zombi günlükleri

panpalar boşlamışım başlığı canım sıkıldı devam ettirmeye çalışayım biraz.

3 zombi arkada kalıyo biz ilerliyoruz arabayla. 10-15 kilometre gidiyoruz gitmiyoruz bi sorun çıkıyo arabada, ulan otoyolun ortasındayız amk ne sorunu şimdi. iniyorum bi tekme koyuyorum arabaya sinirden. su çıkıyo arabadan, kaputu kaldırıyo, napıyo bu dercesine bakıyorum ben halledebilirim diyo. depresyon mepresyon bi havalardaydı ama züt zora girince fırlıyo tabi hemen gavat. ulan yurttan kaçarken jipe düz kontakt bari yapsaydın diycem germeyim ortamı diyorum, zaten herkes gergin. babası tamirciymiş bunun, küçükken evde yardım ede ede öğrenmiş 1-2 şey. kızıl öteki g3'ü alıyo, inciyle uzaklaşıyolar biraz. etraf güvenli gibi göründüğü için bi şey demiyorum. ben de o sırada x'le birlikte silahları yerleştiriyorum eşyaları kontrol ediyorum falan. bagajda eskiden kalma yangın söndürücü var, trafik yardım giti var bi de ilkyardım çantası var. benim çantana su ve konserve falan var. ama yetmez ki, arkadaşla beni düşünerek aldım. torpidoda ehliyet ruhsat vs var ek olarak el feneri ve bıçak var. el feneriyle bıçağı arka tarafa alıyorum düzen yapcaz. yurttan arakladıgımız yemeklerle benim aldıgım yemekleri birleştiriyorum. 5 şişe su var. izmire kadar yeter sanırım ama hayvan gibi içmemek lazım.
elimizdeki şeyleri yazıyorum
-2 g3
-browning 7.64
-2 balta
-1 bıçak
-yeteri kadar yiyecek
-5şişe su
-el feneri
-ilk yardım kiti
-trafik yardım şeysi (bunu atcam amk ne takuma yarayacak sanki)
-yangın söndürücü

su motorla uğraşırken kızlar az ilerde tuvaletlerini falan hallediyolar sanırım. ben de işemeye gidiyorum browning'i alıp. g3'ü x'e bırakıyorum nolur nolmaz diye.
fazla uzaklaşmadan işimi hallediyorum. etrafta zombi falan yok. bomboş otoyol, olacağını da sanmıyorum zaten. yarım saate hallediyo motoru su, tekrar biniyoruz arabaya.
teybe bikaç yıl önce arkadaşa armağan ettiğim cd'yi takıyorum. ilk şarkı death-zombie ritual. bu da mı tesadüf dercesine birbirimize bakıyoruz *

izmire aliağa'dan giriş yapıyoruz. merkeze geldiğimizde gün ışıyo, dükkanlar yıkık dökük, yollarda zombiler. evlere bakıyorum bazılarının ışıkları açık, bazılarının camları kırık, perdeler dışarıda sallanıyo bayrak gibi. durumu tahmin bile edemezsiniz. zombilere çarpmadan 10-20 km hızla yavaşın da yavaşı bi biçimi ilerliyoruz. cama yaslıyolar suratlarını falan.
bu ne mınıskim yaa.
napcaz diye düşünüyorum bu kadar adamı topladım bir araya, ama napmalıyım? düzgün bi apartman bulsak, alışveriş merkezlerine yakın, yüksekte, güvenli bi yer iyi olur diye düşünüyorum. bakınıyoruz etrafa arabanın içinden. şehir merkezini gören bi yer var altında da migros var. dışarısı bayağı kirli ama. vaziyet şöyle:
apartmanın girişi en solda, migrosun girişi var yanında. yolla giriş arasında 10 metre var ama kaldırım falan hep zombi. arabayı da kullanmamız gerekebilir tekrardan, hızlıca ezmeyelim. ben sol arkaya geçiyorum, direksiyonda x var. planı anlatıyorum, x arabayı durdurdugunda, kızıla dönüyorum, sen hemen inip browningle çıkabilecek kadar bi yol açacaksın, yapabilir misin diyorum, kafasını sallıyo. baltaları su ve inciye veriyoruum her ihtimale karşı. x'le bende g3 var, ek olarak da bıçağı aldım. araba durdugunda sağ arkadaki kızıl çıkacak ve etrafı temizleyecek, ön koltuktan su fırlayacak arabanın arkasından çantayı zütürecek. arkada ortada oturan inci kızılın açtıgı yoldan ilerleyip bahajı açacak, ilk yardım kitini alacak. ben o sırada camı açıp 10 metrelik yeri temizliycem. etraf boşaldıgında kızlar ilerleyip temiz bi yere çekilecek, x arabadan çıkıp eve girişe bakacak, temizse ilerleyecekler. ben dış kapıyı kapatcam arkalarından. sonra ben de çıkcam.
böyle diyoruz ama başaracak mıyız bakalım.

benim nickdende anlaşıldığı gibi ben bir zombi avcısıyım açılın !

giblenmiyo panpalar gece gelirim görüşürüz

beyler ben uyandığımda ormanlıktaydım o gün kamptaydık yani bende arkadaşlarla gitmedim (iyiki) hayatta kaldım geyik avlıcam diye arbaletimi almıştım ormadndan çıktığımda 3 zombiyle karşılaştım dıbınakoyim yol sormaya kalktım , bişey demediler bu sefer dıbını gibtiğimin oğlu dedim bişey demeyince kaçtım (tabi yanımda arbalet var) arkadan gelince dedimki yine mi sen amın feryadı dedim sattım bunun gibine oku dıbına koyim dizinin üstünde geliyor. dedim huur çocuğu al ulan dedim arbaletle buna bi konum bunun kafa uçunca ben bir tırstım amk sonra arabayı aldım eve giderken polisler gördüm millet birbirini gibiyordu dıbınakoyim. eve girdiğimde ezgi gitmişti dıbınasokiyim kaşaaar diye bağırdım bizim burakla kaçmışlar belli bir not buldum masanın üstünde... (devamı var beyler )

devam et la hosuma gıttı

@110 panpa kime dedin

rezerved

yazın amk hepiniz okuyurum ben güzel oldu

anladı herkes planı uygulamaya koyulduk şimdi. x yaklaştı eve. durdurdu arabayı. kızıl arabadan fırlıyo, 5-6 saniyesi var, yakınlardaki 4 zombiyi indiriyo, ön koltuktan su fırlıyo bagajı açıp ilerliyo, sonra kızılla birlikte inci de çıkıyo, inci ilk yardım kitini kapıyo, kızılın 4-5 adım gerisinde. ama huur zombinin teki yan taraftan buna doğru koşuyo, kızıl dönüyo ama çok geç artık. bileğinden ufak bi ısırık alıyo su'yun zombi. kızıl indiriyo zombiyi ama ısırdı bi kere. gibmişim planı biz de fırlıyoruz dışarı, x'e su'yu içeri taşı diyorum, ama içerisi dolu mu boş mu belli değil. etrafı temizliyorum içeri koşuyorum merdivenin yukarısında var bi tane, tek mermiyle indiriyorum. 4 katlı apartmanın son katına kadar kontrol ederek çıkıyorum, başka zombi yok. aşağıya tekrar iniyorum kapıyı kapatmışlar ve içerdeler. güvendeyiz. su ağlıyo. biliyo dönüşeceğini. yaraya bakıyorum kanıyo birazcık. salyanın bulaştığı belli. mantıklı bi şekilde düşünüyorum kızıl'a öldürmemiz gerekiyo dercesine bakıyorum, başka tarafa çeviriyo başını. e tek şansımız bu amk napak besleyek mi amk zombisini. o artık su değil zombi o zombi. suya dönüyorum, napmamızı istersin diyorum. bıçağı istiyo. istemeye istemeye veriyorum. dışarı çıkmak istiyorum diyo. orda kendimi korurum hem dönüşünce de sizden uzakta olurum diyo. ama dönüşene kadar hala insan ve zombiler için bi hedef. belki etraftaki zombilerden bi-ikisini haklar da biz de biraz daha rahat ederiz * diye düşünüp kabul ediyorum. vedalaşıyolar. kapıyı açıyoruz, dışarı çıkıyo.

yardırın beyler gayet güzel bende toparliyim geliorum kendi hikayemle

sis at oç

o dışarı çıkıyo, biz yukarıya. üstünkörü bi şekilde kontrol etmiştim katları; ama risk almıyorum. her apartmanın her odasına bakıyoruz. 4 katlı bi apartman. işimize yarar şeyleri de yanımıza alıyoruz.
yağma ve kontrol işimiz bittiğinde elimizde,
-2 laptop
-3 bıçak
-17+1'lik sarsılmaz 2000 light (yerli malı yurdun malı herkes onu kullanmalı *)
-düzgün bi ilk yardım çantası (arabadakinden 2 kat geniş)
-birçok el feneri
gibi eşyalar var.

bu sırada x'in fikri nolur nolmaz diye sandalyeleri, uygun ağırlıktaki beyaz eşyaları falan kapıya yukarlamak. biz dışarı nasıl çıkarız o sorun olacak ama bu amk zombileri kapıda yoğumlaşıyo, içeri girmek isterlerse girerler. o yüzden yığınak yapıyoruz kapının önüne.

rezerved

kankalar kahramanların karakterlerini anlatayım biraz:
ben__
-grubun lideri olarak görünüyorum
-bencilim
-silah kullanımında becerikliyim
-önceden yaptığım sporlar nedeniyle yakın dövüşte becerikliyim
-üst düzey ingilizce biliyorum

x__
-araç kullanma konusunda başarılı
-çok yakın bi arkadaşım
-adam öldürür, hiç giblemez, öyle bi yapısı var (böyle bi ortamda öyle olmalı zaten)
-elektronikten anlıyo

kızıl__
-kızıl saçlı taş gibi bi şey
-yakınlaşcaz gibi görünüyo (gibcem yani)
-sıcakkanlı
-güvenilir
-kızlar arasında silah kullanabilen tek kişi
-tıp okuyomuş

inci__
-sessiz sakin bi kız, katılmıyo konuşmalara fazla
-cesaretli, gibimsonik yerlerde bunu yapamam falan demiyo
-ısırılsamm ilk kafama bu sıkar, en az benim kadar mantıklı düşünüyo ve bencil

çükünü yerler reiyzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

reserved

bricid barzosken (dovhakiin) gün 57...
saat 13.25...

artık umut kalmadı. bir tek ben kaldım. haftalar sonra bulduğum ilk insan teknolojisi bu laptop, kendi laptopumu 2. köprüden kaçışım sırasında düşürmüştüm. başka şansım yoktu. arkamdan 10.000den fazla zombileşmiş sarıyer halkı koşmaktayken başka ne yapabilirdim...
umut ışıkları söndü artık dayanacak gücü nereden buluyorum bilmiyorum ama bunu okuyan varsa onlara tek bir şekilde yardım edebilirim. gerçi hayatta kalan olduğunu pek zannetmiyorum gördüklerimden sonra... size tek birşey söyleyeceğim, istanbuldan olabildiğince uzağa kaçın! burada tek insan ben kaldım, haftalardır öldürdüğüm zombilerin seyahat ettiğim yolların haddi hesabı yok. artık yoruldum, ruhum yoruldu. bedenim acı çekmenin ne demek olduğunu günler önce unuttu...
umut yok artık, kimse için. son duyduğuma göre dünyada etkilenmeyen tek yer avusturalya ve kutuplar kalmış orası da yakında etkilenir... biz kaybettik, insanlık artık yok olmanın eşiğinde. durdurmak için çok geç kaldım, çok geç...
buradan, bir zamanlar iş bankasının binası olan türkiyenin bir zamanlar en yüksek binası olan yerinden, ölümümü beklerken yazıyorum size. bildiklerimi paylaşmanın vakti geldi artık, birileri bunu bilmeli. ilerde tarih yazıldığında beni unutmayın beyler yaptıklarımı herkes için yaptım. ama en çok da onun için, jasmin için...

devam et başgan

reserved