zombi günlükleri

sonun başlangıcı
dovahkiin - 307. gün
saat, zombiyi zombi geçiyor.

lisede gördüğüm elektrik derslerinin birgün bu kadar işe yarayacağı hiç aklıma gelmezdi. meslek lisesine ettiğim tüm küfürlerimi geri alıyorum. sokakta bulduğum araba, kamyon,minibüslerin akülerini birleştirerek bir kapalı devre jenaratörü yapmayı başardım ve ilk işim neredeyse 1 yılın ardından insanlığın son üyelerinden biri olarak diğer kurtulanları aramak oldu tabi ki de. ancak her zamanki gibi başıma gelenleri yazmak zorunda hissediyorum çünkü bu kadar uzun süre tek başıma hayatta kalmanın en zor yanı konuşacak bir allahın kulunun olmayışıydı. lanet olsun tanrı biliyor ki defalarca yakaladığım zombileri bağlayıp onlarla saatlerce sohbet ettiğim oldu. tabi sonra beyinlerini patlatmam gerekti ne yazık ki ancak aklımı kaybetmemi engelleyen şeylerden biriydi bu.
konumuza dönecek olursak. en son yazdığımda bakalım nerdeymişim.. hmm.. mm.. evet, şimdi hatırladım. hatırlamaz olaydım amk. o günlerde hayatımın sonuna çok yakın olduğumu hissediyordum. taa ki eczanedeki ilaçları ve 2 gün sonrasında fabrikadaki esrar ve lsd leri bulana kadar. eğer onlar olmasaydı şu anda yaşasam bile bu satırları yazamazdım. bundan eminim. aklımı yitirmeye başladığımı farkettiğimde kalan son bir akıl zerremle düşünmeye başladım ve kararımı verdim. çivi çiviyi söker dedim ve birkaç gün kendime bile zarar veremeyeceğim kapalı kale gibi bir çiftlik evi buldum. sahiplerini yiyen zombilerin kafalarını koparttıktan sonra evi içeriden çıkılamayacak ve dışarıdan girilemeyecek hale getirdim. sonrası mı? müzik olmadan hiç çekilmeyen ama yine de beni aylar sonra mutlu eden bir histi. vücuduma zarar vermesi yada polisin yakalaması dertleri olmayınca kullanmak sanırım daha bir keyifliydi ama o an düşünüdüğümü hatırlıyorum, "keşke beni yakalayacak bir polis kalmış olsaydı"...
düşüncem işe yaradı ve eczanede bulduğum antidepresan türü ilaçlar ile 1 aya yakın kendimi tedavi ettim. zamanında gittiğim wing-tsun tekniklerimi geliştirecek zamanım oldu burada. günde 20-30 zombi öldürmek kahvaltıdan sonra dişlerimi fırçalamak gibi sıradan birşey olmuştu benim için. üstelik artık kurşn kullanmıyorum yanları keskinleştirilmiş demir çubuklar gayet iyi iş görüyorlar. hem sessiz hem sonsuz. cephane bitti derdi yok.
yaz günlerimi bu çiftlik evinde geçirdim. sanırım polonezköy halkının %90ını öldürdüm. koydukları fahiş fiyatlara saysınlar. ama yaz bittiğinde kafamdaki planlarım da bitmişti. midilli adasına gidecektim. küçüklüğümden beri ne kadar stratejik bir coğrafyaya ve doğal limana sahip olduğunu düşünüp ulan ana karaya bu kadar yakın olup da niye bizim olamıyor dediğim bir adaydı bu yüzden ilk tercihimi buradan yana kullandım. B planımı duymak istemezsiniz.
1 ay kadar önce yola koyuldum. çiftlikte hayatta kalan bir atın olmaması kötü olmuş. 1 balya samanla 1 depo benzinlik yol gidebilirdim. çiftlikten bulduğum 4x4 ford kamyonetin arkasına herşeyimi yükleyip yola çıktım. tabi dikenli tellerle sarılmış tampon, uzun ve kalın çiviler çakılmış kaporta gibi bazı eklentileri yapmakta fayda gördüm. 1 ayda ancak çanakkale il sınırına kadar gelebildim yolda hiç insana rastlamadığımı söylememe gerek yok sanırım. artık günlerin gecelerden farkı kalmadığını yada havadaki yegane kokunun ceset ve tak kokusu olduğunu söylemiyorum size çünkü ben bir çiçeği koklayamayalı sanırım 1 yıldan fazla oldu yani bunlar artık benim için normalleşti. tekrar kafayı yemek istemiyorsam bunlardan kendimi uzak tutmalıyım. normal ise sorun yoktur.

2 gün önce kamyonetin aküsü bittiği için çalıştıramadım ve akü ararken bu jenaratör fikri aklıma geldi ve yaptım. anasını gibiyim çok yoruldum ama yorgunluğumun her zerresine değidi. şu anda tahminimce gecenin bir yarısı. ben uyumaya gidiyorum eğer bu günlüğü bulan olursa ona iyi geceler.

dur bir dakika. sanırım lsd ile anti depresan birleşince hafıza kaybına sebep oluyordu, değil mi? değildir herhalde değil mi? içimde birşeyler hissettiğimi hatırlıyorum ama şu anda bu satırları duygusuzca doldurduğumu farkettim. duygu ne idi? nasıl bir histi? sanırım unuttum. uyumalıyım. sabah belki hatırlarım. belki de. ama hayır. birşeyler ekgib. hissedebiliyorum. çok önemli birşey ekgib. hatırlamalıyım. uyursam unuturum. hatırlamalıyım. hatırlamalı. hatırla... hatırla... hat..h-h...