zombi günlükleri

bi upta benden eğlenceliymiş amk

ananı koru liseli

beyler başlıkta zombi var amk ölü taklidi yapın
(bkz: @45)

beyler bu tarz roman ismi bilenler mesaj atsınlar.
şuku+nick altı

ayrıca devam et oc

Oğlum süper yazıyorsun la keske gercek olsa diyeceğim tuttu ise bak

uyumuşum.. maltepede jipin içinde kendimden geçmişim ve etrafımı zombiler sarmış durumda, benzini hayvan gibi içti hummer2 tahmin etmeliydim. etrafımda tahinimce 20-30 zombi var. araba zaten kale gibi bişey olmaz diyorum, hazırladığım susturuculardan daha 12 tane daha var, bu da 12 şarsor ates hakkım var demek. çıkıyorum sunrooftan g3 ile tek tek başlıyorum kafalarına sıkmaya 1.. 3.. 4... 7.. düşündüğümden daha fazla olduklarını görüyorum. 11.. 14.. 19.. biri beni farketti ve onu bağırmadan önce indirmem gerekiyordu. lanet olasıca g3 ün son mermisiydi, silah değiştirmek için arabaya geri girmem benin intaharım olacaktı. derin bir nefes aldım, ellerim çelik gibi sağlam ve tereddütsüz. etrafın yavaş çekimde olduğunu hissettin bir an ve atışımı yaptım.. tam kafadan! derin bir nefes alıyorum ve çantadan m4a1 i çıkartıp devam ediyorum temizliğe 22.. 26.. 35... etraf epey temiz şu anda. tekrar beni farketmelerini göze alamam, hava kararmak üzere acil olarak karşıdaki mitsubishi minibüse binmeliyim. eşyalarımı topluyorum ve hızlıca geçiyorum karşıya. cesedi direksiyondan kaldirip attıktan sonra bakıyorum tahmin ettiğim gibi.. anahtar üzerinde. eşyaları yüklüyorum arabaya. halen @1 in bahsettiği askeri üsse gitsem mi yoksa işler daha da taka sarmadan gemiye atlayıp kaçsam mı karar veremiyorum. iç güdülerimi izleyip askeri üsse gitmeye karar veriyorum. hava kararırken hava kızıllaşıyor. bu gece kan dökülecek, hissediyorum...

zombici binler analarınız yarağımın koruması altında ben hariç kimse bir şey yapamaz merak etmeyin zugahaaaaaaaaaa zugahaaaaaaaaaaa xd xd

zombici binler analarınız yarağımın koruması altında ben hariç kimse bir şey yapamaz merak etmeyin zugahaaaaaaaaaa zugahaaaaaaaaaaa xd xd

rezeveeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

up up up Devam edin oçlar :D

reserved

kadıköye doğru yola çıktım. bostancıya geldiğimde klagib bir görüntüyle karşılaşıyorum, trafik! ama bu sefer boş arabalar ve cesetlerin trafiği. çarpmadan aralarından geçmem mümkün değil. düşünüyorum, arabalarda alarm varsa? bu riski alamam, hummer da olsaydım belki bir şansım olurdu ama bu minibüs bundan beni sağ çıkartamaz, gizli ve hızlı ilerlemeliyim neredeyse gece oldu. taşıyamayacağım kadar fazla yüküm var. minibüsü kapatıp yatmaya karar veriyorum. çekiyorum tenha bir köşeye perdeleri kapatıp yatıyorum..
3-4 saat geçiyor,
gece patlama, çığlık ve haykırışlar duyarak sıçrıyorum yettığım yerden. kafamı camdan çıkarttığım anda hem dehşete düşüyor hem de umutlanıyorum. 2 helikopter desteği ile yaklaşık 50 kadar asker gibe gibe zombi katliamı yapıyorlar. hemen eşyalarımı topluyorum yardımlarına gideceğim beni de alın demeye gidiyorum. katliam arasında bana da bir mermi isabet ediyor, tam sag bacagımın ustune,"ben sizdenim, ateş etmeyin" diyorum ama o gürültüde, şavaş alanında sesimi duymaları mucizeye kalmış. bir mermi daha geliyor sol kolumu sağlam çiziyor ama iyiyim. son bir umut son bir çaba tüm gücümle bağırıyorum "ateş etmeyin!!!" kalbim yerinden fırlayacak kesin öleceğim bu şekilde mi bitecekti dıbını gibeyim kaç zombi öldürdüm bunlara ölücem diyorum içimden. ama o sırada hayal bile edemeyeceğim birşey görüyorum.. bir zombi! ama diğerleri gibi değil, elleriyle havaya kaldırdığı toyota corolladan anlıyorum, boyu 3 metre sanırım kestiremiyorum karanlıkta. anasını gibtiğim zombisi helikoptere fırlatıyor arabayı! o anda askerlerin dikkati dağılıyor ve bana kaçmam için zaman tanıyor. orada neler oluyor hiç bir fikrim yok ama kalıp izlersem beni lanet olasıca bir dilim pastırma yapacakları kesin. bir apartmanın girişine saklanıyorum, olayları izleyebileceğim bir köşe, nefeslenirken neler olduğunu anlamaya çalışıyorum...

bu başlık tutar sürükleyici panpa

reserved

apartmandan olayları izlerken bacağımdaki kanamayı durdurmak için turnike yapıyorum ama inceden kanamam var halen. birden yer sarsılıyor. 3 metrelik izbandut gibi zombi büyük bir gürültüye yığılıyor yere. etraf sakin ve sessiz. havada ceset kokusundan başka hiçbirşey yok ama 12 günden sonra alışıyor insan. nasıl alışır insan böyle bir kokuya aklım almıyor. etrafın sessizliğinden faydalanıp sesleniyorum askerlere "yardım edin buradayım, yaralıyım" hemen 2-3 asker yanıma geliyor silahlar doğrultuluyor bana "yapmayın beyler ben sizdenim beni vurdunuz, ısırılmadım" diyorum, ortam yumuşuyor biraz. beni araca bindirip kadıköydeki üsse zütürüyorlar. yolda gördüklerim gece yapılan katliamın ne kadar büyük olduğunu gösteriyor. askerlerla konuşunca durumun ciddiyeti beni dehşete düşürüyor. üsten çıkan 1500 asker, 40 araç ve 4 tanktan geriye sadece 4 araç ve 32 asker kalmış! dediklerine göre 6000-7000 arası zombi temizlemişler ama mermileri azalınca dönmeye karar vermişler. orada gördüğüm anormal büyüklükteki zombinin ne olduğunu soruyorum onlara, hepsi sessiz cevap veren olmuyor, bildikleri ama söylemek istemedikleri birşeyler var. saat gece 04.00 gibi varıyoruz üsse. hayatımda insan gördüğüme bu kadar sevinemezdim herhalde. öğrendiğime göre istanbulda ana 2 üs varmış, birisi kadıköyde diğeri beşiktaşta. tahliye kolay olsun diye.. sanırım @1 beşiktaş üssünde çünkü buranın başındaki bir yüzbaşı değil binbaşı...

18.12.2011

bugün sabaha karşı zil çaldı, gelen istanbuldaki yakın arkadaşlarımdan biri olan veliydi ona " hayrola oğlum gelir miydin sen antalyalara ? " diye sorduğumda kolundaki yarayı göstererek " alsana oğlum içeri " diye bağırdı ağlamaklı bir halde , aradan 15-20 dakika geçti koluna bandaj bağladık sıkı sıkı sardık 3-5 konserve vardı evde onları açtık yiyoruz zaten bende açtım ama veli sanki kıtlıktan çıkmış gibi nefes almadan yiyor huur çocuğu soru soruyorum cevap vermiyor falan en sonunda "noluyo oğlum bi cavap ver " diye seslendim çocuğa duraksadı ve " bilmiyor musun ? " dedi, " neyi ? " diye cevap verdiğimde " demek gizliyorlar huur çocukları... " gibi bir cümle kurdu ama tam hatırlamıyorum daha sonra bana klagib zombi filmlerindeki hikayeyi anlattı tabiki ben inanmadım daşşak geçtim çocukla dedim "oğlum noldu kim dövdü bak söyle hallederiz çocuk musun zombi mombi uyduruyosun" daha sonra ciddi ciddi zombi hikayesine devam etti ve bu muhabbet tam yarım saat sürdü yok efendim evde televizyon olsaymışta görseymişim, ödemedik kablonun parasını velinin maskarası olduk dıbına koyayım, neyse bu tuvalete gitmek istediğini söyledi duş alacakmış... Bende oyuna öyle bir dalmışımki aradan 4.5 saat geçtikten sonra anca hatırladım evde misafir olduğunu oyunu pause yaptım ve evdeki south park sessizliğini bozan bir ses belirdi birden, " paaat putttt roağrrrrr " diye sesler geliyordu koridorun sonundan koridora çıktığımda velinin tuvaletin kapısına vurduğunu anladım kapının arkasından sesleniyorum " veli oğlum komik değil dıbına koyayım çık dışarıda oyunda öldür şu zombileri " dedim kapıya daha kuvvetli vurmaya başladı en sonunda ciddi ciddi kuşkulanmaya başlamıştım... Mutfağa gittim şu bıçak setlerindeki en büyük 2 bıçağı aldım ve kapının önünde duruyorum "oğlum adam gibi ses ver hayvan mısın roar roar ses çıkarıyosun" dedim hala kapıya vuruyor biyerleri yıkıyor tuvalette en sonunda dayanamadım kapıyı açmak için elimi kapı koluna zütürdüm ve kapının kilitli olduğunu gördüm şu an içeride olanlar hakkında en ufak bir fikrim yok eğer oyuna geldiysem fena döverim huur çocuğunu varya...

ben geldim panpalar yazıyorum

1 gün sonra
ya beyler yurtta ordunun güvencesinde yaşamak kimisi için mantıklı olan gibi gelebilir; ama düşünün işte tüm güvenliğiniz 20-25 askerimizin elinde. ufacık bi hatada zombler ön kapıda beliriyo. ayrıca yer sıkınca olmaya başladı, ciddi ciddi bi yolunu bulup kaçmayı düşünüyorum. henüz x'le konuşmadım; ama kızıl kabul etti. x de yalnız kalmamak için gelmek zorunda. inci ve suyun da geleceğini tahmin ediyorum.
yüzbaşını bi kere gördük, kayboldu gitti şimdi amk belki düzenli açıklama yapar diyoduk da nerdeee.
bu yemeği nerden buluyolar onu da meraketmiyorum değil yurtta bu kadar stok yoktur 1 haftayı aşkın süredir burdayız ve sayımız artık 80leri bulmakta.
bi düşünüyorum şimdi gece gizlice çıksak, arabaya girebilsek, dışarı nasıl çıkcaz? kapıyı kırsak diyorum yok lan bu kadar insan var yzık amk diyorum, tamam bencilim ama 80 insanı da ölüme terk edemem yani.
kızıla da soruyorum bunu, aynı şekilde düşünüyoru; fakat o nöbetçi askeri bayıltıktan sonra kapıyı açıp çıkmak görüşünde. daha mantıklı buluyorum. arabada erzak çantamız duruyo; ama 5 kişiye yetmez. karar verdiğimiz günün gecesi harekete geçmeye karar veriyoruz. sakin olmaya çalışıyorum ama bi korku, bi telaş var beyler. o gece mutfağa iniyoruz, elimizdeki 2 çantaya ne bulduysak dolduruyoruz. mutfakta sözde bi görevli varmış; ama görmedik bile uyuyodur sanırım.
çıkıyoruz işte koridora, temiz buralar. zaten en fazla 30 asker var mantıklı yerlere nöbetçi koymuşlardır diyorum. yurdun çıkış kapısını aralıyoruz. aradayla aramızda 30 mt falan mesafe var, arkasına bi tane daha araba park etmiş, büyük geniş bi jip bu. şimdi düşünüyorum bunu alsak daha iyi olur sonuç 5 kişiyiz; ama hadi camı kırdın arabayı nasıl çalıştırcan amk düz kontakt falan bilen yok aramızda.

tedavi ve testler yapıldıktan sonra 2 gün içerisinde eskisi gibi sağlıklıyım ama bacağım halen biraz yanıyor, "kemiğe gelmemiş dua et" diyor doktor mermi eti delip geçmiş kasta zedelenme çok az. diğer insanlarla konuşuyorum nereden geldiniz @1 i tanıyormusunuz diyorum tam o sırada askerlerden birisi silahlarımı aldıklarını ve eğer kamptan ayrılmak istersem benden aldıklarının en fazla yarısını alarak ayrılabileceğimi söylüyor. şu anda ayrılmak gibi bir niyetim yok ama planınınız nedir diye soryorum. "binbaşı açıklama yapacak bu akşam büyük salonda ol" diyor. öğreniyorum ki büyük salon eminönü iskelesi önündeki tiyatro binası. akşam gidiyorum dinlemeye binbasş anlatıyor:
-şu anda komşu ülkelerimizde de görülen bu olayın kaynağı ne yazık ki biziz. şu anda gizliliği bozulmuş gizli bir silah üzerinde çalışırken gerçekleşen kazada yayılan bu virüs anadolu hisarındaki gizli üsten tüm istanbula ardından yağmur ve rüzgarla doğuda diyarbakıra batıda ise yunanistan, bulgaristan ve sırbistanın sınırına kadar ilerlemiş durumda italyada da 3 şehrin kaybedildiği haberleri geliyor tam o sırada
"dün geceki o devasa zombi neydi?" diye soru soruyorum bir anlık boşluktan faydalanıp. insanlar önce dönüp bana, sonra binbaşına bakıyorlar. binbaşının yüzü düşüyor ve "toplantı bitmiştir" diyerek herkesi dışarı yolluyor ama beni bırakmıyor. belli ki görmemem gereken birşey gördüm...

hımmm reserved

mecburen bu fırsatı değerlendiremiyoruz, her şey istediğimiz gibi olacak değil ya. iyi yönden bakmaya çalışıyorum, bizim arabanın benzin sıkıntısı yok işte falan diyorum kendi kendime. bizim arabaya ulaşıyoruz, peugeot 206 beyler. kızları bindiriyoruz arabaya, x ve ben kapıya doğru ilerliyoruz. beyler geniş bi meydan burası, yurdun duvarlarında itibaren barikatlarla çevrilmiş, polis barikatlarıyla. ama hiç polis göremedik daha, neyse. kapıya doğru ilerliyyoruz, arkadaşın elinde taş var, ben önceden gittiğim dövüş kursları nedeniyle biraz teknik biliyorum. beklediğimiz aksine 2den fazla nöbetçi var. 2si tam kapıda, 2si de biraz daha geride olmak 4 nöbetçinin yerini tespit ediyoruz. ilk 2sini indiririz ama diğer 2si bizi görürse sıçışımızın resmidir. yaklaşıyoruz ilk hedefleri, kendi devletimden bi askere bunu yapmayı hiç istemiyorum; ama napalım yaşamak istiyorum amk. arkalarında yaklaşıyoruz, arkadaş taşı vuruyo bayıltıyo hemen, ben boynunu kitliyorum 10-11 saniye sonra benimki de yere düşüyo. silahlarını ve üzerlerindeki gerekli olabilecek eşyaları alıyoruz. pek de bi şey yok hani ama olsun. simdi ikimizde de g3 var, diğer askerlere doğru yaklaşıyoruz. yürürken silahı başka bi arabaya sürtüyorum hay kafamı gibeyim ben yaaa. askerler dönüyo bize.ilk göremiyolar ama sonra meraktan heralde birisi bize doğru yaklaşıyo. diğer asker 2 el ateş ediyo dışarı, karanlıktan göremedim ama zombiler sanırım.
bize yaklaşan askere bakıyorum, kısa boylu bi abimiz. hallederim diyorum silahı kullanmıycam diyorum, yaklaşıyo,
-abi kusura bakma dışardaki durumu merak ettik diyorum
-gençler burda dolaşmayın, hadi içeri diyo
-dekmüğü koyuyorum silaha diğer asker sesi duyuyo dönüyo doğrultuyo silahı. bizim arkadaş vuruyo adamı. vay muallak yaa. ama mecburiyet işte. diğer askeri de bayıltıyoruz, silahları alıp arabaya gidiyoruz