ancak o gün o yaşadığımız şeyi bilimle açıklayamıyorum. kemiklere bakıyorum, 3-5 parça kemik ama mümkün değil o kemiklerin o kadar ağır olması. hepsini tek tek kefene yerleştiren benim. hepsi nerdeyse tüy gibi hafifti. toplanınca nasıl o kadar ağırlaştılar anlam veremiyorum. olayın da 5 hatta imam ve eniştemi de sayarsak 7 şahidi var. öyle tuhaf ve esrarengiz bir olaydır. yıllardır ara ara düşünürüm, çözemem

bizim nöbet yerlerimize ulaşabilmemiz için sarp arazide 30 dakika unimob'ların tepesinde, zifiri karanlıkta yolculuk yapmamız gerekiyordu. öyle ıssız bir yerdi ki kafayı yemememiz ve emniyeti teşkil etmek için tam teçhizat iki kişi olarak tutardık nöbetleri

öyle zifiri bir karanlığın içinde olursun ki 10 mt ilerisinde ne olduğunu göremezsin. dağın zirvesine atıp bizi, 3 saat sonra gelip alıyorlardı işte. hem de tam terörün zirve yaptığı bir zamanda ve sınır bölgesindeydik.

bulutlu bir geceydi çok iyi hatırlıyorum ne yukarıda parlayan ay ne de tek yıldız görülüyordu. öyle zifir bir karanlık vardı ki mehmet'e "olum bi gelsene" dedim. burun buruna verdik. bildiğin değiyordu burnumuz birbirine ve ona rağmen ben mehmet'in yüzünü seçemiyordum

her şey yasak. sigara içmek için çakmağı çaksan 20 km öteden ampül gibi parlarsın. sigara keza öyle. biz de yağmurluklarla birimizin üstüne iyice örtüp, yaktığımız sigarayı da kola kutusunun içine uçtan sokup sırayla birer nefes çekiyoruz. insan zekası işte. zor zamanlarda çok güzel çözümler üretebiliyor

mehmet yere miğferini koymuş, üstünde oturuyor hiç unutmam. ben de sanki bir b.k görebilecek gibi gömülü mevzinin g.t kadar aralığından dışarı bakıyorum. bir şeylere dalmışımdır kesin ama şu anda ne olduğunu hatırlamıyorum

sonra o zifir karanlıktan çok yoğun bir ses... çok hafif başlayıp, kulağımı sağır eden bir ıslık sesi... tahminime göre 1-2 cm kulağımın yanından geçti kurşun ve arkadaki duvara saplandı. kalakaldım... bildiğin donup kaldım. hani daha önce çatışmaya girmiştim ama ilk defa bu kadar yakınımdan bir kurşun geçti. ben böyle mal gibi dikilirken kardeşim mehmet ensemden tutup yere devirdi beni.

böyle bir şey olamaz. cehenneme döndü 2 saniyede ortalık. biz mevzinin açıklık tarafındaki duvara sırtımızı verdik. her yerden deli gibi kurşun geliyor. arkamızdaki duvara kurşun isabet ettikçe sırtımda hissediyorum değen her kurşunu. sürekli titriyor sırtım. o pencere aralığından karşı duvara yüzlerce kurşun geliyor

duvar döküle döküle eriyor gözümüzün önünde ve hepsi 1 metre kafamızın üstünden geçiyor. o sesi hiç bir zaman unutmayacağım... böyle bir kapana kısılmışlık hissi bir daha yaşamadım hayatım boyunca.

sonra kurşunlar bir anda durdu... dedim garip bir şeyler oluyor. şimdi takım çavuşuyum ve mehmet de benim takımımda her şeyini bana emanet etmiş 20 yaşında pırıl pırıl bir çocuk. gözlerimin içine bakıyor.

ağlıyor... "çavuş yardım et. çavuş allah aşkına yardım et. öleceğiz çavuş." diyor. o anda ben de orada durursak öleceğimizin farkındayım.

mevzinin arkasında emniyet hendekleri var. bizzat benim de kürek sallayarak açtığımız hendekler. birbirine bağlayarak bir labirent gibi yaptık ki bir çatışma anında sıçrama noktaları oluşturarak sabitliğimizi bozalım.

bu ateşin kesilmesi iyiye alamet değil" diye geçirdim içimden. bize doğru ateş kesilince bu sefer aşağıdaki mevzilere de saldırı olduğunu fark ettim. allahım aşağısı da cehennem gibi. izli mermiler yüzer yüzer uçuyor çocukların mevzilere doğru

bizimle olan irtibatın kesildiğini anladım o anda. biraz panikledim doğruyu söylemek gerekirse. bu dediklerim bu arada 10 saniyede yaşananlar. bir anda zihnimde "rpg" imgesi uyandı. "mehmet rpg atacaklar mehmetttt... " diye bağırdığımı hatırlıyorum

bağırıyorum ama mehmet cenin pozisyonunda, tüfeği çekmiş karnına hüngür hüngür ağlıyor. ne kurşunları duyuyor ne de benim bağrışlarımı. kapatmış çocuk kendini. dünyanın en doğal tepkisini veriyor inanın. biraz eğildim buna doğru, sertçe bir tokat attım.

kendine geldiği gibi de yakasına yapışıp çekerek dışarı emniyet hendeklerine doğru sürükledim. hareketlenmeyi gördüğü anda karşı tepeden gene üzerimize kurşun yağmaya başladı. bir elimde mehmet, diğer elimde tüfeğim ve son anda kaptığım telsizle mevzi kapısından eğilir vaziyette çıktık. ben sırtıma gelecek bir kurşun bekliyordum lakin nasıl olduysa sağ salim attık kendimizi hendeğe.

hendeğe geçince fark ettim ki aşağı mevzilerde durum çok vahim. stadyum gibi düşünün coğrafyayı ve tribünlerden sahaya doğru her yerden ateş geldiğini hayal edin. 3 yüksek tepe vardı. biri kışlanın içinde kaldığı için sızma ihtimali olamazdı. oraya geçmek için beni geçmeleri gerekiyordu. diğer tepeyi biz tutuyorduk. 3. tepeyi irtifa olarak bizden aşağıda kalan bir nöbet mevzisi vardı oradaki arkadaşlar tutuyordu

allahım cehennem gibi ortalık. ilerlemeyi yavaşlatmak için ateşe ateşle karşılık vermemiz gerekiyor. eğer bizi erken aşarlarsa aşağıdaki çocukların hiç şansı kalmaz. çapraz ateşte kaldıkları an kesin öleceklerdi. zaten asıl nöbet mantığı budur. sen direnebildiğin kadar direneceksin ki aşağıdaki kardeşlerin yardım gelene kadar hayatta kalabilsin. biz zaten çoktan ölü iki insandık. bunu ben de biliyordum mehmet de...

ben silahın emniyeti açtım. silahımda takılı bir adet ve hücum yeleğimde 4 tane şarjör vardı. mevzide bir tane bixi makinalı vardı lakin oraya geri dönmenin imkanı yoktu. zaten beni ıskalayan kurşun bir kanas'tan çıkmıştı bunu anladım. tek atış geldi çünkü

kafayı kaldırdığım anda bu sefer ıskalamayacaktı ona da emindim. bizim mevzi ile karşı dağ arasında yaklaşık 650 mt'lik mesafe var. atış yoğunluğu azalmaya başlamıştı. bu da ilerlediklerine dalalet bir şeydi. mehmet'e baktım. hala cenin pozisyonunda öylece aşağıdaki cehennemi izliyordu.