geçen sene ki yaz aylarında veremle mücadele ederken gerçekten hasret, çok ama çok yanımda olmuştu. belki de o süreci pgibolojik olarak atlatmam da en büyük etkenlerden biriydi.

bu sene de ameliyat sürecimde bana destek olacağından hiç şüphem yoktu.

ama maalesef beni çok büyük bir hayal kırıklığına uğrattı. ben pgibolojik olarak inanılmaz stres içerisindeyim.

kitleyi alabilecekler mi, yoksa daha mı kötü olacak diye düşünürken hasret, her gün taktan dertleriyle bana yakınıp "sen beni anlamıyorsun" diye kavga çıkarıyordu.

yani gerçekten böyle bir süreçte, ben bıçak altına yatacakken kendisi ev aile hayatını anlatıyor bir de bu kadar stresin altında onu saatlerce dinlememe rağmen, söylediğim bir şeyi yanlış anlayıp beni tersleyip kavga çıkmasına neden oluyordu.

hasrete tekrardan, belki de eskisinden daha çok bağlanmışken; ayrıldıktan sonra henüz yeni ayağa kalkmışken bir darbe daha vurdu bana.

ne verdiği sözleri tuttu, ne de böyle bir süreçte yanımda oldu. yanımda olmayı geçtim bir de bana daha çok stres sıkıntı verdi ve hep kendini düşündü.

o yaz, o kadar üzdü, o kadar canımı yaktı ve o kadar büyük bir hayal kırıklığına uğrattı ki beni...

hasretten ilk defa bu kadar soğumuştum. ayrıldığımızda bile içimde kalan bir iki parça vardı ama ameliyat yaklaştıkça ona karşı tamamen hissizleştim.

sonrasında yaptığı hatayı anladı ve ameliyat öncesinde hastanede telefonda konuşurken, ağlayarak "sen beni artık sevmiyor musun?" diye sordu. çünkü öyle bir konuşuyordum ki tamamen hislerim ona karşı yok olmuş gibi.

duygularını dışarıya çok fazla yansıtan birisiyim. kötü bir şey yaşadığımda, canımın sıkkın olduğumu sadece yüz ifademden 2 saniyede bile anlayabilir bir yabancı dahi olsa.

ve hasret de, ses tonumdan, yorgunluğumdan anlamıştı.

ben de ameliyat günü zaten kendini kötü hissetmesin, vicdan yapmadın diye "seviyorum tabi ki neden sevmeyeyim." şeklinde cevap vermiştim.

ama ona karşı hissizleştiğim çok barizdi. odada ameliyatı beklerken kıyafetlerimi giydim ve artık hasretle ameliyattan önce son konuşmalarımızı yapıyorduk.

ameliyat sıram gelmişti. hemşire koridordan ismimle seslendiğinde, ikimiz de ağlamaklı bir şekilde sesimiz titreyerek "seni seviyorum" diyerek kapattık.

ameliyathaneye indik ve narkoz sonrasında zaten bilincim gitti.

gözlerimi açtığımda odadaydık ve hasret, anneme mesaj atıp benimle konuşmak istediğini söylemiş. annem "gözlerini açtı" yazınca hemen aradı ve annem telefonu bana verdi...