zombi günlükleri

tarih 18.12.2012. an itibariyle istanbulda zombi saldırısı başlamıştır beyler. evim merkezden uzak olduğu için sadece sesleri duyabiliyorum, henüz bu tarafta zombi göremedim. ama her ihtimale karşı browning 7.65'im kılıfıyla belimde asılı duruyo odunluktan da 2-3 balta çıkarttım eve. yemek durumu biraz kıt yakın zamanda dışarı çıkmam gerekebilir

sırf benim entrylerim burada http://inci.sozlukspot.co...atsilahnamussansohretpara
panpalar diğer arkadaşlar uçmuş, benimki daha gerçekçi. eğer gerçekçi bi şeyler okumak istiyosanız benimkini okuyum; ama fantezi olsun eğleniyim diyosanız yorumlardan arkadaşları takip edebilirsiniz.

evim 5 katlı apartmanın 2. katında sokaktaki zombilerin sayısı nedense sürekli artıyor, etrafta yangınlar var konteynırlar reklam panoları hep devrilmiş. arada bir çığlıklar geliyor, ama benle alakası yok çok da fifi yani. biraz uyuyabilirim şu anlık sıkıntım yok arkadaşlarla da konuştum ulaşabildiğim 3'ü eve kapanmışlar

ilk zombinin görünmesinden 4 saat geçti camdan baktıgımda sokaktaki şerefsizleri görebiliyorum, normalde yavaşlar ve dengesiz yürüyolar ama taze et kokusu aldıklarında standart bi insanın hızlı yürüyüşündeki hıza erişebiliyolar. saat sabahın 4'ü, henüz büyük bi olay olmadı

1. saat sonra
dairemden çıkıp aşağı bakmaya karar verdim, kolumda açık bi yara vardı orayı iyice kapattım komşulara bakmaya iniyorum
baltayı belime bağladım elimde tabancam var umarım kullanmam gerekmez.
dairemden çıkıyorum benim kat boş, karşı daire boş oldugu için bakma gereksinimi duymuyorum, üst kattakilerle olaydan sonra hiç konuşmuşluğum olmadı ama benim kat temizseonlarınki hayli hayli temizdir.
her neyse merdivenlerin arasından bakıyorum giriş katında 4-5 zombi var. bildiğiniz insanlar beyler üzerlerinde ufak-tefek yırtıkalr var avanak gibi yürüyüp ağaçlara sürttüklerinden dolayı.
yavaş yavaş iniyorum merdivenleri, komşularımın oturduğu 1. kata geldiğimde kapının açık olduğunu görüyorum. silahımı daha sıkı kavrayacak içeri giriyorum. ev inanılmaz incin, kapıyı kapatıyorum, arkamdan gelebilirler diye. salon bomboş, televizyon yere düşmüş halı kaymış, vazolar yerde. diğer odaları da geziyorum sadece yatak odasında mantıklı bi şey görüyorum, dolaptan elbiseler bilinçli olarak çıkartılmış, yerlerde çeşiştli elbiseler var. galiba evden çıkmışlar. daireme geri dönmek kapıdan çıkacakken önce delikten bakıyorum. merdiven 10-15 adım ilerimde fakat bi huur var arada. arkası dönük. korkudan altıma sıçacam nerdeyse baltayı kavrıyorum, tabancamı kılıfıma koyup, kapıyı açtıgım gibi 2-3 hızlı adım atıp kafasına saplıyorum baltayı. koluma kan sıçrıyo, iyi ki yaramı kapatmışım diyorum. iğrene iğrene daireme çıkıyorum

az zombi filmi izlemedim mantıksal olarak kafalarına saldırmam gerektiğini biliyorum, baltayı direktmen kafasına saplamamın sebebi de buydu.
arkadaşıma olayı anlatıyorum, sokağın hâlini soruyo. borumtak diyorum, çıkamam diyorum. birleşirsek daha güçlü oluruz diyo. sözde onun sokağı temizmiş, gidebilirsem rahatlıkl yukarı çıkabilirmişim.
araç olarak bi motorum var harley-davidson heritage softail classic, gözümün nuru. ama ona ulaşmak çok zor olacağa benziyo, bırakmaya karar veriyorum.
çantaya buldugum yiyecekleri koyuyorum, dondurulmuş pizza, patates kızartması gibi hazır yemekler ağırlkta. nutella da alıyorum.
aşağı baktıgımda durum aynı fakat kapının önü biraz daha boşalmş gibi. hemenn fırlasam 50 metre ilerdeki açıklığa yetişebilirim diyorum.

tarih 18.12.2012..
sonunda eve ulaşabildim. sokaklardaki dehşeti anlatmaya kelimeler yetersiz kalıyor beyler bunu okuyabilen varsa sakın dışarı adımını atmasın! yemek ihtiyacı olanlar dışarı çıkacaklarsa son mermiyi harcamasınlar çünkü sonunda kafalarına sıkması gerekecek.
ne zaman başladı bilmiyorum ama tahminimce 5 saatten fazla oldu. babamla avdan yeni dönüyorduk ve karşımıza bişey çıktı. çarptıktan sonra az daha kaza yapyorduk ama babam iyi toparladı. bakmak için aşağa indiğinde etrafta ona doğru gelenler olduğunu farkettim ama.. ama çok geçti. anasını gibeyim babamı aldılar benden. duygusala bağlamadan aglaya aglaya gaza bastım ve kaçtım. şehre girerken ne olduğunu anlamadım ama sokaklarda insanlar biribirini parçalıyordu aklınız varsa çıkmayın beyler...

ölmez sağ kalırsak devam edeceğim...

adresim: istanbul/kadıköy caddebostan migrosun karşısı - beni bulmak isteyen migrosun otoparkına buyukçe yazı yazsın ertesi gün saat 12.00-14.00 arası bekliyor olacağım erzağım ve silahım var-

uyudum uyandım güneş doğmuş saat 12 panpalar. bugünü de evdegeçireceğim, sürekli gözüm televizyonda ama adam akıllı bi açıklama yapılmadı henüz, televizyon kanalları olayı özetliyor sürekli, devlet adamlarımızın hiçbiri çıkıp bi şey demedi henüz.

2 saat sonra
ilk adam gibi açıklama geldi beyler, olay yunanistanda başlıyo. yapılan laboratuvar testlerinde sorun çıkıyo, beyni giben ve salgıyla bulaşan bi tür bakteri yayılmaya başlıyo. 6 saat içinde istanbul da etkileniyo
dediğim gibi henüz bi sorunum yok silahım var, evim 2. katta, bilgisayarımın başındayım elektrik ya da internet hatlarında sorun yok

5 saat sonra
beyler bu soktugumun zombileri sürekli artıyo evim uzakta diye bi tak olmaz diyodum sokak hayvan gibi zombi kaynıyo şu anda
merdivenlerden çıkamayacaklarını düşünüyodum ama alt kattaki komşularım 1-2 saatte bi camdan seslenip vaziyeti kontrol ediyolardı artık ses yok. 4 kişilik bi çekirdek aileler 6 yaşında çocukları var ikiz. pek sohbetimiz yoktu ama başlarına bi şey geldiyse üzülürüm beyler.
arkadaşlarımın durumları da benzer birinin evi 15 dakika mesafelik bi apartmanın 4. katı, onla buluşmayı düşünebilirim

tedavi ve testler yapıldıktan sonra 2 gün içerisinde eskisi gibi sağlıklıyım ama bacağım halen biraz yanıyor, "kemiğe gelmemiş dua et" diyor doktor mermi eti delip geçmiş kasta zedelenme çok az. diğer insanlarla konuşuyorum nereden geldiniz @1 i tanıyormusunuz diyorum tam o sırada askerlerden birisi silahlarımı aldıklarını ve eğer kamptan ayrılmak istersem benden aldıklarının en fazla yarısını alarak ayrılabileceğimi söylüyor. şu anda ayrılmak gibi bir niyetim yok ama planınınız nedir diye soryorum. "binbaşı açıklama yapacak bu akşam büyük salonda ol" diyor. öğreniyorum ki büyük salon eminönü iskelesi önündeki tiyatro binası. akşam gidiyorum dinlemeye binbasş anlatıyor:
-şu anda komşu ülkelerimizde de görülen bu olayın kaynağı ne yazık ki biziz. şu anda gizliliği bozulmuş gizli bir silah üzerinde çalışırken gerçekleşen kazada yayılan bu virüs anadolu hisarındaki gizli üsten tüm istanbula ardından yağmur ve rüzgarla doğuda diyarbakıra batıda ise yunanistan, bulgaristan ve sırbistanın sınırına kadar ilerlemiş durumda italyada da 3 şehrin kaybedildiği haberleri geliyor tam o sırada
"dün geceki o devasa zombi neydi?" diye soru soruyorum bir anlık boşluktan faydalanıp. insanlar önce dönüp bana, sonra binbaşına bakıyorlar. binbaşının yüzü düşüyor ve "toplantı bitmiştir" diyerek herkesi dışarı yolluyor ama beni bırakmıyor. belli ki görmemem gereken birşey gördüm...

çantamı takıyorum sırtıma elimde belçika browning 7.65 çıkıyorum. mermi şimdilik sıkıntı değil, silaha meraklı oldugum ayda bir bakımını yapardım, mermi de 4 kutu var. şarjör kapasitesi 7+1, eğer yolda bunu bitirirsem şarjörü yenilemek çok zor olacak cs değil ki bu r'ye basıyım yeni şarjör taksın. parmağımla yerleştircem işte sırayla. bu da 1 dakikamı alır diye düşünoyurm.
evimden çıkıyorum kapımı aralık bırakıyorum dönmem gerekirse kolay olsun diye, belki de evimi son görüşüm olacak bu. aşağı kata iniyorum az önce indirdiğim zombi yerde aynı iğrençlikte. basmadan geçiyorum, kapıyı görebilir hâle geliyorum. yaklaşık 5 metrelik bi alan boş, hızlıca çıkıp 3-4 zombi indirirsem boşluk yaratabilirim diyorum ve fırlıyorum

beyler 8 saat geçti çağrıma cevap verin eğer halen yaşıyorsanız burada ufak bir orduya yetecek kadar cephanelik biriktirdim evine girdiğim amcaların zombi beyinlerini patlattıktan sonra farkettim ki adam emekli albay şu anda ciddi anlamda bir silah depom var ama kullanacak adam yok benimle 3 gün içinde irtibata geçin

3 gün sonra şehir dışındaki limanda eniştimin gemisi var dev bir tanker gemisi, kullanmayı biliyorum bizi herhangi bi yere zütürebilirim.

kapıyı açıyo x isimli arkadaşım anlatıyorum neler oldugunu. çantayı boşaltıyorum falan, yemek stokları fena değil 2 kişiye 1-2 hafta yetecek kadar imkanımız var. 10-15 dakikada bi voltaj düşüyo artıyo, yakında elektrik kesilecek
televizyonu açıyorum daha kumandayı elime almışken yayınlar kegib diyor arkadaşım. açtıgımda gerçekten de tüm kanallar simsiyah bi ekran görüyorum.

@15teki yoldaşımla ilerde yollarımız kesişeceğini umut ediyorum

dış kapıdan çıkıyorum, browning'i tam ileri doğrultup ateş ediyorum, kaçış yolumdaki ilk zombi inmiş oluyor. fakat sesten dolayı etraftaki zombiler bana dönüyor. hasgibtir jkoşma zamanı diyorum topukluyorum. kaldırım zombi kanıyor bu yüzden yolun ortasına çıkıyorum kenarlara dikkat ederek koşuyorum, atletik bi yapım var 50 metreyi hızlı bi şekilde koşabilirim, 2 zombi daha indirdikten sonra yavaşlayabileceğim açıklığa varıyorum. ardıma baktıgımda 8-9 zombinin beni takip etmeye çalıştıgını görüyorum ama pek de dert etmiyorum.
sorunsuz 10 dakikanın ardından arkadaşımın apartmanındayım, cidden sokak temiz, yukarı çıkıyorum. en üst kata geldiğimde kapıyı sertçe 2 kez çalıyorum. hemen gelip açıyor

yarın devam edicem ben de amk adam karı kız peşinde gibini taşağını zombi yicek haberi yok.

18.12.2011

bugün sabaha karşı zil çaldı, gelen istanbuldaki yakın arkadaşlarımdan biri olan veliydi ona " hayrola oğlum gelir miydin sen antalyalara ? " diye sorduğumda kolundaki yarayı göstererek " alsana oğlum içeri " diye bağırdı ağlamaklı bir halde , aradan 15-20 dakika geçti koluna bandaj bağladık sıkı sıkı sardık 3-5 konserve vardı evde onları açtık yiyoruz zaten bende açtım ama veli sanki kıtlıktan çıkmış gibi nefes almadan yiyor huur çocuğu soru soruyorum cevap vermiyor falan en sonunda "noluyo oğlum bi cavap ver " diye seslendim çocuğa duraksadı ve " bilmiyor musun ? " dedi, " neyi ? " diye cevap verdiğimde " demek gizliyorlar huur çocukları... " gibi bir cümle kurdu ama tam hatırlamıyorum daha sonra bana klagib zombi filmlerindeki hikayeyi anlattı tabiki ben inanmadım daşşak geçtim çocukla dedim "oğlum noldu kim dövdü bak söyle hallederiz çocuk musun zombi mombi uyduruyosun" daha sonra ciddi ciddi zombi hikayesine devam etti ve bu muhabbet tam yarım saat sürdü yok efendim evde televizyon olsaymışta görseymişim, ödemedik kablonun parasını velinin maskarası olduk dıbına koyayım, neyse bu tuvalete gitmek istediğini söyledi duş alacakmış... Bende oyuna öyle bir dalmışımki aradan 4.5 saat geçtikten sonra anca hatırladım evde misafir olduğunu oyunu pause yaptım ve evdeki south park sessizliğini bozan bir ses belirdi birden, " paaat putttt roağrrrrr " diye sesler geliyordu koridorun sonundan koridora çıktığımda velinin tuvaletin kapısına vurduğunu anladım kapının arkasından sesleniyorum " veli oğlum komik değil dıbına koyayım çık dışarıda oyunda öldür şu zombileri " dedim kapıya daha kuvvetli vurmaya başladı en sonunda ciddi ciddi kuşkulanmaya başlamıştım... Mutfağa gittim şu bıçak setlerindeki en büyük 2 bıçağı aldım ve kapının önünde duruyorum "oğlum adam gibi ses ver hayvan mısın roar roar ses çıkarıyosun" dedim hala kapıya vuruyor biyerleri yıkıyor tuvalette en sonunda dayanamadım kapıyı açmak için elimi kapı koluna zütürdüm ve kapının kilitli olduğunu gördüm şu an içeride olanlar hakkında en ufak bir fikrim yok eğer oyuna geldiysem fena döverim huur çocuğunu varya...

sonra zombiler basıyo evi ölüyoz

19.12.2011

gözlerimi hastanede açıyorum ne olmuş bana bilmiyorum uyandığımda hastanenın florasanları yanıp yanıp sönüyor , saatin tak tak sesi kulaklarımı tırmalıyor. hiç bir ses duyamıyorum, oysaki ben ankaranın en yoğun hastanesi yıldırım bayezid hastanesındeyım. buraya nasıl geldım bılmıyorum fakat uyandıgımda aynaya baktım ve
devam edicem beyler şuan kapımı zorlayan bir zombi var diğerlerinin dikkatını toplamadan onu halletmem gerek, hemen dönücem

apartmandan olayları izlerken bacağımdaki kanamayı durdurmak için turnike yapıyorum ama inceden kanamam var halen. birden yer sarsılıyor. 3 metrelik izbandut gibi zombi büyük bir gürültüye yığılıyor yere. etraf sakin ve sessiz. havada ceset kokusundan başka hiçbirşey yok ama 12 günden sonra alışıyor insan. nasıl alışır insan böyle bir kokuya aklım almıyor. etrafın sessizliğinden faydalanıp sesleniyorum askerlere "yardım edin buradayım, yaralıyım" hemen 2-3 asker yanıma geliyor silahlar doğrultuluyor bana "yapmayın beyler ben sizdenim beni vurdunuz, ısırılmadım" diyorum, ortam yumuşuyor biraz. beni araca bindirip kadıköydeki üsse zütürüyorlar. yolda gördüklerim gece yapılan katliamın ne kadar büyük olduğunu gösteriyor. askerlerla konuşunca durumun ciddiyeti beni dehşete düşürüyor. üsten çıkan 1500 asker, 40 araç ve 4 tanktan geriye sadece 4 araç ve 32 asker kalmış! dediklerine göre 6000-7000 arası zombi temizlemişler ama mermileri azalınca dönmeye karar vermişler. orada gördüğüm anormal büyüklükteki zombinin ne olduğunu soruyorum onlara, hepsi sessiz cevap veren olmuyor, bildikleri ama söylemek istemedikleri birşeyler var. saat gece 04.00 gibi varıyoruz üsse. hayatımda insan gördüğüme bu kadar sevinemezdim herhalde. öğrendiğime göre istanbulda ana 2 üs varmış, birisi kadıköyde diğeri beşiktaşta. tahliye kolay olsun diye.. sanırım @1 beşiktaş üssünde çünkü buranın başındaki bir yüzbaşı değil binbaşı...

giblenirse yazıyım beyler ama kurgum yok aklıma ne eserse yazcam

uyumuşum.. maltepede jipin içinde kendimden geçmişim ve etrafımı zombiler sarmış durumda, benzini hayvan gibi içti hummer2 tahmin etmeliydim. etrafımda tahinimce 20-30 zombi var. araba zaten kale gibi bişey olmaz diyorum, hazırladığım susturuculardan daha 12 tane daha var, bu da 12 şarsor ates hakkım var demek. çıkıyorum sunrooftan g3 ile tek tek başlıyorum kafalarına sıkmaya 1.. 3.. 4... 7.. düşündüğümden daha fazla olduklarını görüyorum. 11.. 14.. 19.. biri beni farketti ve onu bağırmadan önce indirmem gerekiyordu. lanet olasıca g3 ün son mermisiydi, silah değiştirmek için arabaya geri girmem benin intaharım olacaktı. derin bir nefes aldım, ellerim çelik gibi sağlam ve tereddütsüz. etrafın yavaş çekimde olduğunu hissettin bir an ve atışımı yaptım.. tam kafadan! derin bir nefes alıyorum ve çantadan m4a1 i çıkartıp devam ediyorum temizliğe 22.. 26.. 35... etraf epey temiz şu anda. tekrar beni farketmelerini göze alamam, hava kararmak üzere acil olarak karşıdaki mitsubishi minibüse binmeliyim. eşyalarımı topluyorum ve hızlıca geçiyorum karşıya. cesedi direksiyondan kaldirip attıktan sonra bakıyorum tahmin ettiğim gibi.. anahtar üzerinde. eşyaları yüklüyorum arabaya. halen @1 in bahsettiği askeri üsse gitsem mi yoksa işler daha da taka sarmadan gemiye atlayıp kaçsam mı karar veremiyorum. iç güdülerimi izleyip askeri üsse gitmeye karar veriyorum. hava kararırken hava kızıllaşıyor. bu gece kan dökülecek, hissediyorum...