eceden ayrıldıktan sonra, onların sınıfından ve okuldan bir kaç kız bana yürüdü. bana yürüyen kızlar normalde bana bakacak tipler de değillerdi. ayrıca hepsi eceyi tanıyor biri de onunla aynı sınıftaydı. kızların sevgilisi olan, evli, nişanlı erkeklere daha çok ilgi gösterdiğini o gün anlamamıştım. galiba kızların kafası birinin sahip olduğu bir şeye, kendisinin neden sahip olmadığını anlamak üzerine çalışıyor. kızlar iyi hoştu ama hiç çekmezdim gerçekten üşendim sevgili yapmaya. lise 2 öyle bitti. lise 3 'te kayda değer bir olay olmadı. aslında oldu da olay denemez. kendime facebook açmıştım. o zamanlar şimdiki gibi leş bir ortam değildi. komikli video izlemeye oraya girerdik. herkes oradaydı. face açtığım gün, üstteki büyütece tıklayıp ilk kimin adını yazdım, hepiniz tahmin etmişsinizdir. birkaç profil çıktı. hangisi diye düşünmedim. direk tanıdım. büyük ihtimalle tanınmamak için profil resmi arkadan güneşin vurduğu teras gibi bir yerdeydi. suratı karanlık görünüyordu. hiç ortak arkadaşımız yoktu, ilerleyen sürede de olmadı. ben o karanlık resme rağmen, kafa şeklinden tanıdım. istek göndersem mi göndermesem mi diye düşünürken. geçmişe dair hiç bir iz istemediğini düşünüp vazgeçtim.
artık lise sondaydım. ygs/lys illeti için dershaneye yazıldım. o sene sınıfta ilişkisi olan da bitirdi. öyle bir odaklanma hakimdi sınıfta. inanılmaz bir rekabet. ben ilk onda bile değildim. öyle çalışkan tipler vardı. dershanede de aynı şekilde. ancak bu çalışmadığım anldıbına gelmesin. gayet iyiydim ama benden iyiler vardı. özellikle son 5 ay insanlık dışı bir çaba ile çalıştım. aranızda şu an bu süreçte olan varsa motive olmak için hedefindeki üniversitenin youtube'den videolarını falan izlesin. özellikle öğrenci röportajları çok işe yarıyor. bende her sıkıldığımda boğaziçi üniversitesinin videolarını izliyordum. o olmazsa bilkent üniversitesi. amacım tabi ki tam burslu kazanmaktı. tam burslu girenlere çok para verildiğini duymuştum. bu 5 yıl boyunca hayatımı yaşamam demekti.
bizim sınava girdiğimiz sene ygs soruları çalındı diye haberler çıktı. matematikte şıkları büyükten küçüğe sıralayınca kesişen cevap doğru oluyordu. hakkıyla girenleri sağlam gibmişlerdi. ygs den tam hatırlamıyorum ama 400-405 arası bir puan almıştım. boğaziçine girmek imkansızdı bu puanla ama yinede iyiydi. sınıfın en yüksek puanı ise 475'ti. bu puanı alan kız şuan koç tıp'tan mezun oldu amk.
lys'ye de girdik. fena geçmemişti. bir an önce puanlar açıklansa da tercih yapıp gibtir olup gitsem diye düşünüyordum. herkesi, her şeyi geride bırakacaktım. aile, arkadaşlar, elif ve hatırası, yaşadığım şehir...
sınav açıklanmıştı. boğaziçi ve bilkent tam burslu laflarını ağzıma almam o puanla adeta ayıptı. bilkent tam burslu bilgisayar mühendisliği 510 küsur puandı amk. benim puanım bir kaç iyi üniversitede mühendisliğe yetse de. kıytırık mühendislikler oluyordu. bende tm puanım daha iyi olduğu için oradan tercihlere ağırlık verdim ve tm puanımla ankarada bir üniversitenin iyi bir bölümüne yerleşmiştim. hangisi olduğunu söylemek istemiyorum bu arada. üniversiteye yerleştiğim için mutlu olsam da boğaziçi olmadı diye çok çok üzülmüştüm. kendinizi benim yerime koyun lisenin son 2 yılı hep oranın hayalini kurmuşum. son sınıfta orada olmayı düşünerek, hayal ederek çalışmışım. fakat sonuç bırakın boğaziçini, istediğim bölümlere bile yetmiyor ve başka puan türünden tercih yapıyorum. o yaz bunu kafaya takıp en az 15 kilo verdim. bugün iyi ki kafaya takmışım diyorum. bu sayede üniversitenin ilk günü hafif kilolu çocuk değil. zayıf çocuk olarak gittim okula.
bir yandan da o anlarda içim içime sığmıyordu. kurtuluyorum laaaaaaan kurtuluyorum. artık sadece ben varım. artık tam anlamıyla özgürüm. yıllardır içimde ölmemek için çırpınan hayallerim sonunda gerçek olacaktı. keşfetmem gereken o kadar şey vardı ki. hem kendimde hem dışarıda.

okuduğum bölüm hazırlıkla beraber 5 yıldı. babamla kayıt olmaya gittik aynı zamanda ingilizce seviyemi belirlemek için sınav olduk. okul gayet güzeldi. bana devlet yurdu da çıkmıştı. hatta bursta çıkmıştı ama burs çıktığını aileme söylemedim ki daha çok para göndersinler. daha sonra memlekete döndük. hazırlık falan yaptık. alışverişe çıktık. istediğim şeyleri alamadım yine.

sonunda büyük gün geldi. otobüse bizim memlekette bindim. aşti\'de indim. oradan dolmuşla yurduma geldim. zaten aştiye de baya yakınmış. yurda yerleştim ama ben hayatımda böyle rahatsız ve iğrenç bir yer görmedim amk. bir odada 8 kişi kalıyoruz. ben memlekette evimizde 6 kişi kalırken sinir krizi geçiriyordum. duşlar ve tuvalet tüm kat için ortaktı. oda arkadaşlarımın sadece 1 tanesi benle yaşıttı. odada son sınıfta vardı, okulu uzatmış olanda. yurda son giriş gece on ikiydi.

okulun ilk yılı hazırlıktı. yapılan seviye tespitte en alt seviye olduğumu öğrenmiştim. hazırlık denen yer adete bir aşure. 81 şehrin 81\'inden hatta bütün ortadoğu ve afrikadan insanlar var. kimi orada bizim gibi hazırlık okuyacak kimi daha türkçe öğreniyor. okula gitmek için sabah beni yurdun önünden servis alıyor. okula getiriyor. sınıfa giriyorum. herkes birbirine çekingen ama sıcak bakıyor. sınıfta her bölümden insan var. ders başlıyor hoca geliyor. hazırlıktaki hocalar bizden
genel olarak 10 yaş büyük. yaşlı olanlar bile bizden daha genç ruhlu. çok anlayışlı ama disiplinliler verilen her ödev kontrol ediliyor. yoklama her ders var. sınıf arkadaşlarımın hepsi kafa dengi ve saygılı çocuklar. sevmediklerim de var ama aramızda bir gerginlik yok.
daha önce aldığım kararlardan ilki ve en önemlisini uygulamaya koymak için kendimi gaza getiriyorum.
1- çekingen olmayacaksın. çekingenlik =eziklik. artık ne seni yargılayacak bir ailen var ne de bu insanlarla önceden tanışıyorsun. sadece seni tanıyorlar aileni, evini bilmiyorlar.
2- konuşkan ol. insanlarla ilişki kurmaya çekinme
3- hata yapmaktan korkma.
4- hayır demeyi öğren. açık konuş. seni ilgilendiren konularda kimseye hesap vermek zorunda değilsin.
tüm bu kurallarımı uygulamaya o gün başlıyorum. bugün de üstüme yapışmış durumdalar. inanın bu kuralları uygulamaya başladığım günden itibaren okulun her günü eğlenceli hale geliyor. sabah servise biniyorum. kendime bir kaç arkadaşta yapmışım. tüm servis bizim kahkahalarımızı dinliyor. servisten iniyorum sınıfa giriyorum. tüm sınıf benim esprilerim ve benim üzerimden yapılan esprilerle çalkalanıyor. hoca kim bu fotoğraf hakkında speaking yapmak istiyor, kim bu metni okuyacak, kim tahtaya çıkacak dediğinde hep atlıyorum. o kadar çok hata yapıp o kadar çok şey öğreniyorum ki. hoca tahtada her hata mı düzeltiyor. sınıfta millet soru sormaya çekiniyor. ben ve benim gibi olan bir kız adeta susmuyoruz ve ikimizin ingilizcesi gözle görülür bir farkla gelişiyor. düşünün sınıfta ingilizce konuşmaya çekinen falan olursa ben motive ediyorum. \'sınıfta kimse bilmiyor ingilizce hepimiz rezil durumdayız bize rezil olamazsın\' tarzı konuşmalar yapıyorum.

hazırlık aynı zamanda ankarayı keşfetme zamanlarım. çakma kitap almak için ilk olgunlara gidiyorum. oradan başlayıp tüm kızılay, tunalı, bestekar, emek, bahçeli, çayyolu, park caddesi diye gidiyor zamanla. hayat o yıl çok güzel gerçekten.
karı kız meselesine gelirsem hazırlıkta bir kızla tanışıyorum. kız bizim sınıfta ama ilk iki hafta gelmedi okula. bizim varlığından bile haberimiz yoktu. bir gün sınıfa biri girdi. biz yeni hoca sandık. kuaförden çıktığı belli olan saçlar, makyajlı bir surat ama yok böyle bir güzellik, yemyeşil gözler. üstünde dar bir pantolon ve beyaz bir gömlek ama dekolteli falan. ayağında topuklu ayakkabı. zaten o sınıfa girmeden ayakkabı sesi ve parfüm kokusu geldi sınıfa öyle bir ciksilik ve güzellik. hatta size kime benzediğini söyleyeyim. star tv\'de haber sunan bir kadın var ece belen atrek onun biraz daha kilolusu. her gördüğümde aklıma o geliyor.