velhasıl yaza doğru yaklaşıyorduk. hasretle bazen iyi, bazen kötüydük.

bir şeyi anlamıyordum. şimdi gerçekten Allah var hiç güven problemi yaşamadık seneler boyunca. veya bir kıskanma olayından dolayı kavga vs. etmedik. birbirimizi herhangi bir konuda çok fazla kısıtlamadık. ilişkimiz, güven ve sadakat konusunda kusursuzdu.

zaten günün uyumadığımız saatleri dışında en az 10 saat ya yazışıyorduk ya telefonla konuşuyorduk. hasret, istemediğim, sıkıldığım zamanlar bile sürekli beni arıyordu.

yani doğal olarak ikimizin de yediğimiz yemekten içtiğimiz suya kadar haberi oluyordu.

her detayı anlatıyor, her gittiği yeri söylüyordu ve zaten bir yere giderken de hatta dönerken de hep benle konuşuyordu.

doğal olarak beni de bunu yapmak zorunda bırakıyordu ve dediğim gibi sıçtığımıza kadar biliyorduk. bence bu da çok yanlış bir şeydi çünkü fazla muhabbet tez ayrılık getirir.

benim anlamadığım nokta da şu; buluşmalar için hep bahane uyduran hasret; telefonla konuşmaya, yazışmaya ve derdini anlatmaya gelince benden çok daha istekliydi.

bazen arkadaşlarıyla bile otururken benle yazışmak istediği zamanlar oluyordu. evet ben de bunu yapıyordum ama bir zaman sonra çok sıkılıyordum o ise kendi isteğiyle keyif aldığı için bunu yapıyordu.

bi insan uzak mesafeden nasıl bu kadar keyif alabilir ki? ya da uzak mesafeden bu kadar zevk alan birisi için neden buluşmalar hiç önemli değildi?

insan sevdiğinin yanında olmak ister, telefonla nereye kadar böyle devam edecek ki?

ve gerçekten çok eğlenceli bir insanım. benimle oturup muhabbet eden hiç kimse kalkmak istemiyor.

hasret için her buluşmada yaptıklarımsa çok çok başka bir boyuttu. evde ya da dışarıda olalım fark etmez, ankarada, izmirde, yozgatta olalım fark etmez. her şeyin en ama en kralını yaşatıyordum.

benle tanışmadan önce hayatı köyden köye geçmiş, dışarıda yemek bile yiyemeyen bir insan için yaşattığım şeyler (hem de öğrenci halimle) gerçekten dile kolaydı.

bir gün kavga ederken o ağır konuşmaya başlamıştı. ben de ağır bir söz söyleyince ve şunu şunu yaşatmadım mı diye sorunca, o da bana "nereyi gezdik ki sanki?" dedi. hayatımda hiçbir şey bu eşi benzeri görülmemiş bir nankörlük kadar zoruma gitmemiştir gerçekten...