yazın memleketlerimize döndükten sonra, hasret bana sürekli derdini sıkıntısını anlatmaya başladı. evet onu anlıyordum ve tek dinleyen de bendim günün 10 saati.

bir şeyleri hiç yaşayamadığını, bir şeylerin hep ukte kaldığını, hem yurtta hem aile evinde sürekli sıkıntı çektiğini, sürekli iş yaptığını vs. vs. klagib şeyleri anlatıp üzülüp duruyordu.

bense çocukluğum hastanelerde geçmiş, üniversiteye kadar bir tak yaşamamış her seneyi yalnız geçirmiş, 18 yaşında şehir dışında çalışmak zorunda kalıp o şartlarda sınava hazırlanmış ve mezuniyetime bile gidememiş, sonrasında üniversiteyi bırakmak zorunda kalıp başka bir bölüme hazırlanmak zorunda kalmış ve daha sayamayacağım nice sıkıntılar, redler, dost kazıkları yemiş, belki de hasretten çok daha bomboş seneler geçirmiş biri olmama rağmen hiçbir şeyden gidip yakınmazdım.

çünkü pozitif bir insanım, yani günlük hayatta bu kadar negatifliğe gelemiyorum. ne yaşarsak yaşayalım bir şekilde hayatımıza devam etmek zorundayız.

evet kendisi haklıydı belki ama hepimizin sorunları var. onu da anlamaya çalışıp hep teselli ediyordum. ama verdiğim cevaplar tatmin etmeyince "sen beni anlamıyorsunnn!!!" diye kavga çıkarıyordu.

neticede hasret, yine eski hasret olmuştu. onu saatlerce sanki sevgilisi değil, özel pgibiyatristi gibi dinliyordum ve yine yaranamıyordum...