O sıralar hem ölümden hem de benden kurtulduğu için rahatlama geldi. Artık güvendeydi. Benden uzaktaydı ve toparlayacaktı eminim. O çok zeki bir kız üstesinden gelir dedim. Birkaç aya toparlandım. Tekrar eskisi gibi espriler yapmaya başladım, neşem yerine geldi. Hem o iyiydi hem de ben. Birbirimizden uzak kalmak en iyisiydi belkide...
Sonrasında ise (bkz: ulan müge) ile tanıştım, gönlüm kaymaya başladı. Yeniden umutlanmaya başladım yaşam için ama onun da sonu çok güzel olmadı.
Velhasılkelam şeymayı annesi almış memlekete zütürmüş intihar olayından sonra. Bir daha da ulaşamadım. Taa ki 4 yıl sonraya kadar...
4 yıl sonra facebookta gördüm ve hemen ekledim. Kabul etti, ilk mesajım "telefonunu yollar mısın" oldu, direk telefonunu yolladı.
Aradım, sesini duydum, 4 yıl geçmesine rağmen içimde o kadar bir korku oluşmuş ki sesini duymamla bacaklarımın bağı çözüldü, olduğum yere oturdum. içimde bir taştı şeyma, yerinden kaldırmayı bırak, oynatamadığım bir taştı senelerdir taşıdığım. O sesi duyunca o taş bir anda bir tüğ olup uçup gitti. Artık aşık değildim, zaten o sıra şu anki eşimle (bkz: size nasıl evlendiğimi anlatıyorum) ile beraberdim...