fakir olduğunuzu anladığınız anı yazın

her gün işe gitmek zorunda olduğumu fark ettiğimde anladım. Babam işçiydi ilk okulu kaza bela hep kalbur üstü insanların çocuklarının okuduğu bir okulda okudum o zaman gibik bir converse alamamıştık hep içimde kalan uktelerden biridir. Bütün arkadaşlarım kursa giderdi beni de çok seven bir komşumuz yollamıştı derslerim iyi olsun falan diye... hayatta hiç bir güvencem hala yok büyüdüm kendimce adam oldum bir şirkette yazılımcı olarak çalışıyorum birim sorumlusu oldum ama hala içimde yaralar ve sadece elimdeki işimin olması bana gerçekten çok koyuyor o ilk okul arkadaşlarımı facebook da görüyorum yurt dışına gidiyorlar orada master yapıyorlar hiç bir şeyden anlamayan mal arkadaşlarım bile özel üniversitelerde dalgalarına bakıyorlar partiler falan çalışmıyorlar takılıyor adamlar zorunlulukları yok ben ise gibe gibe yarın işe gidip çalışmak zorundayım.Çalışmak koymuyor işimi seviyorum ama bunun zorunluluk olması koyuyor...

edit : @60 bende 8. sınıfa kadar her öğlen yemek emek için eve giderdim.