan cok sevdigi babasinin kendisi hakkinda boyle dusunmesini isteyerek saglamisti.. Plani iyi isliyordu.. Artik iki haftada bir arayacakti onlari..

reserved

lllll

iiiiiiiiiiiiiiiiiiii

iiii

takip mesajı

lan bu hikayedeki kezban kim ben onu anlamadım. harun olsa gerek?

yine bir gun, dort duvar arasinda duvarlari bos bos izlerken, isminin anons edildigini duydu. Biri ariyor olmaliydi, hizla indi idare bolumune.
'sana telefon var, cep telefonun yok mu senin?',
cevaplamaya tenezzul etmeden kapti ahizeyi.
'efendim?' stresli ve tahammulsuz sesi merak icindeydi..
'kizim. Heyecanlanma. Ama buraya gelmen lazim.'
annesinin telefondaki sesi her zamankinden daha huzunluydu. Esen, tum planlarini unutup eski kimligine burunuvermisti farketmeden.
'annecim ne oldu?' hissediyordu, berbat birsey olmustu.. Bacaklari titriyordu, uzun suredir gozlerinde hapsettigi yaslar, laf dinlemiyordu artik.
'baban rahatsizlandi kizim. Ameliyata girebilir. Yanimizda ol. Ama uzme kendini, onemli birsey degilmis..'
'benim yuzumden anne. Ben uzdum di mi, ben yaptim.'
'simdi konusmayalim bunlari. Ilk otobuse bin.'
annesinin nazik sesi soguktu simdi, sitemkardi..