üniversite aşkımı anlatıyorum beyler toplan

Evet panpalar. Betül'ün de geç demesiyle hazırlıklara başladım geçmek için. Öncelikle yeni üniversiteme gidip ders transferi için gereken belgeleri öğrendim. Sonra Van'a geçtim.

Van'da kaydımı sildiğim anda o lanet üniversitemden ayrıldığımı cümle aleme duyurmak için facebook durum güncellemesi yaptım saat sabahın 10unda. 5 dakika sonra arayan yine Betül'dü. Ne zaman internete girebileceğimi sordu. Eve gidince yani gece 2'den sonra dedim. Tamam bekliyorum gece o zaman dedi.

O gece bana "senden tek isteğim beni Van'da unutma" dedi. Benim için en önemli cümleydi. Bende unutmayacağıma dair söz verdim.

yazıların cok gecikiyor panpa. yazmıyorsun artık neredeyse

@125 panpa bunalımı atlattım, arada dışarı çıkıyorum artık. az sonra başlarım yine yazmaya. sonuna geldik artık zaten, anlatacağım bir kaç olay kaldı.

kaldığımız yerden devam panpalar,

ben söz verdiğim gibi unutmadım Betül'ü Van'da. Geçiş yaptığım üniversite Van'a göre 1 hafta önce açılıyordu, ben yenişehrime geldim. O bir hafta boyunca neredeyse her gün aradım Betül'ü. Kiminde cevap verdi saatlerce konuştuk, kiminde müsait değilim deyip açmadı telefonu. Yeni üniversitemde arkadaşlık ortamımı kurana dek çok yalnızdım tabi. Bir de bilirsiniz ilk hafta ders işlenmez. Ben o bir haftada bir kaç arkadaş edinirim diye erken gitmiştim ama kimse yoktu ortalarda. Bende yalnızlığımda Betül'e sardım.

Sürekli Van'a ne zaman gideceğini sordum. Van'a gittiği günden sonraki ilk hafta bende Van'da aldım soluğu. Arkadaşlık ortamı kurarken zorlanmam ama aklım başka yerde olduğu için zorlanıyordum kurmakta. Ders olan zamanlarda okula bile gitmedim ilk zamanlarda. Facebook'ta Betül'ü bekledim sürekli. Biraz olsun konuşabilmek için.

ilk gidişimde Van'a her zamanki gibi lüks bir yerde yemek yerken Betül öğrenci asistanlığına başvuracağını ve eskisi gibi zaman ayıramayacağını söylemişti. Ben ilk anda o kadar önemsememiştim ama gerçekten zaman ayıramadığını gördüm.

Van'a en zor zamanlarımda 3 haftada bir gittim. Tek amacım hikayede bahsettiğim Burak'ı ve Betül'ü görebilmek için.

Hikayeyi dönemin sonuna sarıyorum artık. Her gidişimde Betül'ün doğum gününü kutladığımız kafeye gidip baş başa oturmaktan başka bir şey yapmadık çünkü.

tarih:5 ocak 2012 perşembe

o gece Van'a tren biletim vardı. Cuma sabahı Van'da olacaktım. Betül'ün geleceğimden haberi vardı. Bu gidişimde tek amacım vardı. Kıza açılabilmek. Bu yüzden erken haber vermiştim Betül'e,genelde sürpriz yapardım çünkü. (hikayede ilk kısımlarda bahsetmiştim, çok kolay aşık olan biri değilim, aşık olduğumda yıllar geçse de unutamayabilirim. Betül'e tam olarak Mayıs 2011'de aşık olmuştum denebilir.)

Bir çok kişi neden bu kadar süre bekledin diyebilir. Ben aşkımı hamileliğe benzetiyorum. mayıs 2011'den beri 8 ay geçmişti ve o çocuğu içimde tutarken zorlanıyordum artık.

tarih:6 ocak 2012 cuma.

Sabah tren garında inince ilk iş Betül'ün yurdunun önünden geçip Burak'ın evine gidip biraz dinlenmekti. Burak'ın evine gidince direk yattım zaten. Burak'ın o gün öğleden sonra direksiyon dersi vardı, birlikte gittik derse. Ders anında Betül'e bir mesaj attım.

"Betül ben bugün biraz yorgunum, yarın buluşsak olur mu ?" (mesajı atmamın tek sebebi Burak'ın ikili ilişkilerde çok iyi olması ve biraz taktik almak.) Hikayenin ilk kısımlarında yine anlattım, aşk aklımı başımdan alıyor ve mantıklı davranamıyorum.

Betül'ün cevabı gecikmedi. "Tabi, olur sen nasıl istersen."

tarih:7 ocak 2012 cumartesi.

Bugün kesinlikle açılacaktım artık Betül'e. Bu yüzden gece doğru düzgün uyuyamadım. Sabah 9'da kalktım yataktan. Evde misafir olmama rağmen kahvaltıyı ben hazırladım. Saat 12 gibi hazırlanmaya başladım. Evden çıktım. Uzun bir gün bekliyor diye düşünüyordum ve plan yapıyordum. Acaba nerede açılsam. Van'da o kadar çok özel yerimiz vardı ki, en özelini seçmeyi istiyordum. Minibüse binip şehrin merkezine doğru gitmeye başladım. Minibüse bindikten sonra mesaj attım Betül'e. "Ben merkeze geliyorum."

Cevap hiç istemeyeceğim cinstendi. "Gençlik meclisinde toplantıdayız, akşama buluşalım."

Akşama kadar Van'da bir parkta oturdum. Neredeyse 6 saat bir bankta oturdum. Hem de bir kız için. Hayatım boyunca yapmamıştım, bundan sonra da yapacağımı zannetmiyorum zaten böyle bir şey. Akşam saat 8'de şehir merkezinde buluşup Betül'ün doğum gününü kutladığımız kafeye gidecektik.

Betül mesaj attı saat 8 civarında.

+"Biz buluşma noktasındayız."

Nasıl sinirlendim. 6 saat bekledim bu muydu yani mesaj. Sinir olduğum kısım mesajdaki 'Biz' kısmı. Ben sabah evden çıkarken neler düşünürken neler olmuştu. Buluşma noktasına gittiğimizde yanındaki iki kişiyi hemen tanıdım. Doğum gününü kutlarken yanında olan iki arkadaşı. Neyse dedim. Sesimi çıkarmayıp yola devam etitk. Yolda sustum sadece. Kafeye girdiğimizde yine çalışanlar ve kafe sahibi selam verdi, yine özel köşemize geçip oturduk. Ama bu sefer oturma şeklimiz çok farklıydı. 3 kız köşede oturuyor, kendi aralarında eğleniyor ben ise sanki kafede oturcak yer olmadığı için yanlarına oturmuşum gibi bir hava var. Bu durumdan rahatsız oluyordum ama önemli olan benim değil onların rahatsız olmasıydı.

Masamızı tarif etmek istiyorum. çapraz şekilde konulmuş 2 şerli 2 koltuk. Ve ben bir uçtayım sadece sahneyi izliyorum.

Aradan yaklaşık yarım saat geçti, nasıl oturduysak öyle devam ediyordu masadaki olaylar. Ben sigara içmeye çıktım kimseye bir şey demeden. Geldiğimde oturma şekli değişmişti masanın. Betül oturduğum yerin hemen yanına oturmuş. Diğer 2 kız ise kendi yerlerinde. Ben son derece umursamaz bir tavırla geldim tekrar yerime oturdum. Betül yandan dürttü beni.

"Noldu ... anlatsana, çok suskunsun."

Ne desem de kırmasam diye düşündüm bir kaç saniye. O sıralar bir arkadaşım kanser tedavisi görüyordu ve onu bahane ettim.

"O arkadaşım o haldeyken ben burada çok eğlenebileceğimi sanmıyorum." diye bir şeyler uydurdum ve Betül tüm ilgisini bana çevirdi. O an masada ikişerli iki gruba bölünmüştük. Diğer kızları biz takmıyoruz, onlarda bizi takmıyor, ama bir kulakları bende. Söyleyeceğim cümleleri dinliyorlar iyi hissediyorum. Artık onlarda içinde bulunduğum durumu iyiden iyiye kestiriyorlardı.

O an beynimde bir ışık yandı sanki. Kızı her geçen gün kaybediyordum, her geçen gün daha da uzaklaşıyorduk birbirimizden zaten. 8 aydır her gün kaybettim ben bu kızı. Ya tam kaybedeceğim ya da tekrar kazanmaya başlayacağım artık diye bir adım attı orada. Yanımda oturan Betül'ün omzuna elimi attım ve hafifçe kendime çektim. Tepki vermedi, sadece kafasını omzuma yasladı, bu şekilde bir süre daha muhabbet ettik. Ama o andaki mutluluğum paha biçilemezdi.

Aradan bir süre daha geçti, ben tekrar sigara içmeye çıktım dışarı. Döndüğümde oturma yerleri yine değişmişti (: Bu kez Betül tam karşıma geçmişti. Ben içeri girdiğimde sigara paketini ve çakmağımı masanın üzerine koydu. Betül sigara paketini alıp mikrofon yaptı ve o an çalan parçaya eşlik etti gözlerime bakarak. Çalan parça ise şuydu:

http://www.youtube.com/watch?v=ubuDUkZjfy8

Gözlerime bakıyordu şarkıyı söylerken. Ben ise utangaç biri olduğunu bildiğim için ona bakmıyordum ama hissediyordum bana baktığını, arada göz ucuyla bakıyordum sadece. Parça boyunca sadece iki kez gözlerine baktım. ikisi de aynı sözde.

"Yalan söyleme, bak gözlerime."

ikisinde de aynı tepkiyi verdi. Önce utandı,sonra kızardı,sonra sigara paketini masaya koydu. Ben gözlerimi çektiğimde paketi yerinden alıp devam etti. ikisinde de yüzümde küçük bir gülümseme oluştu.

Parça bitince lavaboya gidip geldim, döndüğümde çalan parça ise:

http://www.youtube.com/watch?v=-S5lPrC0T-A

Betül sigara paketimi yine mikrofon yapmıştı yine bana bakarak söyledi parçayı. Çok umutlanmıştım. Betül'ü geri kazandığımı düşünüyordum artık. Ama yanında arkadaşları olduğu için söyleyemedim tabi o gece içimdekileri. Kızları yurda bırakıp bende Burak'ın evine geçtim. Burak'ın evine giderken Betül'e bir mesaj attım.

"Ben buraya sen ve Burak için geldim, yarın ikimiz takılsak olur mu?"

Cevabı pazar sabahı geldi.

tarih: 8 ocak 2012 pazar.

Ben pazar sabahı 10'da uyandım yine. Betül cevabı 11'de atmış. Yazdığı mesaj ise:

+"Pazartesi final ödevini teslim etmem gerekiyor, bugün çıkamam."

Sinirlenmiştim tabi, dün yaptığı bugün bu mesaj. Tutamadım kendimi artık ve patladım.

-"Ödev mi daha önemli ben mi Betül, yapma bunu. Ben senini için geldim buraya verdiğin tepkiye bak."

Ama hesaba katmadığım şeyler vardı. Kızın Van'a geçiş yaptığını söylemiştim. yani ortalaması çok iyiydi, yanlış hatırlamıyorsam 3.66. ve ödevleri final yerine geçecekti, ben ise neler diyordum. tabi ki ödev önemliydi.

Bu mesajıma çok uzun bir cevap yazdı. Sayfalarca,ben naptım. "Özet geç" yazdım (: şaka yapıyorum :p

Okumadım bile o mesajı, sinirle sildim hatta. Cevapta vermedim. O günü evde boş boş oturarak geçirdim. Burak'la birlikte alkolün dibine vurduk, dertlendik, dertlendikçe anlattık olanları birbirimize.

tarih:9 ocak 2012 pazartesi.

Bilimsel araştırma yöntemleri sınavım vardı, ama ben yeni üniversitemin bulunduğu şehirde değil Van'daydım. Haliyle finale giremeyip dersten kaldım. O gün Burak'a söz vermiştim. Akşama halı saha maçları vardı ve ben kaleye geçecektim. Maça gitmeden önce Betül için son bir şansımı denemek istedim ve şu mesajı attım.

-"Betül dün yaptığım eşşekliğin farkındayım, bunun için bir özür dileme fırsatı; birlikte vakit geçiremedik, bunun için bir telafi fırsatı; ve sana anlatmam gerekenler var bunun için de biraz zaman istiyorum senden."
+"Tamam buluşalım, yarın uygun mu ?"
-"Uygun benim için."
+"Tamam yarın bizim bir müze gezimiz ders için. Dersin sonuna doğru mesaj atarım, gelirsin konuşuruz."
-"Tamam, yarın görüşürüz o zaman (:"

Daha sonra halı sahaya girdim, o moralle inanılmaz bir kalecilik yaptım. Hayatımın en mutlu günlerinden biriydi.

Evet panpalar. Hikaye yarın gece bitecek. Sabah 8'de dersim olduğu için yatıyorum artık. Yarın gece görüşmek üzere. Herkese iyi geceler.

tarih:10 ocak 2012 salı

Sabah burak ve ev arkadaşları derse giderken bana sarıldılar, kardeşim bol şans, her şey gönlünce olsun. aylardır beklediğimiz atılımı gerçekleştiriyorsun vs. bunlar derse gitti. kuruldum telefonumun başına. Betül'den mesaj bekledim tüm gün.

Bunu yazarken kendimden utanıyorum ama o mesaj hala gelmedi :(

Sonra bende boynumu büktüm. O akşam saat 20:30'da Galatasaray'ın a.demirspor ile türkiye kupası maçı vardı yanlış hatırlamıyorsam. devre arasında bindim otobüse döndüm amk geçiş yaptığım şehire.

Lanet ediyordum, otobüse bindiğimde önce telefon numarasını sildim. Evime geldiğimde bilgisayarımdan tüm fotograflarımızı sildim. Onun adına duvarımda onlarca post it vardı. hepsini toplayıp yaktım amk. Günlerce ağladım neredeyse. Üzüldüğüm nokta o mesajı atmaması değil kime neden bu kadar çok değer verdiğimdi.

edit: telefon numarasını şu an bile ezbere biliyorum. Rehberden silmek, akıldan silmez bazı şeyleri.

Ama daha akıllanmamıştım. Bunun daha da arkası var. Bütün gururumu erkekliğimi onurumu kırıp son bir kez karşısına çıktım tekrar.