1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

http://www.youtube.com/watch?v=c9fE7XOHxBw

yaklaşık 8 9 gündür arazideydik, son diye düşünüyordum. çakırsöğüte döndükten sonra artık tezkere alacak asker olacaktım ve bitecekti arazide intikal yapmak veya operasyonlar.

gün sayabilirdim yağmuruma kavuşmak için.

son bir kaç haftadır pekde iyi olmayan haberler alıyordum. yağmura ulaşmak imkansız olmuştu. ne zaman hastaneyi arasam ya hemşire müsait olmadığını söylüyor veyahut annesi çıkıyor uyuduğunu söylüyordu beyler.

annemde oğlum merak etme, herşeye hazırlıklı olmak lazım, hem senin hem onun için. az kaldı zaten. sen kendine dikkat et sen iyi olursan oda iyi olur falan diye birşeyler söylüyordu.

akl-i selim düşününce durumun vehametini anlayabiliyorum şimdi beyler ama o zaman kötü şey getirmiyorsunuz aklınıza.

tek düşündüğüm, benim iyi olmam gerektiğiydi. o kadar. bana bişey olmazsa ona da bişey olmayacaktı.

aylardır bölgedeydik askerlerimle. onca şey yaşamıştık, k.ırak a bile girmiştik defalarca. bişey olmamıştı.

inanırmısınız aramızda dalga bile geçer olmuştuk azraille.

bizi kesin unuttu amk,

bizi teğet geçti,

azrail bile illallah etti bizden hey yavrum hey,

gibi dalga geçip gülüşüyorduk.

biz ne bilelim, bizim için pusuya yatanın azrailin ta kendisi olduğunu.

son arazi arama tarama görevimiz, yavaş yavaş kış bittiği için, yaz tertiplenmesi boyunca sınır jandarma timlerinin bölgeleri arasında intikal yaparak geçiriyorduk.

özellikle ortaklar kureyşin arasına kadar gidiyor, ırak topraklarına 1 km kadar girip tekrar hat boyunca düğün dağına dönüyorduk. düğün dağında ise çeşitli mevkiilerinde (arazinin uyumuna göre) istirahat edip tekrar aynı hat boyunca yola koyuluyorduk. yaklaşık 7 6 kol halinde 300 e yakın komando olarak intikal yapıp arama tarama görevimizi yerine getiriyorduk.

herşey gayet normaldi. yani o bölgenin durumuna yaşadıklarımıza göre normal. yoksa günde 12 13 saat yürümek normal olabilir mi? olabileceklere bizim beklentimize göre normaldi.

taki o dıbına kodumun gecesine kadar.