2004 ten bugüne hikayem

Kan beynime sıçradı. Ulan sevgiline kızınca bağırırsın, çağırırsın, küfredersin, sığırsan hakaret edersen hayvansan da vurursun lan. Sinir adama bunları yaptırır. Çünkü bunlar bir nevi reflekstir panpalar. Ayrıca cezalandırmak için de trip atarsın, konuşmazsın, ne bileyim bir taklar yaparsın. Bunların hepsi anlık olaylardır çünkü. Ancak ayrılmak ne ulan. Ayrılık sonuçtur lan. Düşünürsün taşınırsın ve sonunda da bunun sonucudur ayrılık. Tabi ben bunu yasemine anlatamadım beyler, hala da anlatamıyorum. Tabi yasemin yaptıklarına pişman olmuştu, bir de ben ayrılıktan snra hiç uğraşmamıştım onunla ya o da dengesini bozmuştu. Herhalde koşmamı beklemişti biraz. Ama konuşmanın devdıbına yine iş mevzusuna getirdi olayları. Film orada yine koptu. Bir karara vrmadan kapattık telefonu. Eylül olmuştu, ben iş bakıyorum hala. Yasemin aradı yine bir gün. Yine sonuçsuz kalacak bir tartışma başladı aramızda. Bir bomba daha patlattı. Bu sefer ailesinin benim hakkımdaki düşüncelerini söyledi. Benim için iyi efendi çocuk ama çalışmayı sevmeyen, tembel çocuk falan diyorlarmış. Üstüne üstlük yasemini üzdüğüm için de bana kızgınlarmış. Benim yine sinirden nevrim döndü. Yaw ben senin söylediklerini anneme söylesem kadın seni görse yolda başını çevirir. Ben efendi gibi susuyorum, anlatmıyorum. Sadece aramız bozuk demiştim. iş yok güç yok falan kapatmıştım konuyu. Annem hala yasemini korur arada sorar nasıl falan diye. Üzme kızı dedikçe gülesim geliyor artık. Ama sağolsun yasemin ailesine beni öyle bir göstermiş ki, herkes ban karşı. Hala da öyledir büyük ihtimalle, çok da önemli değil ama insan dert ediyor işte. olmadığım halde ya da çabaladığım halde insanlara böyle anlatılmak üzücü.