zombi günlükleri

apartmandan olayları izlerken bacağımdaki kanamayı durdurmak için turnike yapıyorum ama inceden kanamam var halen. birden yer sarsılıyor. 3 metrelik izbandut gibi zombi büyük bir gürültüye yığılıyor yere. etraf sakin ve sessiz. havada ceset kokusundan başka hiçbirşey yok ama 12 günden sonra alışıyor insan. nasıl alışır insan böyle bir kokuya aklım almıyor. etrafın sessizliğinden faydalanıp sesleniyorum askerlere "yardım edin buradayım, yaralıyım" hemen 2-3 asker yanıma geliyor silahlar doğrultuluyor bana "yapmayın beyler ben sizdenim beni vurdunuz, ısırılmadım" diyorum, ortam yumuşuyor biraz. beni araca bindirip kadıköydeki üsse zütürüyorlar. yolda gördüklerim gece yapılan katliamın ne kadar büyük olduğunu gösteriyor. askerlerla konuşunca durumun ciddiyeti beni dehşete düşürüyor. üsten çıkan 1500 asker, 40 araç ve 4 tanktan geriye sadece 4 araç ve 32 asker kalmış! dediklerine göre 6000-7000 arası zombi temizlemişler ama mermileri azalınca dönmeye karar vermişler. orada gördüğüm anormal büyüklükteki zombinin ne olduğunu soruyorum onlara, hepsi sessiz cevap veren olmuyor, bildikleri ama söylemek istemedikleri birşeyler var. saat gece 04.00 gibi varıyoruz üsse. hayatımda insan gördüğüme bu kadar sevinemezdim herhalde. öğrendiğime göre istanbulda ana 2 üs varmış, birisi kadıköyde diğeri beşiktaşta. tahliye kolay olsun diye.. sanırım @1 beşiktaş üssünde çünkü buranın başındaki bir yüzbaşı değil binbaşı...